A thousand suns - Μου αρέσει όταν οι μουσικοί ψάχνουν μέσα τους. Ειδικά όταν καταλήγει να γίνεται και μέσα μου.

Έχω την εντύπωση οτι είμαι fan των Linkin Park. Ποτέ συνειδητοποιημένος, αλλά πάντα απολάμβανα τους δίσκους τους και έχω τρελή αδυναμία στη βρώμικη φωνή του Bennington. Λόγω καταβολών, προτιμώ τα πιο σκληρά τραγούδια τους (ναι, έχουν και τέτοια) και όσο και να με γοητεύσει κάποια πιο mellow στιγμή ή τα hip hop ξεσπάσματα του Shinoda, πάντα θα περιμένω το heavy σημείο για να στηρίξω τη συμπάθειά μου. Και ο φετινός τους δίσκος, δεν έχει ουτε ΕΝΑ σημείο που να ικανοποιεί τo hard rock αισθητήριό μου. Γι'αυτό και αντέδρασα στην πρώτη ακρόαση. Πράγμα που μου θύμισε μια παλιά ιστορία.
Τον Ιούνιο του 2000 στη Θεσσαλονίκη, είπαμε με ένα φίλο να πάμε να δούμε τους Radiohead που έπαιζαν live. Βιώνοντας τις πιο άφραγκες μέρες της ζωής μας, εγκαταλείψαμε την ιδέα του να αγοράσουμε εισιτήριο πολύ γρήγορα και ανεβήκαμε το λόφο της Τριανδρίας, στο σκαμένο νταμάρι του οποίου φιλοξενείται το Θέατρο Γης. Πολύς κόσμος είχε την ίδια ιδέα με μας, μερικοί πιο δραστήριοι έκοψαν και το συρμάτινο φράχτη, ώστε να μπορούμε να πλησιάσουμε περισσότερο στην άκρη, όπου και βολευτήκαμε. Οι Αθηναίοι φανταστείτε βράχια Λυκαβηττού, αλλα στο λιγότερο επικίνδυνο. Όλα κύλησαν μια χαρά, μάλιστα γνωρίσαμε και κάτι κορίτσια και πήγαμε για ποτό στα καραβάκια μετά, θυμάμαι. Αυτή είναι άλλη ιστορία όμως. Στο μουσικό κομμάτι που μας ενδιαφέρει, λίγους μήνες μετά, οι Radiohead θα κυκλοφορούσαν το "Kid A", πράγμα που σημαίνει ότι τους είδαμε στο τέλος της περιοδείας για το "Ok Computer". Έχω καναδυο γνωστούς που ιδρώνουν στη σκέψη αυτή. Ο κόσμος όμως, δεν ήταν έτοιμος να εκτιμήσει τη στιγμή και εκτός από πολύ λίγους, κανείς δεν ένιωθε τη χρονική σημαντικότητα της επίσκεψης. Αποτέλεσμα; Οι Radiohead στην καλύτερη στιγμή της καριέρας τους, ξεσκίζουν κομμάτια από τον προηγούμενο δίσκο, μας δείχνουν το καλλιτεχνικό τους ανάστημα παίζοντας 7 κομμάτια από τον επόμενο, που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα και ο κόσμος ξενερώνει επειδή δεν άκουσε το "Creep" όπως τον είχε προετοιμάσει το τοπικό ραδιόφωνο. Σοβαρά ξενερώνει όμως, σε σημείο που υπάρχει τύπος καθώς φεύγουμε, που έχει το έχει βάλει διαπασών στο αυτοκίνητό του, και έχει μαζευτεί κόσμος τριγύρω.
Κάπως έτσι σαν άξεστος αντέδρασα και εγώ, όταν έψαχνα να βρω heavy στιγμή στον δίσκο των Linkin Park. Ομολογώ, ότι δεν βρήκα τη δύναμη από μόνος μου να τον ξεψαχνίσω περισσότερο. Πήρα ένα boost από το post σχετικά με το Rick Rubin, που έχει δουλέψει και τώρα μαζί τους, αλλά πολύ περισσότερο από 2-3 γνωστούς μου, που επέμεναν ότι είναι καλός δίσκος. Κάπου μάλιστα άκουσα και το σχόλιο "έβγαλαν το Ok Computer τους". Εξ ου και η προηγούμενη ιστορία. Είναι από τις στιγμές που λατρεύω τη μουσική ακόμα περισσότερο, όταν αναγκάζομαι να παραδεχτώ ότι είμαι άξεστος γιδοβοσκός, χωρίς υπομονή και ορθή κρίση.
Δεν ξέρω ποιό θα είναι το impact του "A Thousand Suns" στη δισκογραφία, αλλα ξερω ότι χαίρομαι ειλικρινά που οι εκατομμυριούχοι αστέρες έκαναν τον κόπο και έψαξαν μέσα τους, αντί να πετάξουν κάτι εύκολο για να χαρούν κάτι επιφανειακοί στόκοι σαν εμένα. Ο δίσκος έχει ποικιλία, πολλούς διαφρετικούς ήχους και την καλύτερη παραγωγή του πλανήτη, αλλα δεν είναι αυτό που με τράβηξε. Είναι οι μερικές τόσο ξεκάθαρες και μεστές μελωδίες, που στο δικό μου κεφάλι, μεταφράστηκαν σε ειλικρίνεια. Δεν ξέρω αν το έχετε πάθει ποτε, να ακούς ένα κομμάτι και να νιώθεις ότι ο τύπος σε κοροιδεύει, βαριέται, το βρήκε έτοιμο ή τον ανάγκασαν να το παίξει. Υπάρχει και η άλλη πλευρά, όπως αυτό που ακούω εγώ στο "Robot Boy", ή στο "The Messenger". Και δε μπορώ παρά να το εκτιμήσω.
Δεν είναι ο δίσκος που θα πρότεινα σε κανέναν. Νιώθω πως δεν είναι η "θέση μου" να το κάνω. Αισθάνομαι όμως πολύ τυχερός που τον έχω διαθέσιμο για προσωπική χρήση, όποτε τον χρειαστώ.