Εικόνα vs Τέχνη - Συγκοινωνούντα δοχεία ή αποπροσανατολισμός?

Από προχτές, ακούω τον περσινό δίσκο των The Agonist. Μου αρέσει πολύ για 2 λόγους. Πρώτον, γιατί είναι ωραίο και στρωτό μοντέρνο metalcore από τον Καναδά, με αρκετές πρωτότυπες ιδέες στις κιθάρες, ζόρικες μελωδικές γραμμές και τραγούδια που θυμάμαι εύκολα. Δεύτερον, επειδή τραγουδίστρια στους The Agonist είναι η Alissa White-Gluz. Εντάξει, το ξέρω ότι αυτό δεν ακούγεται πολύ καλλιτεχνικό, εφόσον προφανώς πρόκειται για τη δεσποινίδα της φωτογραφίας. Πριν όμως, δείξουν συναδερφική κατανόηση τα αγόρια και στραβομουτσουνιάσουν τα κορίτσια, να εξηγηθώ.
Μη χάσουμε τη μπάλα τελείως, το πρώτο και σημαντικότερο (?) προσόν της, είναι η φωνή. Αλήθεια. Η Alissa White-Gluz έχει κάτι, που δεν το συναντάμε συχνά. Έχει πετύχει να ισορροπήσει πάνω στις εναλλαγές της κυματώδους μορφής των τραγουδιών τόσο την αξιοπρεπέστατη brutal φωνή της, όσο και την εντυπωσιακή, λυρική καθαρή. Μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα οπερετικές πίπες, εδώ έχουμε βρει το θηλυκό Howard Jones. Για την πλάκα της σκίζει το λαρύγγι πάνω από ένα ορμητικό blastbeat, εξίσου άνετα απογειώνει ένα refrain. Σημαντική λεπτομέρεια, δε μιλάμε για μελωδικά περάσματα σε metalcore τύπου As I Lay Dying, πιο κοντά είμαστε στην εποχή που η καθαρή φωνή έκανε αναπάντεχα μπασίματα ala Caliban. Εδώ μετράει το καναδικό γονίδιο, που μας έχει δώσει τόσους φανταστικούς μουσικούς, καθώς το μπόλιασμα αμερικάνικης τεχνοτροπίας με ευρωπαϊκή κουλτούρα, είναι ταμάμ για παραγωγή heavy metal. Αυτό βέβαια, χρεώνεται στους υπόλοιπους (άντρες) μουσικούς, που τα γράφουν κιόλας, αλήθεια, έχει και τέτοιους το συγκρότημα.
Τώρα κύριοι, ήρθε η ώρα να δείξουμε γενναιότητα. Το δεύτερο και ΕΞΙΣΟΥ σημαντικό προσόν, είναι ότι η Alissa White-Gluz, ΔΕΙΝΧΕΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ! Όχι ως hot γκομενάκι, αλλά ώς heavy metal κορίτσι. Υπάρχουν και τέτοια, μας αρέσει που υπάρχουν, τα θέλουμε να υπάρχουν και μην κοροιδευόμαστε, τα έχουμε ανάγκη. Το metal ήταν άρρωστο και δυσλειτουργικό τα πρώτα χρόνια του, λόγω της γενετικής μονομέρειας που το χαρακτήριζε. Και ως ένα σημείο, συντηρούσαμε και εμείς αυτή την κατάσταση. Σκεφτείτε το όπως την εποχή που οι γυναίκες δεν ψήφιζαν. Μια χαρά έβγαιναν οι κυβερνήσεις και τότε. Δε φαντάζομαι ότι υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι δεν είναι πιο υγιές το σύστημα από τη στιγμή που μπήκαν και τα 2 φύλα στο παιχνίδι.
Κυρίως όμως, υπάρχει περισσότερη παραγωγή, περισσότερη προσφορά και μια επιπλέον διάσταση που δίνει χρώμα στη metal ζωή μας. Μέχρι και την δική μου γενιά, μεγαλώσαμε σαν boys club, γιατί έτσι ήταν η κατάσταση. Δεν υπήρχαν γυναίκες, ώστε να μας αναγκάσει η παρουσία τους να τις συμπεριλάβουμε στην εξίσωση. Τώρα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα, και έχω την αίσθηση ότι τα αγόρια του σήμερα, έχουν βρει τα πατήματά τους στο συγκεκριμένο θέμα. Έχουν δεχτεί ότι όπως εμείς έχουμε αρσενικά metal είδωλα που μας πορώνουν για διάφορους λόγους, έχουν αντίστοιχα και τα κορίτσια της παρέας τα δικά τους. Ο γέρος μεταλλάς που δεν έχει εκπαιδεύσει το μυαλό του με αυτόν τον τρόπο, το ερμηνεύει σαν "οι άσχετοι οι πιτσιρικάδες, εντυπωσιάζονται μόνο απο το image, τους κάνουν οι marketeers ότι θέλουν και ανέχονται να καλύπτουν οι φράντζες και οι κορσέδες τη μουσική". Είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα αυτή, η πρώτη σκέψη είναι κάπως έτσι. Ο άνθρωπος όμως, ξεχνάει να κοιτάξει λίγο πιο προσεχτικά τον καθρέφτη πριν βγάλει κάποιο συμπέρασμα.
Ερώτηση: Γιατί γουστάρουμε το Hetfield? Απάντηση: Γιατί γράφει φοβερά τραγούδια, έχει πορωτική φωνή, κράτησε τους Metallica όρθιους, είναι αρχετυπική φιγουρα, trendsetter όσον αφορά μούσια, μαλλιά, tattoo και έχει γαμάτη σκηνική παρουσία. Βάζουμε στο μικροσκόπιο την απάντηση και ξαναδιαβάζουμε. Απάντηση: Γιατί γράφει φοβερά τραγούδια (τέχνη), έχει πορωτική φωνή (γενετικό χαρακτηριστικο), κράτησε τους Metallica όρθιους (χαρακτήρας), είναι αρχετυπική φιγουρα (image), trendsetter όσον αφορά μούσια (image), μαλλιά (image), tattoo (image) και έχει γαμάτη σκηνική παρουσία (image).
Get it? Όσο γουστάρουμε το Zakk Wylde ή το Lemmy για την τέχνη τους, τόσο και περισσότερο τους αποθεώνουμε για το biker look, το ζόρικο ύφος, τις ζώνες με σφαίρες, τις γαμάτες μπότες, τα μούσκουλα και τα μαλλιά.
Ένα heavy metal κορίτσι, που δείχνει καταπληκτικό, θα το κρίνουμε για την ποιότητα της τέχνης του, αλλά θα το λατρέψουμε, αγόρια και κορίτσια μαζί, για το σύνολο.
Πόσο μάλλον ένα κορίτσι, η εικόνα του οποίου μετέτρεψε ένα απλό - μου αρέσει αυτός ο δίσκος - κείμενο, σε mini κοινωνιολογική μελέτη.
Merci beaucoup, mademoiselle White-Gluz.