Είναι ένα ζεστό, σιχαμερό μεσημέρι στην Αθήνα. Μετά από (τόσες πολλές που καταντάει λάθος) μέρες είμαι επιτέλους στο σπίτι, ξύπνησα αργά και απλά αράζω. Με το δεύτερο καφέ της ημέρας, χαζεύω το American Hardcore ντοκιμαντέρ, που δεν είναι καθόλου άσχημο btw, αλλά ο Άρης έχει άλλα πράγματα στο μυαλό του. Μεθυσμένος από την ανατροπή στο ευρωπαϊκό ματς του ΠΑΟΚ υποθέτω, παραπατώντας κατάφερε να πέσει πάνω σε ένα διεστραμμένο βίντεο στο YouTube, με 2 κλωτσημένους τύπους να τα σπάνε σε κάποιο φεστιβάλ, την ώρα που παίζουν οι Meshuggah. Δε νομίζω ότι μπορώ να το περιγράψω με λίγα λόγια, οπότε check it out.
Με φρικάρει κάπως. Αυτό τα πρώτα 40 δευτερόλεπτα. Μετά, δε μου φαίνεται τόσο παράταιρο, λίγο ακόμα μετά σαν να ταιριάζει κάπως, μετά μου τη σπάει ο πίθηκας που παρεμβαίνει (εκεί καταλαβαίνω ότι είναι στο US το φεστιβάλ) και μέχρι το τέλος, σπάζομαι που δεν έχει κι άλλο.
Γιατί άλλαξα γνώμη; Κυρίως επειδή θυμάμαι τις 2 φορές που είδαμε τους Meshuggah, την αμηχανία του κοινού. Τη δεύτερη φορά (τη σωστή), είμαι στην άκρη του εξώστη και χαζεύω. Εξαιρώντας τις στουμπηγμένες 4 πρώτες σειρές, οι υπόλοιποι είμαστε σε μια άχαρη φάση, όπου δε μπορείς να κινηθείς με τίποτα. Δεν ξέρεις τι να κάνεις.
Moshing δε γίνεται, το τεμπέλικο πιατίνι που λέει ο Αρβανίτης κάνει όλα τα τραγούδια μια ταχύτητα, demi, αργή. Ίσως στο γρήγορο κομμάτι από το φετινό δίσκο να φτιάξει κάπως αυτό. Headbanging επίσης δε μπορείς να κάνεις, το tempo αλλάζει όποτε του πει ο Θεός. Να χοροπηδήξεις είναι επίσης αδύνατο, για τον ίδιο λόγο και αν βαρέσεις το διπλανό σου, θα σε κοιτάξουν σαν εξωγήινο. Οπότε τι κάνεις; Μάλλον κοιτάς σαν ηλίθιος.
Μην αισθάνεσαι άσχημα όμως, δε φταις εσύ. Δε φταις γιατί παραπλανήθηκες φίλε μου. Έφερες τη rock παιδεία σου στους Meshuggah και δε μπορείς να βρεις τρόπο να την κουμπώσεις. Γιατί; Όλοι ξέρουμε το γιατί.
Επειδή οι Meshuggah δεν είναι rock n roll μπάντα. Δεν ανήκει στο ιδίωμα. Χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία, αλλά δεν έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Είναι σαν την κινέζικη πάπια, που μοιάζει με πουλί, μαγειρεύεται με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια εργαλεία, αλλά ο προορισμός του δεν είναι να τρώγεται από ανθρώπους. Δεν παραλληλίζω τη μπάντα με αυτό το αηδιαστικό, πετούμενο παπούτσι, είμαι σίγουρος ότι οι χορδές τρώγονται ευκολότερα.
Παρόλα αυτά, βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο. Είμαστε rockers, που δε μπορούμε να χειριστούμε αυτό το συγκρότημα. Σχεδόν μπορείς να πεις, πως οτιδήποτε και να κάνεις, όπως και να κουνηθείς, δεν κάνεις λάθος. Μέσα είσαι. Δεν παλεύεται αυτό το φιδίσιο χορευτικό που έχουν με τις συμβατικές μεθόδους. Αυτοί οι 2 στο βίντεο, φαίνεται να το έχουν ερμηνεύσει κάπως έτσι.
Γενικά έχω την εντύπωση ότι αν κάποιος πειράξει το pitch στο μικρόφωνο και κάνει τη φωνή να ακούγεται λιγότερο φυσική και ανθρώπινη, θα ταιριάξει ακόμα περισσότερο. Έχει ειπωθεί άλλωστε ότι χρησιμοποιούν όλα τα όργανα και τη φωνή σαν κρουστά. Αν μηχανοποιήσεις και τον Kidman, είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλές σούπερ κουλτουρέ avantgarde εφαρμογές να ντύσεις. Διαδραστικές εκθέσεις μοντέρνας τέχνης, industrial ενυδρεία με ψάρια της αβύσσου, ή επιδείξεις μόδας με body painting του H.R. Giger πάνω σε disfigured νάνους.
Αυτός ο γιατρός, γιατί δεν έχει έρθει ακόμα...?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου