Πόσα στάδια μεσήλικα τρελού περνάς, μέχρι να γίνεις σοφός γέροντας?

Νιώθω ότι παραλογίζομαι. Δεν ξέρω πότε η προχωρημένη ηλικία γίνεται συνώνυμο της σοφίας, αλλά ξέρω ότι περνάς πολλές φάσεις παράνοιας μέχρι τότε. Όπως τώρα. Χθες, ήταν η συναυλία των Parkway Drive στην Αθήνα. Μου αρέσουν οι Parkway Drive, μου αρέσει και ο φετινός δίσκος τους. Προφανώς λοιπόν, το live είναι μια εξαιρετική περίπτωση για κυριακάτικο night out.
Και όμως, δεν είναι τόσο απλό. Δεν έχω ούτε ΕΝΑΝ γνωστό, που θα πήγαινε στο live αυτό. Ούτε ΕΝΑΝ. Έχω καναδυο, που άκουσαν το δίσκο. Αλλά κανέναν που θα πήγε εκεί χθες. Πιθανότατα κάποιος μπορεί να ήθελε, να μη μπόρεσε, να μένει μακριά, να είχε να κάνει κάτι άλλο, αλλά ΟΧΙ. Κανείς από τους γνωστούς μου δεν πήγε. Δεν είναι κανένα διαστημικά ψαγμένο όνομα, δημοφιλές ιδίωμα παίζουν, τα προγνωστικά ήταν υπέρ τους. Τι συμβαίνει τότε? Η απάντηση είναι ότι οι Parkway Drive είναι νέοι. Ξεκίνησαν να δισκογραφούν το 2003. Θα μου πεις, οι Kvelertak ξεκίνησαν πέρυσι. Έτσι και έρθουν για live, δε θα συμβαίνει το ίδιο. Οι Parkway Drive όμως, έχουν κάτι που θα τους κάνει βασιλιάδες του κόσμου κάποτε. Νέους οπαδούς. Στους Kvelertak λόγω καταβολών, θα πάνε όλοι οι μπυροκοιλιάδες θείοι σαν εμένα.
Δεν υπάρχει κάποιος κανονισμός ότι απαγορεύεται να ακούς Parkway Drive αν είσαι πάνω από 30, αλλά εγώ κώλωσα να πάω στο live. Πρώτα από όλα, γιατί όπως προείπαμε, δεν είχα παρέα. Σαν να ακούω τη σκέψη του Alex τώρα "έπρεπε να πας μόνος σου, δε χάνονται αυτά, εδώ δε γίνεται τίποτα και εκεί κάτω που τα έχετε όλα, δεν πας εσύ?". Προφανώς έχει κάποιο point, αλλά μου ήρθε φλασιά στη συναυλία των Dillinger την προηγούμενη εβδομάδα. Όπως είμαι πάνω στον εξώστη και χαζεύω, παίρνει το μάτι μου έναν τύπο δεξιά όπως κοιτάμε τη σκηνή, πάνω από 50, μαλλιά και μούσια, με τη μπύρα του χαλαρός, κοιτάει και κουνάει λίγο το κεφάλι ακουμπώντας την πλάτη στον τοίχο, ωραίος και άνετος. Σίγουρα δεν επρόκειτο για πατέρα που αναγκάστηκε να φέρει το βλαστάρι του στους κάφρους, οπότε μιλαμε για τίμιο fan, που οι συνομήλικοι φίλοι του είναι σε κανα καφενείο και βλέπουν μπάλα, και αυτός πήγε μόνος Dillinger, επειδή γούσταρε.
Τον χάρηκα από τη μια, με έπιασε κατάθλιψη από την άλλη. Χάρηκα επειδή, αυτός ο τύπος είναι η απόδειξη ότι το metal δεν είναι ανώριμη, εφηβική μουσική. Αυτό το ξέραμε ήδη, αλλά think about it. Το metal είναι 40 ετών και στην Ελλάδα ουσιαστικά έφτασε μετά το 1980. Αυτός ό τύπος, δεν το γνώρισε όπως εμείς, έφηβος, πορωμένος, δεν υποκατέστησε τη γκόμενα που δεν είχε, δεν πίστεψε ποτέ ότι ο Eddie είναι υπαρκτό πρόσωπο (@ by Τσου), δεν ψάρωσε με τα wristbands του Kerry King. Το πιθανότερο είναι ότι μυήθηκε σε προχωρημένη ηλικία, το ζύγισε, εκτίμησε τις αληθινές αρετές του και είχε την οξυδέρκεια να το ψάξει, ώστε να φτάσει στο σημείο να πάει στο live των Dillinger. Επιπλέον, όταν ξεκίνησε, ήταν πιο μόνος και από μεταλλά στην Αντίπαρο, είναι απολύτως δεδομένο ότι δεν είχε άτομα της γενιάς του να μοιραστεί την ανακάλυψη. Θυμηθείτε το συναίσθημα που είχατε όταν μαθαίνατε metal με τους φίλους σας και προσπαθούσατε να το παίξετε cool μέσα στον κυκεώνα ατζαμοσύνης που μας έδερνε όλους. Αυτός, δεν το είχε. Αποτέλεσμα? Πάει σε live μόνος του και πιθανότατα, του συμβαίνει συχνά αυτό.
Εκεί στενοχωρήθηκα και φαντάστηκα τον εαυτό μου, μόνο, στο bar στη συναυλία των Parkway Drive μια βδομάδα μετά. Επιτόπου, αποφάσισα να μην πάω. Μετά, την προχώρησα λίγο τη σκέψη. Είναι αναπόφευκτο? Η θα αραιώσεις τα live λόγω υποχρεώσεων, είτε θα είσαι ο μοναχικός μπάρμπας? Οι συναυλίες είναι για τους νέους? Με το πέρασμα των χρόνων που οι ηλικιωμένοι μεταλλάδες (χαχα) θα είναι ισχυρός αριθμός, θα ανατραπεί η κατάσταση? Αυτό σημαίνει ότι θα υποχωρήσει ο παλμός? Ευτυχώς, σαν να με λυπήθηκε μέσα στο παραλήρημά μου ο Greg Puciato, βούτηξε στον κόσμο και με επανέφερε στον κόσμο της λογικής.
Ίσως να το χάνω σιγά σιγά. Ίσως τα ψυχοφάρμακα να είναι φίλοι μας. Ίσως η κρίση μέσης ηλικίας στη γενιά μας να έρχεται στα πρώτα -άντα. Η ίσως, έπρεπε απλά, να πάω στη συναυλία των Parkway Drive.