Τελικά πέρασε γρήγορα ο καιρός. Όταν πήρα τα εισιτήρια για τους Lamb Of God, μου φαινόταν πολύ μακρινός ο Ιούνιος. Στο μεσοδιάστημα, ξεπέρασα τη νευρικότητα και υπήρξαν πάνω από 5 μέρες που ούτε που μου πέρασε από το μυαλό. Τώρα όμως, φτάσαμε και δεν υπάρχει γυρισμός. Μπορεί το Sonisphere να είναι το μεγαλύτερο event, μπορεί να υπήρξαν άλλα live που σημάδεψαν (ο Προκόπης σίγουρα θα θυμάται καιρό τους Caspian) αλλά κάθε χρονιά υπάρχει μια συναυλία που είναι ολόσωστη. Αυτοί που πρέπει, τον καιρό που πρέπει, όπως πρέπει. Μου ακούγεται φτωχό και λίγο, αλλά οι Lamb Of God φέτος, σκίζουν. Έχουν ξεκινήσει από πέρυσι και λιώνουν το ένα stage μετά το άλλο, έχουν συνείδηση της δυναμικής τους, το υλικό τους είναι ammunition επιπέδου ZU-23 (δικαιού) και αισθάνομαι ηδονιστικά ευτυχής που δεν έχουμε καμία ελπίδα. Θα μας λιανίσουν τα παϊδια και θα πούμε και ευχαριστώ.
Δεν ξέρω πόσο κόσμο θα έχει τo Fuzz, (η ανακοίνωση ότι έχουν μείνει λίγα εισιτήρια μου φάνηκε λίγο τρικ), αλλά ξέρω σίγουρα ότι όσοι θα είναι εκεί, είναι προετοιμασμένοι ότι παίζει και να μη βγουν. Προσωπικά, υπόσχομαι ότι θα δαγκώσω το κεφάλι όποιου με αποσπάσει τη στιγμή που θα μπαίνει το solo του "Set To Fail" και ότι δε θα χάσω το timing να φωνάξω στο "now you've got something to die...FOR!!", - είναι ένα κλικ πιο αργό τη δεύτερη φορά πριν το beatdown πέρασμα, το νου σας.
Δε θα τα καταφέρουμε, θα κατατροπωθούμε και θα βγούμε(?) γελώντας σαν ηλίθιοι μετά το τέλος. \m/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου