Pomp vs Street - Υπάρχει ισορροπία, ή άδικα ψάχνουμε?

Ακούω τον προπροηγούμενο δίσκο των Coheed And Cambria. Δεν είναι καμια heavy as fuck μπάντα, αλλά έχουν μια μαγεία στις ενορχηστρώσεις τους. Δεν έχουν catchy τραγούδια, αλλά κάτι σε τραβάει να επιστρέψεις. Καταρχήν, μου αρέσουν. That being said, δε μου αρέσουν και τόσο πολύ. Μου φαίνονται πολύ καθαροί. Είμαι σίγουρος ότι είναι πολύ αφοσιωμένοι στο rock τους και πάντα προσπαθούν για το καλύτερο. Ταυτόχρονα όμως, δεν ξεχνούν να περιποιηθούν τα νύχια τους.
Δεν είμαι μεγάλος οπαδός του Νεάτερνταλ metal. Δεν έχω ανάγκη να ακούω Hatebreed και Born From Pain όλη μέρα, in fact μια από τις αγαπημένες μου ατάκες είναι ότι προτιμώ λίγο intellectual το thrash μου. Από την άλλη μεριά όμως, με εκνευρίζουν όσοι περισσότερο χτενίζονται παρά παίζουν. Προσοχή, δεν έχω πρόβλημα με όποιους χτενίζονται. Άλλωστε, η σωστή φράντζα θέλει φροντίδα. Να υπάρχει όμως και ένα μέτρο. Bring Me The Horizon, ΟΧΙ Sonic Syndicate. Ronnie Dio, ΟΧΙ Glenn Hughes.
Απαραίτητο είναι επίσης ενα καποιο επίπεδο masculinity. Για να μην παρεξηγούμαστε, δεν εννοώ γενετικά, εννοώ στο attitude. Η Candance των Walls Of Jericho, είμαι σίγουρος ότι πλακώνει και στον ύπνο της και τους 4 Coheed And Cambria. Ο Rob Halford δαγκώνει για πλάκα το λαρύγγι του Rob Arnold των Chimaira. O 5χρονος γιος του Angus Young παίρνει με τις πέτρες τους Limp Bizkit και τις 5 πρώτες σειρές ενός live τους. Ακούγεται άσχετο καλλιτεχνικά, αλλά δεν είναι. Υπάρχει ευθεία σύνδεση του ψυχισμού του κάθε μουσικού με το projection της τέχνης του.
Αυτά είναι τα δικά μου βίτσια. Σε ανάλογες αναλύσεις διπόλων όμως έχουν κατά καιρούς πέσει πολλοί οπαδοί της σκληρής μουσικής. Έβλεπα νωρίτερα το "Heavy Metal Britannia" documentary του BBC (πολύ ωραίο, δείτε το) και κάποια στιγμή, μιλάει για το punk και το πως εκτόπισε το παραδοσιακό british hard rock. Μιλάει ο Ian Gillan και λέει ότι το λάθος του hard rock ήταν ότι έγινε χοντρό, τεμπέλικο, πομπώδες και έχασε την επαφή του με τους δρόμους. Το κατ'εξοχήν μέσο έκφρασης της ταλαιπωρημένης working class της Αγγλίας, μεγαλοπιάστηκε και άρχισε να τρέχει για να προλάβει τον Μότσαρτ. (Εντωμεταξύ, σε όλη τη διάρκεια, φεύγουν βροχή τα καρφιά από Gillan και Lord για το Blackmore, για τους κουτσομπόληδες αυτά, όχι για μας, οκ?). Εκεί ήταν που δημιουργήθηκε ένα κενό, στο οποίο μπόρεσε να χωθεί το punk και να ανατρέψει την πρωτοκαθεδρία του. Δεν το λέω εγώ, το BBC το λέει.
Αυτό που λέω εγω, είναι ότι δε μάθαμε τίποτα από την ιστορία. Οι μουσικοί συνεχίζουν να καλλιεργούν τη μεγαλομανία τους και να απομακρύνονται από το ROCK (@ by Arvanitis), πολλοί οπαδοί συνεχίζουν να νομίζουν ότι ο Μπετόβεν αν ζούσε θα ήθελε να παίζει στους Dimmu Borgir (ΠΟΤΕ όμως) και η μπάλα χάνεται. Κάθε δράση δημιουργεί ίση και αντίθετη αντίδραση, οπότε παίρνει φόρα ο κάθε αμόρφωτος Ill Nino να μας ζαλίζει για το 'hood και εγώ περιμένω από τον Peter Dolving να σώσει τον κόσμο. Τι δουλειά έχει η κιθάρα και ο Marshall με το μυτερό καπέλο του Gandalf? Μήπως να άνοιγες κανα βιβλίο αντί να αρχίσεις το slap μπάσο?
Ονειροπαρμένος ή homeboy? Λυρικός ή κάγκουρας? Σπαθί ή βερμούδα? Καλλιτεχνική αρτιότητα ή loose cannon χαβαλές? Videoclip Shatter ή videoclip Οverlord?
Αστο διάολο, ζαλίστηκα...