Dance me to the end of...what the fuck?

Είναι ένα ζεστό, σιχαμερό μεσημέρι στην Αθήνα. Μετά από (τόσες πολλές που καταντάει λάθος) μέρες είμαι επιτέλους στο σπίτι, ξύπνησα αργά και απλά αράζω. Με το δεύτερο καφέ της ημέρας, χαζεύω το American Hardcore ντοκιμαντέρ, που δεν είναι καθόλου άσχημο btw, αλλά ο Άρης έχει άλλα πράγματα στο μυαλό του. Μεθυσμένος από την ανατροπή στο ευρωπαϊκό ματς του ΠΑΟΚ υποθέτω, παραπατώντας κατάφερε να πέσει πάνω σε ένα διεστραμμένο βίντεο στο YouTube, με 2 κλωτσημένους τύπους να τα σπάνε σε κάποιο φεστιβάλ, την ώρα που παίζουν οι Meshuggah. Δε νομίζω ότι μπορώ να το περιγράψω με λίγα λόγια, οπότε check it out.



Με φρικάρει κάπως. Αυτό τα πρώτα 40 δευτερόλεπτα. Μετά, δε μου φαίνεται τόσο παράταιρο, λίγο ακόμα μετά σαν να ταιριάζει κάπως, μετά μου τη σπάει ο πίθηκας που παρεμβαίνει (εκεί καταλαβαίνω ότι είναι στο US το φεστιβάλ) και μέχρι το τέλος, σπάζομαι που δεν έχει κι άλλο.
Γιατί άλλαξα γνώμη; Κυρίως επειδή θυμάμαι τις 2 φορές που είδαμε τους Meshuggah, την αμηχανία του κοινού. Τη δεύτερη φορά (τη σωστή), είμαι στην άκρη του εξώστη και χαζεύω. Εξαιρώντας τις στουμπηγμένες 4 πρώτες σειρές, οι υπόλοιποι είμαστε σε μια άχαρη φάση, όπου δε μπορείς να κινηθείς με τίποτα. Δεν ξέρεις τι να κάνεις.
Moshing δε γίνεται, το τεμπέλικο πιατίνι που λέει ο Αρβανίτης κάνει όλα τα τραγούδια μια ταχύτητα, demi, αργή. Ίσως στο γρήγορο κομμάτι από το φετινό δίσκο να φτιάξει κάπως αυτό. Headbanging επίσης δε μπορείς να κάνεις, το tempo αλλάζει όποτε του πει ο Θεός. Να χοροπηδήξεις είναι επίσης αδύνατο, για τον ίδιο λόγο και αν βαρέσεις το διπλανό σου, θα σε κοιτάξουν σαν εξωγήινο. Οπότε τι κάνεις; Μάλλον κοιτάς σαν ηλίθιος.
Μην αισθάνεσαι άσχημα όμως, δε φταις εσύ. Δε φταις γιατί παραπλανήθηκες φίλε μου. Έφερες τη rock παιδεία σου στους Meshuggah και δε μπορείς να βρεις τρόπο να την κουμπώσεις. Γιατί; Όλοι ξέρουμε το γιατί.
Επειδή οι Meshuggah δεν είναι rock n roll μπάντα. Δεν ανήκει στο ιδίωμα. Χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία, αλλά δεν έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Είναι σαν την κινέζικη πάπια, που μοιάζει με πουλί, μαγειρεύεται με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια εργαλεία, αλλά ο προορισμός του δεν είναι να τρώγεται από ανθρώπους. Δεν παραλληλίζω τη μπάντα με αυτό το αηδιαστικό, πετούμενο παπούτσι, είμαι σίγουρος ότι οι χορδές τρώγονται ευκολότερα.
Παρόλα αυτά, βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο. Είμαστε rockers, που δε μπορούμε να χειριστούμε αυτό το συγκρότημα. Σχεδόν μπορείς να πεις, πως οτιδήποτε και να κάνεις, όπως και να κουνηθείς, δεν κάνεις λάθος. Μέσα είσαι. Δεν παλεύεται αυτό το φιδίσιο χορευτικό που έχουν με τις συμβατικές μεθόδους. Αυτοί οι 2 στο βίντεο, φαίνεται να το έχουν ερμηνεύσει κάπως έτσι.
Γενικά έχω την εντύπωση ότι αν κάποιος πειράξει το pitch στο μικρόφωνο και κάνει τη φωνή να ακούγεται λιγότερο φυσική και ανθρώπινη, θα ταιριάξει ακόμα περισσότερο. Έχει ειπωθεί άλλωστε ότι χρησιμοποιούν όλα τα όργανα και τη φωνή σαν κρουστά. Αν μηχανοποιήσεις και τον Kidman, είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλές σούπερ κουλτουρέ avantgarde εφαρμογές να ντύσεις. Διαδραστικές εκθέσεις μοντέρνας τέχνης, industrial ενυδρεία με ψάρια της αβύσσου, ή επιδείξεις μόδας με body painting του H.R. Giger πάνω σε disfigured νάνους.
Αυτός ο γιατρός, γιατί δεν έχει έρθει ακόμα...?

Survival mode - Είσαι σίγουρος ότι κάνεις αυτό που πρέπει;

Ανησυχώ για τα χρόνια που θα έρθουν. Για πολλούς λόγους. Ανησυχώ για τα οικονομικά. Ανησυχώ για τα εργασιακά. Ανησυχώ για το που θα αναγκαστεί ο καθένας από εμάς να μένει ή να δουλεύει και υπό ποιες συνθήκες. Ανησυχώ μήπως μας καταπιεί η όλο και δυσκολότερη καθημερινότητα και ποτιστεί μέσα μας η πεποίθηση ότι η ζωή είναι μόνο suffering.
Όλα αυτά όμως έχω την αίσθηση ότι μπορούμε να τα παλέψουμε. Εφόσον έχουμε διατηρήσει τη συναίσθηση της ποιοτικής ζωής και το thought process για να μην τη χάσουμε. Πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτό το κάστρο είναι το πρώτο που θα πέσει.
Συμβαίνει ήδη. Είναι πιστεύω προφανές για τον καθένα, ότι η λογική και η σύνεση είναι είδη εν εξαλείψει γύρω μας. Τεράστιος αριθμός συμπολιτών μας είναι ένα βήμα πριν αρπάξουν τσουγκράνες και πυρσούς, με το παραμικρό κατασκευασμένο post των "ειδησεογραφικών" blogs, το κάθε τυχάρπαστο τηλεοπτικό "ρεπορτάζ", την κάθε προβοκατόρικη φωτογραφία των πανηλίθιων facebook pages του στυλ "ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΣ" ή "ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΟΥ, ΚΑΝΕΙΣ ΛΙΓΟ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΝΑ ΣΕ ΞΕΠΕΡΑΣΩ" (πάντα με κεφαλαία) και σε γενικές γραμμές, η ήρεμη σκέψη με υποτυπώδη λογική θεώρηση φαίνεται να σπανίζει.
Νιώθω ότι σαν κοινωνία έχουμε γυρίσει δεκαετίες πίσω. Η ανεκτικότητα δεν υπάρχει σαν έννοια, οι μισοί είναι εχθροί και οι άλλοι μισοί είναι βολεμένοι. Όποιον και να ρωτήσεις, κάποιον μισεί και κάποιον ζηλεύει. Μπορεί η κοινωνική πόλωση να είναι στοχευμένο αποτέλεσμα πολιτικών χειρισμών, δε θέλω να πιστέψω όμως ότι είναι ανεπανόρθωτη.
Εδώ παλεύουν μέσα μου 2 θηρία. Το ένα, σας σιχαίνεται όλους. Δεν έχει καμία συμπάθεια για τις απεχθείς μάζες που κατοικούν δίπλα μου και είναι σίγουρο ότι σας αξίζει ότι παθαίνετε. Μισεί εσένα που είσαι ρατσιστής νεοναζί και προσπαθείς να συμβάλλεις στο να ξεβρωμίσει ο τόπος. Εσένα που θεωρείς ότι δεν πειράζει να παρανομείς, εφόσον ο διπλανός παρανόμησε περισσότερο. Εσένα που υπεκφεύγεις των ευθυνών σου, επειδή προτιμάς να διαμαρτύρεσαι κατ' επάγγελμα. Εσένα που πλουτίζεις σε βάρος μου. Εσένα που ενώ ήσουν αρκετά μεγάλος ώστε να θυμάσαι, έχεις ξεχάσει πόσο γλυκιά είναι η ελευθερία και είσαι πρόθυμος να την ανταλλάξεις με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Εσένα που σε νοιάζει μόνο να διατηρηθεί ακέραιο το πορτοφόλι του εργοδότη σου. Εσένα ρε φίλε, που είσαι τόσο εγωκεντρικός και ανασφαλής, που καταντάς ένα γαμημένο, ενοχλητικό παράσιτο, που ξεχειλίζει ηλιθιότητα. Και που συνηθίζεις να μιλάς για τα προβλήματά σου φωναχτά σε κάποιο αστικό λεωφορείο.
Ταυτόχρονα όμως φοβάμαι. Όχι για σένα, αδιαφορώ για σένα. Φοβάμαι για το μέλλον. Για τα πιτσιρίκια. Που θα μεγαλώσουν σε ένα κόσμο γεμάτο ακαλλιέργητα γίδια (douchebags τους λέμε στο χωριό μου) που φαίνονται να πληθαίνουν. Η τουλάχιστον τώρα τους βλέπω εγώ.
Οι αρσενικοί είναι κακοί. Ήρθαν στη δουλειά 2 προχτές, με μπλουζάκια από κάποιο σύλλογο myai thai (ή πως σκατά το λένε) και έβαλαν στα ακουστήρια να ακούσουν DMX. Που να πάρει ο διάολος, αν έπρεπε να μαντέψω τι θα άκουγαν, θα ήταν η τρίτη μου επιλογή, μετά από λαϊκά του Μπουρναζίου και Lil Wayne.
Οι θηλυκοί είναι χειρότεροι. Τα έχεις δει αυτά τα πιτσιρίκια, με τα ελάχιστα σορτσάκια, το υπερβολικό make up, το καρτοκινητό στο χέρι και την fail προσπάθεια να φανούν sexy. Χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ότι όταν είσαι 14, φαίνεται τόσο λάθος. Με πρότυπο τη Τζούλια, τη μαμά να σιγοντάρει πίσω από την πλάτη του μπαμπά και τη βεβαιότητα ότι ο Σαίξπηρ είναι έλληνας χιπχοπάς (look it up, παίζει).
Δε με σοκάρει η ύπαρξη, πάντα υπήρχαν. Με τρομοκρατεί το ότι πλέον δεν είναι συγκεκριμένες περιπτώσεις προβληματικού περιβάλλοντος που δεν είχαν εξαρχής καμία ελπίδα, αλλά προϊόντα της κοινωνίας. Τι δημιουργεί τέτοια φαινόμενα; Πιστεύω είναι η έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας και κουλτούρας. Δε μιλάω για σφιγγοκωλάριους ακαδημαϊκούς, μιλάω για φυσιολογικούς ανθρώπους, που ξέρουν τι είναι αυτό που τους διαχωρίζει από τα ζώα. Δε μιλάω για πυρηνική σύντηξη, αλλά όταν σου λέω "Έγκλημα και Τιμωρία", να είναι απλή σκέψη το "Ντοστογιέφσκι", ας πούμε.
Στα δικά μας σχολικά χρόνια, ήταν άσχημα. Έχω αλλάξει 4 σχολεία, πουθενά δε βρήκα τίποτα πέρα από το στοιχειώδες, που να είχε ως αντικειμενικό στόχο τη διαμόρφωση πνευματικής καλλιέργειας. Είμαι σίγουρος ότι τώρα είναι χειρότερα. Και ανησυχώ ότι σε 15 χρόνια που μια πολύ κοντινή γνωστή μου κοπέλα θα είναι στην ηλικία που θα έρθει αντιμέτωπη με το δίλημμα "Debussy στα ακουστικά, διαβάζοντας Poe" ή "κάγκουρας με παπί στο κάγκελο στο πάρκο", θα της πάρει περισσότερη ώρα να αποφασίσει από όσο θα έπρεπε.
Οπότε κύριοι, τι κάνουμε; Ξοδεύουμε όλη μας την ενέργεια στο να διατηρήσουμε τα οικονομικά μας; Πάμε στα χωριά να γίνουμε αγρότες και καντινιέρηδες; Φιλάμε ακόμα πιο παθιασμένα κατουρημένες ποδιές, επειδή δεν έχουμε πειστεί ότι οι μέρες του ρουσφετιού τελείωσαν; Θάβουμε τα λεφτά σε νάιλον σακούλες κάτω από τις ντοματιές του παππού; Κάνουμε βάρη για να διώξουμε πιο γρήγορα τους μετανάστες, ή για να διώξουμε εκείνους που θέλουν να διώξουν τους μετανάστες; Είμαστε με το τηλεκοντρόλ στο χέρι για να δούμε εγκαίρως σε ποια πλατεία θα μοιράσει κάποιος (δεν έχει σημασία ποιος) δωρεάν λαχανικά; Υπάρχει κάτι άλλο που μπορώ να κάνω πέρα από αυτά, που είναι οι βασικές λύσεις στην κρίση για την ώρα, σύμφωνα με το σοφό λαό μας;
Μήπως να φροντίσω να γίνω εγώ καλύτερος; Ανεκτικός συνάνθρωπος, ακέραιος επαγγελματίας, ακομπλεξάριστος γονιός, ψυχραιμότερος thinker? Μήπως πρέπει να γεμίσω το σπίτι μου τέχνη, διανόηση, βιβλία, ταινίες και μουσικές, ώστε οι δικοί μου να τα έχουν γύρω τους πρόχειρα; Μήπως να ακονίζω το μυαλό μου σε κάθε ευκαιρία; Είτε ψάχνοντας γύρω σου την εφαρμογή του "1984", είτε παρακολουθώντας ένα θέμα σαν αυτό http://alexanderchalkidis.com/politics/?p=2063 που θα σε κάνει να δεις ότι η αντικειμενική σκέψη δεν είναι όσο απλή ακούγεται, είτε διαπιστώνοντας ότι συγκριτικά με τις μπαλαρίνες στη "Λίμνη των Κύκνων" είσαι ένα κλαψιάρικο κοριτσάκι, που δε θα άντεχε ποτέ τόσο πόνο ισορροπώντας στις πουεντ, είτε ψαρώνοντας με το πως οι στίχοι του "Spirit Of Radio" ενσωματώνουν υψηλές έννοιες με ζηλευτό λεξιλόγιο μέσα σε ένα ευχάριστο τραγούδι, είτε ευλογώντας τα ώτα σου με το πόσο αβίαστα ρέουν οι ενορχηστρώσεις των Audrey Horne, είτε με οτιδήποτε σε κάνει να μην είσαι φαί-δουλειά-ύπνο, day after day.
Που να πάρει ο διάολος, μην κάθεσαι περιμένοντας να σε σώσουν ή να πνιγείς, ΚΟΥΝΗΣΟΥ!

L'enfant sauvage est criant, mais je ne peux pas l'entendre - Σημειολογική ψυχανάλυση κάνουμε;

Γιατρέ μου, κάτι κακό μου συμβαίνει.
Έχω αυτιά και μάτια ανοιχτά, βλέπω και ακούω σωστά. Κάτι δεν πάει καλά όμως στο data entry. Το ότι το φετινό Gojira θα είναι το album της χρονιάς σε όλες τις δεκεμβριανές λίστες, το ξέρουν και οι πέτρες. Δικαίως θα συμβαίνει αυτό, γιατί πρόκειται περί κτήνους. Τα πάντα είναι σωστά τοποθετημένα, είναι δουλεμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, στο παίξιμο δεν τους πιάνει κανένας, ο ήχος τους είναι μοναδικός και γενικά οι κτηνώδεις δόσεις ορθολογικής κτηνωδίας είναι ακαταμάχητες. Όλοι εντυπωσιάζονται, όλοι αποθεώνουν, όλοι θα το θυμηθούν στο τέλος της χρονιάς. Χωρίς καμία αμφιβολία, είναι το καλύτερο που έχει να παρουσιάσει ο χώρος το 2012. Υπάρχει όμως ένας ηλίθιος που κολλάει στη σημειολογία.
Being ο συγκεκριμένος ηλίθιος, η σκέψη μου είναι η εξής. Είναι τόσο μα τόσο καλό σε όλα του, που δεν είναι σωστό να το προπαγανδίσεις. Τόσο εμφανώς ανώτερο, που δε σου επιτρέπει να το αγαπήσεις. Ποτέ δεν πρόκειται να τσακωθείς γι'αυτό, επειδή όλοι συμφωνούν μαζί σου. Και αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να πάθει ένας rock n roll δίσκος.
Είμαστε φτιαγμένοι για κόντρες. Η μουσική μας είναι γεννημένη να προκαλεί τσαμπουκάδες. Όλες οι σωστές συζητήσεις ξεκινάνε από αιρετικές ατάκες (αδιαφορώ για την καλύτερη, η αγαπημένη μου μπάντα ήταν και θα είναι οι Savatage) που ο ένας θα παλεύει να υπερασπιστεί απέναντι στις αιρετικές ατάκες των υπολοίπων. Όχι ότι δε θα σεβαστούμε τη universal αλήθεια. Απλά, αυτός που παραδέχονται όλοι, δεν έχει καθόλου πλάκα.
Δεν έχει να κάνει με αντιεμπορικό ελιτισμό, δεν είναι η περίπτωση ακούνε-Μetallica-και-οι-φλώροι-άρα-εγώ-ξενερώνω, δεν ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους τράγους εδώ.
Είναι αυτό που είπε ο Jack Black στον Cusack στο "High Fidelity" όταν έκαναν τα top 5. Ότι δε μπορούσε να βάλει στη λίστα του κάτι κραυγαλέα προφανές. Γιατί δε βάζεις και Beatles? Γιατί δε βάζεις και Μπετόβεν, το πρώτο track από την πρώτη συμφωνία; Το σημαντικότερο; Ότι εκεί κρίνεται αν έχεις καλό γούστο. Όχι ώστε να μη διαλέξεις τον αντικειμενικά καλύτερο, αλλά να έχεις ετοιμοπόλεμες τις σωστές εναλλακτικές.
Είναι γενικά λάθος σε θέματα πάθους όπως είναι η μουσική, να πηγαίνεις με τις safe επιλογές. Είναι σαν να βάζεις να παίξεις Pro με τους φίλους σου και να παίρνεις Barcelona. Σώπα ρε, αλήθεια; Φυσικά και είναι η σωστότερη των επιλογών, αλλά αλήθεια; Από όλες αυτές τις ομάδες, που η επιλογή και η απόδοσή σου θα κρίνουν το αποτέλεσμα, αυτό διαλέγεις; Έχεις πολύ δίκιο, αλλά καθόλου πλάκα. Σαν να πας σε μονομαχία το ξημέρωμα για να υπερασπιστείς την τιμή σου και να έρχεσαι με F16. Είσαι μεγάλος warrior, μπράβο.
Οι Gojira που λες, φέτος είναι οι αρχηγοί όλων. Έφτιαξαν ένα album θωρηκτό, σε όλα τα επίπεδα. Αν και δε μου βγάζεις από το μυαλό την εντύπωση ότι κάτι λείπει. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά νομίζω ότι λείπει το μεγάλο τραγούδι. Αυτό που θα μπαίνει στα playlists και των ipods και των clubs. Αυτό που θα έρχονται στα δισκοπωλεία του μέλλοντος (θα υπάρχουν ρε, μην ακούτε σαχλαμάρες) και θα λένε "Θέλω το δίσκο που έχει το τάδε μέσα". Αυτό που ήταν το "I'm Alive" για τους Anthrax πέρυσι. Το "Anastasia" για το Slash. Το "Set To Fail" για τους Lamb Of God. Το "True American Hate" για τους Testament. To "King Of Days" για τους High On Fire. Το "Son Of The Last Breath" για τους Grand Magus. Θα μου πεις, είναι δίσκος συνόλου, δεν επιβάλλεται να ξεχωρίζει track. Το Meshuggah είναι δίσκος συνόλου, αυτό δε νομίζω ότι είναι.
Οπότε μπορεί και να μην είναι ο δίσκος της χρονιάς; Είναι απολύτως δεδομένο ότι είναι. Γιατρέ μου, τι έχω;

The Icon Series - P!nk

Δεν ξέρω τι είναι πιο εντυπωσιακό, το ότι η pop μουσική έχει χάσει το δρόμο της, ή το ότι κανείς δεν ασχολείται. Που να πάρει, είναι το ιδίωμα που actually λέγεται pop-ular, δε θα έπρεπε όλα τα μάτια να είναι πάνω του; Και τα χαζογκομενέ αδιάφορα, αλλά και τα σοβαρά, που θα προσπαθήσουν να βρουν τους δεσμούς με τη σύγχρονη ζωή και που θα εξασφαλίσουν ότι το προσωνύμιο, αντιπροσωπεύεται από το περιεχόμενο;
Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι η "pop μουσική" δεν είναι κακή λέξη, μάλιστα χαίρομαι όποτε βρίσκω ακμαία και σωστά πρόσωπα στις τάξεις της, γιατί πιστεύω ότι η επιρροή τους είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Όταν η μουσική φόρμα που υπηρετείς σε φέρνει μπροστά σε τόσο μεγάλο κοινό, η ευθύνη πολλαπλασιάζεται και είναι τουλάχιστον εξοργιστικό, την κρίσιμη στιγμή να επιλέγεις να περάσεις σαν μήνυμα μια ξέκωλη, επιφανειακή σαχλαμάρα. Αυτό βέβαια εξαρτάται από το επίπεδο πολιτισμού και την καλλιέργεια του καθενός και κακά τα ψέματα, τα περισσότερα teen icons δε φημίζονται για κανένα από τα 2.
Τι μένει λοιπόν να μας κάνει να συνεχίζουμε να βλέπουμε την pop μουσική με καλό μάτι; Ακριβώς, οι εξαιρέσεις. Οι καλλιτέχνες που ενώ στοχεύουν σε catchy, σύντομα τραγουδάκια, που δε θα σε αφήσουν να τα ξεχάσεις, έχουν το νου τους και στην bigger picture. Υπάρχουν, περισσότεροι από 5. Στην Icon σειρά όμως, χωράει μόνο αυτή.
Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που o Little Richard θεωρεί πολύ σημαντική την country. "The stories, man..." λέει και μου αρέσει πολύ που ένας (Ο ΕΝΑΣ) boogie woogie τύπος έχει ανάγκη τους σωστούς στίχους. Επειδή όλοι έχουμε ανάγκη το σημαντικό μήνυμα. Και αυτή η κοπέλα, έχει ρυθμίσει χρόνια τώρα, σωστά το focus της.
Μου είναι αδύνατον να προσπεράσω το γεγονός, ότι τα θέματα για τα οποία τραγουδάει είναι αυτά που θα έπρεπε να έχουν μπροστά τους οι νέοι 24/7.
Είναι αυτά που τους συμβαίνουν καθημερινά, τις περισσότερες φορές πίσω από κλειστές πόρτες, που τους αφορούν όλους και συνήθως δεν ξέρουν πως να τα χειριστούν. Εκείνες οι περιπτώσεις που θα σε καθορίσουν σαν άνθρωπο και είτε θα σε ατσαλώσουν άγαρμπα, είτε θα σε τσαλακώσουν για πάντα. Αλκοολισμός, ενδοοικογενειακή βία, ανθρώπινα δικαιώματα, οικολογία, καπιταλισμός, bullying, κοινωνική προσαρμογή και απόρριψη. Πράγματα που οι περισσότεροι από τους ενήλικες αδυνατούν να χειριστούν. Πόσο μάλλον οι έφηβοι. Συνήθως βέβαια, οι αδαείς ενήλικες υπήρξαν μπερδεμένοι έφηβοι, οπότε better late than never. Σημαντική λεπτομέρεια: Καθότι η ίδια ενήλικας και καθόλου αδαής, δεν ξεχνάει ποτέ να απευθυνθεί σε κάτι τέτοιο και από την οπτική του γονέα. Όποιος από εμάς έχει ανοιχτά μάτια, θα το δει. Θεωρώ δεδομένο ότι όλα αυτά που την έχουν προβληματίσει, θα αποτελούν πρίσμα στο πως θα μεγαλώνει το γιο της και να πω την αλήθεια μου, αυτό είναι ένα παιδάκι για το οποίο δεν ανησυχώ καθόλου για το πως θα ανατραφεί.
Bonus κερασάκι; Όλα αυτά έρχονται αμπαλαρισμένα με πρώτης ποιότητας pop μουσική, με σαφείς rock n roll δομές, χωρίς την ανάγκη της παραμορφωμένης μπασαδούρας και fuzzαριστής leadκιθαροσύνης. Η απαιτούμενη μαγκιά αναπληρώνεται από το ασήκωτο attitude και τις ζόρικες εμφανίσεις, όπου το sex appeal δεν είναι κομπλεξαρισμένα καταπιεσμένο. Ούτως η άλλως η ίδια μπορεί να το υποστηρίξει όλο αυτό με χαρακτηριστική άνεση, αφενός με τη ΦΩΝΑΡΑ της και αφετέρου επειδή είναι κουκλάρα (foxier than a fox on a foxhound, λέει ο Κριμπ).
Μπορεί να τους αναζητάμε με το δίκανο, αλλά οι σωστοί popsters είναι εδώ, τα λένε, τα φωνάζουν, μας δίνουν guilty (ή όχι και τόσο) pleasures και σε εντελώς προσωπικό level, αν μπορούσα να διαλέξω τι θα ακούει η κόρη μου όταν θα είναι 13 (το ξέρω ότι δε θα μπορώ), ε, αυτό θα ήταν.

Αll hope is not gone - Κάπου θα τη βρούμε την άκρη

Κανονικά, θα έπρεπε να γράφω "Τα τεμπέλικα μεσημέρια των καλοκαιρινών μου διακοπών", αλλά όοοοχι, θα είμαι ακριβής και θα γράψω την αλήθεια.
Τις ελάχιστες τεμπέλικες στιγμές του Αυγούστου μου λοιπόν, που είναι τα μεσημέρια της Κυριακής καλή ώρα, όπως συνηθίζεται χρόνια τώρα, τα περνάω διαβάζοντας το ετήσιο αφιέρωμα του ελληνικού Metal Hammer. Φέτος ειδικότερα, είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα, επειδή εκτός από το ότι το ξεκοκκάλισμα της ντόπιας σκηνής είναι πολύ ενδιαφέρον και καλοφτιαγμένο, το ζουμί είναι οι συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών, όπου σε σημεία λέγονται αρκετές και σημαντικές αλήθειες.
Μερικές είναι δυσάρεστες για τους παλιούς, άλλες είναι δυσάρεστες για τους νέους και υπάρχει πάντα το challenge του να μη σε τυφλώσει το μπλιάχ που νιώθεις για αυτόν που μιλάει και να παραδεχθείς την αλήθεια που εκφράζει.
Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν, στάθηκα σε ένα πράγμα. Στη μαγκιόρικη αλήθεια που λέει ο Στέφανος των Ravencult.
Το κλασικό παράπονο των παλιών (προς έκπληξή μου, είναι κοινό τόσο στους αξιόλογους, όσο και στους ρεμπεσκέδες), είναι η θρυλική αδιαφορία του κόσμου προς τα εγχώρια συγκροτήματα. Το πως αποθεώνουν οτιδήποτε έρχεται από το εξωτερικό και σνομπάρουν το γείτονα, όσο καλός και να είναι. Δεν αντιλέγω ότι δε συμβαίνει, το πρόβλημα ξεκινάει όταν ησυχάζουμε, ότι αναθεματίσαμε εκεί που έπρεπε, βρήκαμε τη ρίζα του προβλήματος και τέρμα. Προφανώς εγώ φταίω δηλαδή, που οι Custom Made Noise δεν έχουν υπογράψει στη Roadrunner, επειδή δεν τους υποστήριξα όσο τους Killswitch Engage. Θα αισθανόμουν πολύ άσχημα, honestly, αν ήταν αλήθεια.
Εδώ έρχεται ο προαναφερθείς Στέφανος να υψώσει το ανάστημά του. Να δηλώσει το προφανές. Και κάτι παραπάνω που με εκνεύρισε.
Το προφανές είναι ότι δε μπορείς να απαιτείς από τον κόσμο να του αρέσει αυτό που κάνεις. Να τον κατηγορείς ότι αυτός φταίει που εσύ δεν πέτυχες. "Τόσο αρέσει στον κόσμο, τόσο στηρίζει" αναφέρει επακριβώς και έχει 100% δίκιο. Που να πάρει, το ενδιαφέρον μου για την τέχνη, δεν έχει plug in την αίσθηση υποχρέωσης. Αλήθεια, θες κάποιον να χτυπιέται στην πρώτη σειρά της συναυλίας σου, επειδή τον χτύπησες στο φιλότιμο; Να σου κάνει τη χάρη να σε ακούει; Επειδή έτυχε να γεννηθείς στο ίδιο γεωγραφικό διαμέρισμα; Είμαι σίγουρος πως όχι.
Η τσαντίλα μου ήρθε στο επόμενο point. Σχετικά με τις κρατικές επιδοτήσεις που απολαμβάνουν τα σκανδιναβικά συγκροτήματα και όποτε το ακούμε εμείς, αρχίζουμε τα κλασικά "ορίστε ο πολιτισμός", "εκεί υπάρχει κράτος", "αντιμετωπίζουν το rock σαν τέχνη", "εδώ είμαστε αιώνες πίσω" και άλλα τέτοια. Και έρχεται ο Στέφανος να μας βάλει στη θέση μας. "Καμία μπάντα δε χρειάζεται ελεημοσύνη" σου λέει. Σε δεύτερη φάση το ολοκληρώνει "...ούτε μας δώσανε τίποτα τσάμπα, ούτε παίρνουμε επιδοτήσεις, ούτε μας στηρίζει κανένα κράτος. Δε γίνεται να ζητάμε αποδοχή και βοήθεια από ένα σύστημα που υποτίθεται ότι αποστρεφόμαστε και μας αποστρέφεται, αν υποθέσουμε ότι το metal δεν είναι απλώς μια μουσική, αλλά ουσιαστική αντίδραση με υπόβαθρο".
Εγώ εδώ κόβομαι. Και ταυτόχρονα εκνευρίζομαι. Όχι επειδή διαφωνώ, αλλά επειδή δεν το σκέφτηκα εγώ πρώτος. Χρόνια φαινόμαστε να ζηλεύουμε τις κρατικές παροχές των Σκανδιναβών, παραμερίζοντας την αξιοπρέπειά μας. Θέλουμε αλήθεια να μας κανακεύει το συγκεκριμένο κράτος; Με τι μούτρα μετά θα βγαίνεις σαν μαχητικός μουσικός να θίξεις κακώς κείμενα; Εφόσον υπαχθείς σε καθεστώς χορηγίας, οι κανόνες αλλάζουν. Εγώ πάντως, αν ήμουν κρατικός παράγων, που επιδοτούσε συγκροτήματα με κρατικά επιδόματα, εξοπλισμό, χώρους πρόβας κλπ, σε πρώτη φάση θα είχα δεδομένο ότι δεν έχουν δικαίωμα να με κράξουν. Σε δεύτερο επίπεδο, θα ζητούσα και πράγματα in return. "Μάγκες, ωραία παίζετε, δε φτιάχνετε και ένα κομμάτι για το spot του κόμματος;". Και πως θα μου πεις όχι; Πάρε μετά εσύ τα μούτρα σου και πούλα ασυμβίβαστη metal attitude.
Demonic decapitator με χορηγία βλαχοδήμαρχου δε γίνεται αγάπη μου

Let freedom ring with the strings of your martyr and spit it out over California on a replica last serenade – καλό δρόμο ρε Monte…

Ψάξε να βρεις ποιος από όλο αυτό τον κόσμο δεν είναι μουσικός και θα σου δείξω το Monte Conner. Θυμάσαι πόσο πολύ σου άρεσε το Roadrunner United? Και του Monte Conner του άρεσε, γι’ αυτό το έφτιαξε κιόλας. Μπορεί και να είναι η σημειολογική είδηση της χρονιάς, αλλά σε μια εποχή που τα σοβαρότερα προβλήματα δε σηκώνουν τέτοιες πολυτέλειες, ίσως πέρασε κάπως στο ντούκου.
 Ο Monte Conner από προχτές, μετά από 25 χρόνια, δε θα σηκωθεί το πρωί να πάει στο γραφείο του στη Roadrunner Records.
 Ο τύπος που ναι μεν είχε έναν super corporate τίτλο (senior vice president A&R executive manager turbodiesel extraordinaire megaboss obey your master) αλλά επί της ουσίας είχε το μυαλό και το αυτί να ξεχωρίζει δυόμιση δεκαετίες τώρα ποια συγκροτήματα αξίζουν το λευκό/κόκκινο σηματάκι της Roadrunner Records στο πίσω μέρος του cd τους, από την Τετάρτη που μας πέρασε, δεν ανήκει στο team που ο ίδιος έστησε.
Η business πλευρά του πράγματος λέει ότι μέσα στη γενική αναδιάρθρωση που επέβαλε η μαμά Warner στο θυγατρικό φασαριόζικο παιδάκι της, περίπου 30 άτομα worldwide έφυγαν και αρκετά παραρτήματα έκλεισαν, με το αγγλικό συμπεριλαμβανόμενο. Ακούγεται υπερκαταστροφικό, αλλά δεν είναι. Στα τεράστια μεγέθη των πολυεθνικών (που ακόμα και με το πλήγμα στη δισκογραφία, τα οικονομικά σύνολα παραμένουν γαμωhuge), υποθέτω ότι ήταν μια απλή αντιπαραβολή δυο διαγραμμάτων σε excel. Στο ένα θα λέει ότι το τάδε νούμερο θέλαμε να είναι φέτος 45. Πόσο είναι; 38. Οκ, το κλείνουμε. Just like that. Θυμίζουμε το fact ότι η Warner είχε αγοράσει το 2006 τη Roadrunner μόνο και μόνο επειδή είχε τα 2 πρώτα albums των Nickelback. Να το χέσω και το metal, και τους Slipknot που πουλάνε πολύ και όλα. Για τα 2 Nickelback. Φαίνεται άμπαλο, αλλά το cash flow έχει αντίθετη γνώμη, που μετράει περισσότερο από τη δική σου και τη δική μου.
 Δεν έχει νόημα να απαριθμήσω τα συγκροτήματα που ο Conner έφερε στο φως, google it. Θα αρκεστώ να πω ότι προφανώς ο τύπος έκανε τη dream job την ίδια, και με θαυμαστά αποτελέσματα. Πιστεύω επίσης, ότι το πλήγμα είναι για την εταιρεία, όχι για τον ίδιο, αφενός επειδή θα πήρε αποζημίωση περίπου ίση με την αξία των ζωτικών μου οργάνων στη μαύρη αγορά και αφετέρου με το θρυλικό status που έχει, μπορεί να κάνει οτιδήποτε γουστάρει στη βιομηχανία. 
Τώρα, γιατί μου έχει κολλήσει εμένα, ότι θα κάνει κάτι on his own, δεν ξέρω. Είναι δεδομένο ότι οποιοσδήποτε στο χώρο θα κόβεται να δουλέψει μαζί του. Κι εγώ επίσης, οπότε Monte, αν διαβάζεις, ρίξε ένα τηλέφωνο.
 Και κοίτα να δεις που οι Machine Head αυτό τον καιρό είναι between labels βρε παιδί μου…