Υπάρχει κανείς που να πέρασε καλύτερα χθες βράδυ?

Για σηκωθείτε να μετρηθούμε και να συγκρίνουμε συμπτώματα. Πόσοι έχετε βαρύ κεφάλι, βουλωμένα αυτιά, μελανιές στα πλευρά, νιώθετε λίγο πρησμένα τα μάτια και κυρίως, τόσο μα τόσο γεμάτο με εικόνες και κίνηση το recent files αρχείο του εγκεφαλικού σας φλοιού? Ωραία, στο ίδιο μέρος ήμασταν χθες.
Το ξέραμε ότι θα είναι γκάου εμπειρία, αλλά fuck me, ποιος το περίμενε ΑΥΤΟ? Είχαμε αράξει στο σπίτι του Βαπ από νωρίς το απόγευμα και συζητούσαμε, μου έλεγε ότι πάει για τρέξιμο και κάνει περίπου 6 χιλιόμετρα. Μετά το live των Dillinger Escape Plan, γελούσαμε. «Μέχρι να δέσεις τα κορδόνια σου εσύ, έχει κάνει τα 6 αυτός, και έχει γυρίσει», του λέω εγώ. «Εγώ φταίω που τους βάζει να περνάνε στίβο μάχης πριν από κάθε περιοδεία?» μου απαντάει. Είχε δίκιο, όπως πάντα. Το καλύτερο είναι, ότι οι Dillinger βγαίνουν περιοδεία μόνο όταν περάσουν όλοι το τεστ κοπώσεως. Καλά ο Puciato είναι σαν ντουλάπα τρίφυλλη και δε λαχανιάζει ΠΟΤΕ. Εκείνος ο πιτσιρίκος ο drummer που μοιάζει συνομήλικος του Justin Bieber, πως την παλεύει?
Όποιος έχει ασχοληθεί με αυτό το συγκρότημα, ξέρει για την παρανοϊκή σκηνική τους παρουσία, ακόμα και αν δεν τους έχει δει ποτέ. Αφού τους δει, ξεχνάει όλα όσα ήξερε. Για τη μουσική. Γενικώς.
Προσωπικό impact: Έχω στο χωλ του σπιτιού μου, μια κιθάρα και ένα μπάσο. Τα γρατζουνάω σαν άστεγος στην Ερμού συχνά πυκνά, αλλά περισσότερο διακοσμητικός είναι ο ρόλος τους. Μετά το live αυτό, έχει αλλάξει άρδην ο τρόπος που τα βλέπω. Τα σέβομαι περισσότερο αφότου είδα τι μπορούν να κάνουν στα σωστά χέρια. Νομίζω τα φοβάμαι και λίγο. Όπως θα φοβούνταν και οι γενναίοι των πρώτων σειρών όταν προς το τέλος ο κιθαρίστας (εκείνος ο ψηλέας, που μοιάζει με το Ρουκάβινα) τράβηξε έναν ενισχυτή και τον σήκωσε πάνω από το κεφάλι του, έτοιμος να τον ρίξει στον κόσμο.
Ειλικρινά, νομίζω ότι θα μπορούσα να γράψω τόμους για να προλάβω την κάθε μια λεπτομέρεια, και πάλι θα ήταν ένα τζούφιο κείμενο, μακριά από την πραγματικότητα. Θα σταθώ μόνο στον πραγματικά συγκινητικό Greg Puciato, που δεν άφησε ούτε έναν από τους υπερφουσκωμένους μύες του να ησυχάσει, που αγκάλιασε τις 3 πρώτες σειρές, τραγούδησε μαζί τους, έπεσε μέσα τους, και οριοθέτησε αυτό το πολύτιμο connect που κάνουν οι frontmen με το κοινό και τους πάντα καταπληκτικούς Tardive Dyskinesia που για μια ακόμα φορά, έδειξαν από τι είναι φτιαγμένοι.
Το καημένο το Gagarin λυπάμαι, που η σκηνή του – και όχι μόνο – δεν έχουν ξαναβιώσει κάτι τέτοιο. Πιθανότατα ούτε πρόκειται.

Υ.Γ. : Courtesy of Βαπ, (εκεί που σταματάει ο ΓΑΠ, αρχίζει ο Βαπ λένε κάποιοι) μια μικρή, υγιής δόση παράνοιας…

http://www.youtube.com/watch?v=4NG7Lzk2aIA