Εικόνα vs Τέχνη - Συγκοινωνούντα δοχεία ή αποπροσανατολισμός?

Από προχτές, ακούω τον περσινό δίσκο των The Agonist. Μου αρέσει πολύ για 2 λόγους. Πρώτον, γιατί είναι ωραίο και στρωτό μοντέρνο metalcore από τον Καναδά, με αρκετές πρωτότυπες ιδέες στις κιθάρες, ζόρικες μελωδικές γραμμές και τραγούδια που θυμάμαι εύκολα. Δεύτερον, επειδή τραγουδίστρια στους The Agonist είναι η Alissa White-Gluz. Εντάξει, το ξέρω ότι αυτό δεν ακούγεται πολύ καλλιτεχνικό, εφόσον προφανώς πρόκειται για τη δεσποινίδα της φωτογραφίας. Πριν όμως, δείξουν συναδερφική κατανόηση τα αγόρια και στραβομουτσουνιάσουν τα κορίτσια, να εξηγηθώ.
Μη χάσουμε τη μπάλα τελείως, το πρώτο και σημαντικότερο (?) προσόν της, είναι η φωνή. Αλήθεια. Η Alissa White-Gluz έχει κάτι, που δεν το συναντάμε συχνά. Έχει πετύχει να ισορροπήσει πάνω στις εναλλαγές της κυματώδους μορφής των τραγουδιών τόσο την αξιοπρεπέστατη brutal φωνή της, όσο και την εντυπωσιακή, λυρική καθαρή. Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα οπερετικές πίπες, εδώ έχουμε βρει το θηλυκό Howard Jones. Για την πλάκα της σκίζει το λαρύγγι πάνω από ένα ορμητικό blastbeat, εξίσου άνετα απογειώνει ένα refrain. Σημαντική λεπτομέρεια, δε μιλάμε για μελωδικά περάσματα σε metalcore τύπου As I Lay Dying, πιο κοντά είμαστε στην εποχή που η καθαρή φωνή έκανε αναπάντεχα μπασίματα ala Caliban. Εδώ μετράει το καναδικό γονίδιο, που μας έχει δώσει τόσους φανταστικούς μουσικούς, καθώς το μπόλιασμα αμερικάνικης τεχνοτροπίας με ευρωπαϊκή κουλτούρα, είναι ταμάμ για παραγωγή heavy metal. Αυτό βέβαια, χρεώνεται στους υπόλοιπους (άντρες) μουσικούς, που τα γράφουν κιόλας, αλήθεια, έχει και τέτοιους το συγκρότημα.
Τώρα κύριοι, ήρθε η ώρα να δείξουμε γενναιότητα. Το δεύτερο και ΕΞΙΣΟΥ σημαντικό προσόν, είναι ότι η Alissa White-Gluz, ΔΕΙΝΧΕΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ! Όχι ως hot γκομενάκι, αλλά ώς heavy metal κορίτσι. Υπάρχουν και τέτοια, μας αρέσει που υπάρχουν, τα θέλουμε να υπάρχουν και μην κοροιδευόμαστε, τα έχουμε ανάγκη. Το metal ήταν άρρωστο και δυσλειτουργικό τα πρώτα χρόνια του, λόγω της γενετικής μονομέρειας που το χαρακτήριζε. Και ως ένα σημείο, συντηρούσαμε και εμείς αυτή την κατάσταση. Σκεφτείτε το όπως την εποχή που οι γυναίκες δεν ψήφιζαν. Μια χαρά έβγαιναν οι κυβερνήσεις και τότε. Δε φαντάζομαι ότι υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι δεν είναι πιο υγιές το σύστημα από τη στιγμή που μπήκαν και τα 2 φύλα στο παιχνίδι.
Κυρίως όμως, υπάρχει περισσότερη παραγωγή, περισσότερη προσφορά και μια επιπλέον διάσταση που δίνει χρώμα στη metal ζωή μας. Μέχρι και την δική μου γενιά, μεγαλώσαμε σαν boys club, γιατί έτσι ήταν η κατάσταση. Δεν υπήρχαν γυναίκες, ώστε να μας αναγκάσει η παρουσία τους να τις συμπεριλάβουμε στην εξίσωση. Τώρα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα, και έχω την αίσθηση ότι τα αγόρια του σήμερα, έχουν βρει τα πατήματά τους στο συγκεκριμένο θέμα. Έχουν δεχτεί ότι όπως εμείς έχουμε αρσενικά metal είδωλα που μας πορώνουν για διάφορους λόγους, έχουν αντίστοιχα και τα κορίτσια της παρέας τα δικά τους. Ο γέρος μεταλλάς που δεν έχει εκπαιδεύσει το μυαλό του με αυτόν τον τρόπο, το ερμηνεύει σαν "οι άσχετοι οι πιτσιρικάδες, εντυπωσιάζονται μόνο απο το image, τους κάνουν οι marketeers ότι θέλουν και ανέχονται να καλύπτουν οι φράντζες και οι κορσέδες τη μουσική". Είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα αυτή, η πρώτη σκέψη είναι κάπως έτσι. Ο άνθρωπος όμως, ξεχνάει να κοιτάξει λίγο πιο προσεχτικά τον καθρέφτη πριν βγάλει κάποιο συμπέρασμα.
Ερώτηση: Γιατί γουστάρουμε το Hetfield? Απάντηση: Γιατί γράφει φοβερά τραγούδια, έχει πορωτική φωνή, κράτησε τους Metallica όρθιους, είναι αρχετυπική φιγουρα, trendsetter όσον αφορά μούσια, μαλλιά, tattoo και έχει γαμάτη σκηνική παρουσία. Βάζουμε στο μικροσκόπιο την απάντηση και ξαναδιαβάζουμε. Απάντηση: Γιατί γράφει φοβερά τραγούδια (τέχνη), έχει πορωτική φωνή (γενετικό χαρακτηριστικο), κράτησε τους Metallica όρθιους (χαρακτήρας), είναι αρχετυπική φιγουρα (image), trendsetter όσον αφορά μούσια (image), μαλλιά (image), tattoo (image) και έχει γαμάτη σκηνική παρουσία (image).
Get it? Όσο γουστάρουμε το Zakk Wylde ή το Lemmy για την τέχνη τους, τόσο και περισσότερο τους αποθεώνουμε για το biker look, το ζόρικο ύφος, τις ζώνες με σφαίρες, τις γαμάτες μπότες, τα μούσκουλα και τα μαλλιά.
Ένα heavy metal κορίτσι, που δείχνει καταπληκτικό, θα το κρίνουμε για την ποιότητα της τέχνης του, αλλά θα το λατρέψουμε, αγόρια και κορίτσια μαζί, για το σύνολο.
Πόσο μάλλον ένα κορίτσι, η εικόνα του οποίου μετέτρεψε ένα απλό - μου αρέσει αυτός ο δίσκος - κείμενο, σε mini κοινωνιολογική μελέτη.
Merci beaucoup, mademoiselle White-Gluz.

Πόσα στάδια μεσήλικα τρελού περνάς, μέχρι να γίνεις σοφός γέροντας?

Νιώθω ότι παραλογίζομαι. Δεν ξέρω πότε η προχωρημένη ηλικία γίνεται συνώνυμο της σοφίας, αλλά ξέρω ότι περνάς πολλές φάσεις παράνοιας μέχρι τότε. Όπως τώρα. Χθες, ήταν η συναυλία των Parkway Drive στην Αθήνα. Μου αρέσουν οι Parkway Drive, μου αρέσει και ο φετινός δίσκος τους. Προφανώς λοιπόν, το live είναι μια εξαιρετική περίπτωση για κυριακάτικο night out.
Και όμως, δεν είναι τόσο απλό. Δεν έχω ούτε ΕΝΑΝ γνωστό, που θα πήγαινε στο live αυτό. Ούτε ΕΝΑΝ. Έχω καναδυο, που άκουσαν το δίσκο. Αλλά κανέναν που θα πήγε εκεί χθες. Πιθανότατα κάποιος μπορεί να ήθελε, να μη μπόρεσε, να μένει μακριά, να είχε να κάνει κάτι άλλο, αλλά ΟΧΙ. Κανείς από τους γνωστούς μου δεν πήγε. Δεν είναι κανένα διαστημικά ψαγμένο όνομα, δημοφιλές ιδίωμα παίζουν, τα προγνωστικά ήταν υπέρ τους. Τι συμβαίνει τότε? Η απάντηση είναι ότι οι Parkway Drive είναι νέοι. Ξεκίνησαν να δισκογραφούν το 2003. Θα μου πεις, οι Kvelertak ξεκίνησαν πέρυσι. Έτσι και έρθουν για live, δε θα συμβαίνει το ίδιο. Οι Parkway Drive όμως, έχουν κάτι που θα τους κάνει βασιλιάδες του κόσμου κάποτε. Νέους οπαδούς. Στους Kvelertak λόγω καταβολών, θα πάνε όλοι οι μπυροκοιλιάδες θείοι σαν εμένα.
Δεν υπάρχει κάποιος κανονισμός ότι απαγορεύεται να ακούς Parkway Drive αν είσαι πάνω από 30, αλλά εγώ κώλωσα να πάω στο live. Πρώτα από όλα, γιατί όπως προείπαμε, δεν είχα παρέα. Σαν να ακούω τη σκέψη του Alex τώρα "έπρεπε να πας μόνος σου, δε χάνονται αυτά, εδώ δε γίνεται τίποτα και εκεί κάτω που τα έχετε όλα, δεν πας εσύ?". Προφανώς έχει κάποιο point, αλλά μου ήρθε φλασιά στη συναυλία των Dillinger την προηγούμενη εβδομάδα. Όπως είμαι πάνω στον εξώστη και χαζεύω, παίρνει το μάτι μου έναν τύπο δεξιά όπως κοιτάμε τη σκηνή, πάνω από 50, μαλλιά και μούσια, με τη μπύρα του χαλαρός, κοιτάει και κουνάει λίγο το κεφάλι ακουμπώντας την πλάτη στον τοίχο, ωραίος και άνετος. Σίγουρα δεν επρόκειτο για πατέρα που αναγκάστηκε να φέρει το βλαστάρι του στους κάφρους, οπότε μιλαμε για τίμιο fan, που οι συνομήλικοι φίλοι του είναι σε κανα καφενείο και βλέπουν μπάλα, και αυτός πήγε μόνος Dillinger, επειδή γούσταρε.
Τον χάρηκα από τη μια, με έπιασε κατάθλιψη από την άλλη. Χάρηκα επειδή, αυτός ο τύπος είναι η απόδειξη ότι το metal δεν είναι ανώριμη, εφηβική μουσική. Αυτό το ξέραμε ήδη, αλλά think about it. Το metal είναι 40 ετών και στην Ελλάδα ουσιαστικά έφτασε μετά το 1980. Αυτός ό τύπος, δεν το γνώρισε όπως εμείς, έφηβος, πορωμένος, δεν υποκατέστησε τη γκόμενα που δεν είχε, δεν πίστεψε ποτέ ότι ο Eddie είναι υπαρκτό πρόσωπο (@ by Τσου), δεν ψάρωσε με τα wristbands του Kerry King. Το πιθανότερο είναι ότι μυήθηκε σε προχωρημένη ηλικία, το ζύγισε, εκτίμησε τις αληθινές αρετές του και είχε την οξυδέρκεια να το ψάξει, ώστε να φτάσει στο σημείο να πάει στο live των Dillinger. Επιπλέον, όταν ξεκίνησε, ήταν πιο μόνος και από μεταλλά στην Αντίπαρο, είναι απολύτως δεδομένο ότι δεν είχε άτομα της γενιάς του να μοιραστεί την ανακάλυψη. Θυμηθείτε το συναίσθημα που είχατε όταν μαθαίνατε metal με τους φίλους σας και προσπαθούσατε να το παίξετε cool μέσα στον κυκεώνα ατζαμοσύνης που μας έδερνε όλους. Αυτός, δεν το είχε. Αποτέλεσμα? Πάει σε live μόνος του και πιθανότατα, του συμβαίνει συχνά αυτό.
Εκεί στενοχωρήθηκα και φαντάστηκα τον εαυτό μου, μόνο, στο bar στη συναυλία των Parkway Drive μια βδομάδα μετά. Επιτόπου, αποφάσισα να μην πάω. Μετά, την προχώρησα λίγο τη σκέψη. Είναι αναπόφευκτο? Η θα αραιώσεις τα live λόγω υποχρεώσεων, είτε θα είσαι ο μοναχικός μπάρμπας? Οι συναυλίες είναι για τους νέους? Με το πέρασμα των χρόνων που οι ηλικιωμένοι μεταλλάδες (χαχα) θα είναι ισχυρός αριθμός, θα ανατραπεί η κατάσταση? Αυτό σημαίνει ότι θα υποχωρήσει ο παλμός? Ευτυχώς, σαν να με λυπήθηκε μέσα στο παραλήρημά μου ο Greg Puciato, βούτηξε στον κόσμο και με επανέφερε στον κόσμο της λογικής.
Ίσως να το χάνω σιγά σιγά. Ίσως τα ψυχοφάρμακα να είναι φίλοι μας. Ίσως η κρίση μέσης ηλικίας στη γενιά μας να έρχεται στα πρώτα -άντα. Η ίσως, έπρεπε απλά, να πάω στη συναυλία των Parkway Drive.

Υπάρχει κανείς που να πέρασε καλύτερα χθες βράδυ?

Για σηκωθείτε να μετρηθούμε και να συγκρίνουμε συμπτώματα. Πόσοι έχετε βαρύ κεφάλι, βουλωμένα αυτιά, μελανιές στα πλευρά, νιώθετε λίγο πρησμένα τα μάτια και κυρίως, τόσο μα τόσο γεμάτο με εικόνες και κίνηση το recent files αρχείο του εγκεφαλικού σας φλοιού? Ωραία, στο ίδιο μέρος ήμασταν χθες.
Το ξέραμε ότι θα είναι γκάου εμπειρία, αλλά fuck me, ποιος το περίμενε ΑΥΤΟ? Είχαμε αράξει στο σπίτι του Βαπ από νωρίς το απόγευμα και συζητούσαμε, μου έλεγε ότι πάει για τρέξιμο και κάνει περίπου 6 χιλιόμετρα. Μετά το live των Dillinger Escape Plan, γελούσαμε. «Μέχρι να δέσεις τα κορδόνια σου εσύ, έχει κάνει τα 6 αυτός, και έχει γυρίσει», του λέω εγώ. «Εγώ φταίω που τους βάζει να περνάνε στίβο μάχης πριν από κάθε περιοδεία?» μου απαντάει. Είχε δίκιο, όπως πάντα. Το καλύτερο είναι, ότι οι Dillinger βγαίνουν περιοδεία μόνο όταν περάσουν όλοι το τεστ κοπώσεως. Καλά ο Puciato είναι σαν ντουλάπα τρίφυλλη και δε λαχανιάζει ΠΟΤΕ. Εκείνος ο πιτσιρίκος ο drummer που μοιάζει συνομήλικος του Justin Bieber, πως την παλεύει?
Όποιος έχει ασχοληθεί με αυτό το συγκρότημα, ξέρει για την παρανοϊκή σκηνική τους παρουσία, ακόμα και αν δεν τους έχει δει ποτέ. Αφού τους δει, ξεχνάει όλα όσα ήξερε. Για τη μουσική. Γενικώς.
Προσωπικό impact: Έχω στο χωλ του σπιτιού μου, μια κιθάρα και ένα μπάσο. Τα γρατζουνάω σαν άστεγος στην Ερμού συχνά πυκνά, αλλά περισσότερο διακοσμητικός είναι ο ρόλος τους. Μετά το live αυτό, έχει αλλάξει άρδην ο τρόπος που τα βλέπω. Τα σέβομαι περισσότερο αφότου είδα τι μπορούν να κάνουν στα σωστά χέρια. Νομίζω τα φοβάμαι και λίγο. Όπως θα φοβούνταν και οι γενναίοι των πρώτων σειρών όταν προς το τέλος ο κιθαρίστας (εκείνος ο ψηλέας, που μοιάζει με το Ρουκάβινα) τράβηξε έναν ενισχυτή και τον σήκωσε πάνω από το κεφάλι του, έτοιμος να τον ρίξει στον κόσμο.
Ειλικρινά, νομίζω ότι θα μπορούσα να γράψω τόμους για να προλάβω την κάθε μια λεπτομέρεια, και πάλι θα ήταν ένα τζούφιο κείμενο, μακριά από την πραγματικότητα. Θα σταθώ μόνο στον πραγματικά συγκινητικό Greg Puciato, που δεν άφησε ούτε έναν από τους υπερφουσκωμένους μύες του να ησυχάσει, που αγκάλιασε τις 3 πρώτες σειρές, τραγούδησε μαζί τους, έπεσε μέσα τους, και οριοθέτησε αυτό το πολύτιμο connect που κάνουν οι frontmen με το κοινό και τους πάντα καταπληκτικούς Tardive Dyskinesia που για μια ακόμα φορά, έδειξαν από τι είναι φτιαγμένοι.
Το καημένο το Gagarin λυπάμαι, που η σκηνή του – και όχι μόνο – δεν έχουν ξαναβιώσει κάτι τέτοιο. Πιθανότατα ούτε πρόκειται.

Υ.Γ. : Courtesy of Βαπ, (εκεί που σταματάει ο ΓΑΠ, αρχίζει ο Βαπ λένε κάποιοι) μια μικρή, υγιής δόση παράνοιας…

http://www.youtube.com/watch?v=4NG7Lzk2aIA

Ψάχνοντας με μικροσκόπιο τη στιγμή της χρονιάς...

Μου τρέχουν τα σάλια. Ακούω ηχογραφημένο το Rock Show του BBC1 με τον Dan Carter, που έχει καλεσμένους στο studio τους Dillinger Escape Plan. Είμαι ένα βήμα πριν την drooling αφυδάτωση, όταν του κάνουν ένα exclusive live session, επιτόπου. Έρχονται οι Dillinger στο studio σου και παίζουν και μερικά κομμάτια. Μόνο στην Αγγλία υπάρχει θεός.
Όλως τυχαίως, ο συγκεκριμένος Brit θεός, έριξε τα μάτια του και στην Αθήνα τουλάχιστον για αυτό το Σάββατο. Η συναυλία των Dillinger Escape Plan δεν είναι από αυτές που ξεχνιούνται. Το λέω από τώρα, είμαι σίγουρος θα έχω την ίδια γνώμη και αφού τελειώσει. Αν βέβαια δεν μου πατήσει το κεφάλι ο Greg Puciato και πάθω καμιά διάσειση. Φοβερό memorabilia από live ε?
Σοβαρά τώρα, ποιός το βλέπει απλά σαν συναυλία? Γιατι έχω την εντύπωση πως ο κάθε ένας εκει μέσα ξέρει πολύ καλά, ότι θα δει κάτι που δε θα ξεπεράσει ποτέ? Πόσο συχνά μας επισκέπτονται οι αρχηγοί ενός σύγχρονου μουσικού κινήματος? Ποιός θα καταφέρει να ξεκολλήσει τα μάτια από τη σκηνή? Γιατί είμαι σίγουρος ότι θα έχω την εντύπωση ότι κράτησε 10 λεπτά? Να πιω μπύρες πριν το live ή όχι?
Tough shit...περισσότερο παραλήρημα after...

Pomp vs Street - Υπάρχει ισορροπία, ή άδικα ψάχνουμε?

Ακούω τον προπροηγούμενο δίσκο των Coheed And Cambria. Δεν είναι καμια heavy as fuck μπάντα, αλλά έχουν μια μαγεία στις ενορχηστρώσεις τους. Δεν έχουν catchy τραγούδια, αλλά κάτι σε τραβάει να επιστρέψεις. Καταρχήν, μου αρέσουν. That being said, δε μου αρέσουν και τόσο πολύ. Μου φαίνονται πολύ καθαροί. Είμαι σίγουρος ότι είναι πολύ αφοσιωμένοι στο rock τους και πάντα προσπαθούν για το καλύτερο. Ταυτόχρονα όμως, δεν ξεχνούν να περιποιηθούν τα νύχια τους.
Δεν είμαι μεγάλος οπαδός του Νεάτερνταλ metal. Δεν έχω ανάγκη να ακούω Hatebreed και Born From Pain όλη μέρα, in fact μια από τις αγαπημένες μου ατάκες είναι ότι προτιμώ λίγο intellectual το thrash μου. Από την άλλη μεριά όμως, με εκνευρίζουν όσοι περισσότερο χτενίζονται παρά παίζουν. Προσοχή, δεν έχω πρόβλημα με όποιους χτενίζονται. Άλλωστε, η σωστή φράντζα θέλει φροντίδα. Να υπάρχει όμως και ένα μέτρο. Bring Me The Horizon, ΟΧΙ Sonic Syndicate. Ronnie Dio, ΟΧΙ Glenn Hughes.
Απαραίτητο είναι επίσης ενα καποιο επίπεδο masculinity. Για να μην παρεξηγούμαστε, δεν εννοώ γενετικά, εννοώ στο attitude. Η Candance των Walls Of Jericho, είμαι σίγουρος ότι πλακώνει και στον ύπνο της και τους 4 Coheed And Cambria. Ο Rob Halford δαγκώνει για πλάκα το λαρύγγι του Rob Arnold των Chimaira. O 5χρονος γιος του Angus Young παίρνει με τις πέτρες τους Limp Bizkit και τις 5 πρώτες σειρές ενός live τους. Ακούγεται άσχετο καλλιτεχνικά, αλλά δεν είναι. Υπάρχει ευθεία σύνδεση του ψυχισμού του κάθε μουσικού με το projection της τέχνης του.
Αυτά είναι τα δικά μου βίτσια. Σε ανάλογες αναλύσεις διπόλων όμως έχουν κατά καιρούς πέσει πολλοί οπαδοί της σκληρής μουσικής. Έβλεπα νωρίτερα το "Heavy Metal Britannia" documentary του BBC (πολύ ωραίο, δείτε το) και κάποια στιγμή, μιλάει για το punk και το πως εκτόπισε το παραδοσιακό british hard rock. Μιλάει ο Ian Gillan και λέει ότι το λάθος του hard rock ήταν ότι έγινε χοντρό, τεμπέλικο, πομπώδες και έχασε την επαφή του με τους δρόμους. Το κατ'εξοχήν μέσο έκφρασης της ταλαιπωρημένης working class της Αγγλίας, μεγαλοπιάστηκε και άρχισε να τρέχει για να προλάβει τον Μότσαρτ. (Εντωμεταξύ, σε όλη τη διάρκεια, φεύγουν βροχή τα καρφιά από Gillan και Lord για το Blackmore, για τους κουτσομπόληδες αυτά, όχι για μας, οκ?). Εκεί ήταν που δημιουργήθηκε ένα κενό, στο οποίο μπόρεσε να χωθεί το punk και να ανατρέψει την πρωτοκαθεδρία του. Δεν το λέω εγώ, το BBC το λέει.
Αυτό που λέω εγω, είναι ότι δε μάθαμε τίποτα από την ιστορία. Οι μουσικοί συνεχίζουν να καλλιεργούν τη μεγαλομανία τους και να απομακρύνονται από το ROCK (@ by Arvanitis), πολλοί οπαδοί συνεχίζουν να νομίζουν ότι ο Μπετόβεν αν ζούσε θα ήθελε να παίζει στους Dimmu Borgir (ΠΟΤΕ όμως) και η μπάλα χάνεται. Κάθε δράση δημιουργεί ίση και αντίθετη αντίδραση, οπότε παίρνει φόρα ο κάθε αμόρφωτος Ill Nino να μας ζαλίζει για το 'hood και εγώ περιμένω από τον Peter Dolving να σώσει τον κόσμο. Τι δουλειά έχει η κιθάρα και ο Marshall με το μυτερό καπέλο του Gandalf? Μήπως να άνοιγες κανα βιβλίο αντί να αρχίσεις το slap μπάσο?
Ονειροπαρμένος ή homeboy? Λυρικός ή κάγκουρας? Σπαθί ή βερμούδα? Καλλιτεχνική αρτιότητα ή loose cannon χαβαλές? Videoclip Shatter ή videoclip Οverlord?
Αστο διάολο, ζαλίστηκα...

A thousand suns - Μου αρέσει όταν οι μουσικοί ψάχνουν μέσα τους. Ειδικά όταν καταλήγει να γίνεται και μέσα μου.

Έχω την εντύπωση οτι είμαι fan των Linkin Park. Ποτέ συνειδητοποιημένος, αλλά πάντα απολάμβανα τους δίσκους τους και έχω τρελή αδυναμία στη βρώμικη φωνή του Bennington. Λόγω καταβολών, προτιμώ τα πιο σκληρά τραγούδια τους (ναι, έχουν και τέτοια) και όσο και να με γοητεύσει κάποια πιο mellow στιγμή ή τα hip hop ξεσπάσματα του Shinoda, πάντα θα περιμένω το heavy σημείο για να στηρίξω τη συμπάθειά μου. Και ο φετινός τους δίσκος, δεν έχει ουτε ΕΝΑ σημείο που να ικανοποιεί τo hard rock αισθητήριό μου. Γι'αυτό και αντέδρασα στην πρώτη ακρόαση. Πράγμα που μου θύμισε μια παλιά ιστορία.
Τον Ιούνιο του 2000 στη Θεσσαλονίκη, είπαμε με ένα φίλο να πάμε να δούμε τους Radiohead που έπαιζαν live. Βιώνοντας τις πιο άφραγκες μέρες της ζωής μας, εγκαταλείψαμε την ιδέα του να αγοράσουμε εισιτήριο πολύ γρήγορα και ανεβήκαμε το λόφο της Τριανδρίας, στο σκαμένο νταμάρι του οποίου φιλοξενείται το Θέατρο Γης. Πολύς κόσμος είχε την ίδια ιδέα με μας, μερικοί πιο δραστήριοι έκοψαν και το συρμάτινο φράχτη, ώστε να μπορούμε να πλησιάσουμε περισσότερο στην άκρη, όπου και βολευτήκαμε. Οι Αθηναίοι φανταστείτε βράχια Λυκαβηττού, αλλα στο λιγότερο επικίνδυνο. Όλα κύλησαν μια χαρά, μάλιστα γνωρίσαμε και κάτι κορίτσια και πήγαμε για ποτό στα καραβάκια μετά, θυμάμαι. Αυτή είναι άλλη ιστορία όμως. Στο μουσικό κομμάτι που μας ενδιαφέρει, λίγους μήνες μετά, οι Radiohead θα κυκλοφορούσαν το "Kid A", πράγμα που σημαίνει ότι τους είδαμε στο τέλος της περιοδείας για το "Ok Computer". Έχω καναδυο γνωστούς που ιδρώνουν στη σκέψη αυτή. Ο κόσμος όμως, δεν ήταν έτοιμος να εκτιμήσει τη στιγμή και εκτός από πολύ λίγους, κανείς δεν ένιωθε τη χρονική σημαντικότητα της επίσκεψης. Αποτέλεσμα; Οι Radiohead στην καλύτερη στιγμή της καριέρας τους, ξεσκίζουν κομμάτια από τον προηγούμενο δίσκο, μας δείχνουν το καλλιτεχνικό τους ανάστημα παίζοντας 7 κομμάτια από τον επόμενο, που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα και ο κόσμος ξενερώνει επειδή δεν άκουσε το "Creep" όπως τον είχε προετοιμάσει το τοπικό ραδιόφωνο. Σοβαρά ξενερώνει όμως, σε σημείο που υπάρχει τύπος καθώς φεύγουμε, που έχει το έχει βάλει διαπασών στο αυτοκίνητό του, και έχει μαζευτεί κόσμος τριγύρω.
Κάπως έτσι σαν άξεστος αντέδρασα και εγώ, όταν έψαχνα να βρω heavy στιγμή στον δίσκο των Linkin Park. Ομολογώ, ότι δεν βρήκα τη δύναμη από μόνος μου να τον ξεψαχνίσω περισσότερο. Πήρα ένα boost από το post σχετικά με το Rick Rubin, που έχει δουλέψει και τώρα μαζί τους, αλλά πολύ περισσότερο από 2-3 γνωστούς μου, που επέμεναν ότι είναι καλός δίσκος. Κάπου μάλιστα άκουσα και το σχόλιο "έβγαλαν το Ok Computer τους". Εξ ου και η προηγούμενη ιστορία. Είναι από τις στιγμές που λατρεύω τη μουσική ακόμα περισσότερο, όταν αναγκάζομαι να παραδεχτώ ότι είμαι άξεστος γιδοβοσκός, χωρίς υπομονή και ορθή κρίση.
Δεν ξέρω ποιό θα είναι το impact του "A Thousand Suns" στη δισκογραφία, αλλα ξερω ότι χαίρομαι ειλικρινά που οι εκατομμυριούχοι αστέρες έκαναν τον κόπο και έψαξαν μέσα τους, αντί να πετάξουν κάτι εύκολο για να χαρούν κάτι επιφανειακοί στόκοι σαν εμένα. Ο δίσκος έχει ποικιλία, πολλούς διαφρετικούς ήχους και την καλύτερη παραγωγή του πλανήτη, αλλα δεν είναι αυτό που με τράβηξε. Είναι οι μερικές τόσο ξεκάθαρες και μεστές μελωδίες, που στο δικό μου κεφάλι, μεταφράστηκαν σε ειλικρίνεια. Δεν ξέρω αν το έχετε πάθει ποτε, να ακούς ένα κομμάτι και να νιώθεις ότι ο τύπος σε κοροιδεύει, βαριέται, το βρήκε έτοιμο ή τον ανάγκασαν να το παίξει. Υπάρχει και η άλλη πλευρά, όπως αυτό που ακούω εγώ στο "Robot Boy", ή στο "The Messenger". Και δε μπορώ παρά να το εκτιμήσω.
Δεν είναι ο δίσκος που θα πρότεινα σε κανέναν. Νιώθω πως δεν είναι η "θέση μου" να το κάνω. Αισθάνομαι όμως πολύ τυχερός που τον έχω διαθέσιμο για προσωπική χρήση, όποτε τον χρειαστώ.