Σπάνια μια μέρα είναι τόσο μαύρη, για τόσους πολλούς

Είναι 1994. Κάθομαι στην κουζίνα σε μια εντελώς άβολη καρέκλα που η μάνα μου αρνείται μέχρι και σήμερα πεισματικά να πετάξει. "Δεν τις φτιάχνουν πια έτσι". Δεν έχω σκοπό να μείνω για πολλή ώρα, αλλά στο σαλόνι βλέπουν ειδήσεις και στο δωμάτιο κοιμάται ο 7χρονος τότε αδερφός μου, οπότε είναι ο μόνος χώρος που μπορώ να είμαι μόνος. Έχω αποφασίσει να ασχοληθώ με αυτό το μαραφέτι που βρήκα άχρηστο στο συρτάρι και λένε walkman. Ένας πολύ κοντινός μου τότε άνθρωπος, (που κατά σιχαμένη συγκυρία έχει ήδη πάει εκεί πάνω παρόλο που ήμασταν συνομήλικοι), μου έχει δώσει μια κασέτα με το "Diamonds - Best Of Dio" και λέω να την ακούσω. Σαν τεράστιος fan, έχει παρέμβει στο tracklist και έχει προσθέσει μετά το "Lock Up The Wolves" και το "All The Fools Sailed Away", γιατί πιστεύει ότι απαραιτήτως ανήκει εκεί μέσα.
Περιμένω υπομονετικά να τελειώσει το φύσημα του αέρα στο "Holy Diver" και μετά από 1:20" (δεν περίμενα το cd player, λίγο αργότερα έκατσα και το χρονομέτρησα) μπαίνει το riff. Στο πρώτο "mm,mmmm,mm" του Dio, μου σκάει το πρώτο flash θεωρητικής σκέψης ever, σχετικά με τη μουσική. "Ο τραγουδιστής πρέπει να είναι ο αρχηγός του συγκροτήματος", σκέφτομαι. Looking back, φαντάζομαι με εντυπωσίασε το πόσο ψηλά στη μίξη ήταν η φωνή. Sorry, διόρθωση, Η ΦΩΝΗ. Για όλη την υπόλοιπη ώρα που κράτησαν οι 2 πλευρές της κασετας, έχει πιαστεί ο κώλος μου στην άβολη καρέκλα, αλλά δεν ξεκόλλησα δευτερόλεπτο. Από τότε, όλο και καποιος Dio δίσκος γυρνοβόλαγε στα αυτιά μου και έχω εδώ και χρόνια σταματήσει να τον συνυπολογίζω στις καλύτερες φωνές, η στο πόσο relevent είναι το καινούριο του album με τις τάσεις της μουσικής αγοράς. Κάποιες πολύ περιορισμένες θέσεις στην εκτίμησή μου, δεν τις χαραμίζω με τέτοιες βλακείες.
Πολλοί θα μιλήσουν για τον αδαμάντινο χαρακτήρα του και την ταπεινή του φύση, τα αθάνατα τραγούδια που έχει αναδείξει η φωνάρα του και το πόσο αξέχαστος θα μείνει. Για τα φοβερά shows και τους παραμυθένιους στίχους. Για το πόσο κρίμα είναι και το πόσα είχε να προσφέρει ακόμα.
Εγώ όχι. Θα σκύψω το κεφάλι, θα συγκεντρώσω την ενέργειά μου και σε κατάσταση απόλυτης ηρεμίας, θα εξαπολύσω το μίσος μου, βρίζοντας. Αυτή τη γαμημένη αρρώστια που έχει σημαδέψει σχεδόν κάθε οικογένεια του πλανήτη, που μπορεί να σακατέψει κάθε σημείο του σώματος και αλλάζει, καμουφλάρεται, εξελίσσεται για να μην μπορείς να την πολεμήσεις. Που μπορεί να σαπίσει όχι μόνο το σώμα, αλλά το μυαλό και την καρδιά και να κάνει ακόμα και τον καλύτερο άνθρωπο του κόσμου, ένα μισανθρωπικό κάθαρμα χωρίς αισθήματα. Την κατάρα μου να' χεις, βρωμερό σίχαμα...ξέρω ότι θα τα ξαναπούμε σύντομα.