No drama goodbye - "Μάγκες, εμείς την κάνουμε, αντίο, τα λέμε"

Παραγγελιά αυτό σήμερα. Εν μέσω πολλών και σημαντικών γεγονότων, συνέβη και αυτό και ο Βαπ επέμενε να μην το αφήσουμε να περάσει έτσι. Ως γνωστόν, έχει πάντα δίκιο οπότε πως να διαφωνησεις?
Για κάποιο μυστήριο λόγο, ένα τέτοιο νέο, θα έπρεπε να μας πάρει και να μας σηκώσει. Το πιο θωρηκτό από τα σχήματα-ηγέτες του σύγχρονου ήχου (όχι σύγχρονο όπως καινούριο, αλλά σύγχρονο ως όχι old school) αποφάσισε να σταματήσει. Το καλοσκέφτηκαν οι κύριοι Isis και είδαν ότι δεν έχει νόημα να κάνουν αυτό που έκαναν, όπως το έκαναν. Κανονική η επίσημη ανακοίνωση, πλήρης και όχι φλύαρη και κάπου σε αυτό το σημείο, θα έπρεπε όλοι εμείς να κυλιόμαστε στα πατώματα. Όλοι όσων η ζωή άλλαξε όταν άκουσαν το "Oceanic", όλοι όσοι δε μπορούν να ξεχάσουν τη συναυλία στο Ρόδον, όλοι όσοι έφαγαν τα νιάτα τους βυθισμένοι στα πράσινα φώτα του "Clearing The Eye" dvd και όλοι όσοι έφυγαν χαμογελαστοί από την περσινή τους επίσκεψη στο Fuzz.
Αλλά αυτό δε συμβαίνει. Τι διάολο, τόσο ψύχραιμοι και ώριμοι είμαστε πια; Ή αδιαφορούμε που τους χάνουμε; Μάλλον τίποτα από τα 2. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό, είναι ότι οι Isis είναι τοτέμ. Όταν μιλάνε, μιλανε. Πάντα υπάρχει η στοργική και βαριά σκιά τους είτε κάνουν κάτι, είτε δεν κάνουν. Κάτι σαν τον Αλβέρτη στον πάγκο του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια. Λένε αυτοί "φεύγουμε", λεμε εμείς "μάλιστα κύριε". Έχουν κερδίσει το δικαίωμα να μην αμφισβητούνται, όλα αυτά τα χρόνια που μας ακόνιζαν το αισθητήριο για να μπορούμε να το παίζουμε έξυπνοι.
Υπάρχει και η άλλη άποψη όμως. Ο guerilla-hammerista-publicista Αρβανίτης, λέει ότι ναι μεν στενοχωρηθήκαμε, αλλά έπρεπε να το περιμένουμε. Ότι είχαν δώσει τα σημάδια περισσότερο με το "Wavering Radiant". Ότι δε θα άντεχαν και οι ίδιοι τη ρουτίνα της καριέρας του working artist που δεν έχει κάτι παραπάνω να προσφέρει. Και αυτός έχει συνήθως δίκιο.
Το γεγονός παραμένει όμως, ότι έχουμε επικήδειο για τους Isis. Θα ήταν τραγικό αν δε μας είχαν χορτάσει τόοοσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια και αν δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα τους ξανασυναντήσουμε στο μέλλον. Όχι όλους μαζί πιθανότατα, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι τέτοιοι καλλιτέχνες θα σταματήσουν να εκφράζονται. Ανοιχτές κεραίες λοιπόν κύριοι, και θα την παλέψουμε την απώλεια.
Οριστικό αντίο μεν, για κάποιο μυστήριο λόγο είναι αδύνατον να με πάρει απο κάτω, δε. Μόνο το πιο heavy σε ήχο και νοήματα post σχήμα θα μπορούσε να έχει τόσο ελαφριά ταφόπλακα.