Survival mode - Είσαι σίγουρος ότι κάνεις αυτό που πρέπει;

Ανησυχώ για τα χρόνια που θα έρθουν. Για πολλούς λόγους. Ανησυχώ για τα οικονομικά. Ανησυχώ για τα εργασιακά. Ανησυχώ για το που θα αναγκαστεί ο καθένας από εμάς να μένει ή να δουλεύει και υπό ποιες συνθήκες. Ανησυχώ μήπως μας καταπιεί η όλο και δυσκολότερη καθημερινότητα και ποτιστεί μέσα μας η πεποίθηση ότι η ζωή είναι μόνο suffering.
Όλα αυτά όμως έχω την αίσθηση ότι μπορούμε να τα παλέψουμε. Εφόσον έχουμε διατηρήσει τη συναίσθηση της ποιοτικής ζωής και το thought process για να μην τη χάσουμε. Πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτό το κάστρο είναι το πρώτο που θα πέσει.
Συμβαίνει ήδη. Είναι πιστεύω προφανές για τον καθένα, ότι η λογική και η σύνεση είναι είδη εν εξαλείψει γύρω μας. Τεράστιος αριθμός συμπολιτών μας είναι ένα βήμα πριν αρπάξουν τσουγκράνες και πυρσούς, με το παραμικρό κατασκευασμένο post των "ειδησεογραφικών" blogs, το κάθε τυχάρπαστο τηλεοπτικό "ρεπορτάζ", την κάθε προβοκατόρικη φωτογραφία των πανηλίθιων facebook pages του στυλ "ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΣ" ή "ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΟΥ, ΚΑΝΕΙΣ ΛΙΓΟ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΝΑ ΣΕ ΞΕΠΕΡΑΣΩ" (πάντα με κεφαλαία) και σε γενικές γραμμές, η ήρεμη σκέψη με υποτυπώδη λογική θεώρηση φαίνεται να σπανίζει.
Νιώθω ότι σαν κοινωνία έχουμε γυρίσει δεκαετίες πίσω. Η ανεκτικότητα δεν υπάρχει σαν έννοια, οι μισοί είναι εχθροί και οι άλλοι μισοί είναι βολεμένοι. Όποιον και να ρωτήσεις, κάποιον μισεί και κάποιον ζηλεύει. Μπορεί η κοινωνική πόλωση να είναι στοχευμένο αποτέλεσμα πολιτικών χειρισμών, δε θέλω να πιστέψω όμως ότι είναι ανεπανόρθωτη.
Εδώ παλεύουν μέσα μου 2 θηρία. Το ένα, σας σιχαίνεται όλους. Δεν έχει καμία συμπάθεια για τις απεχθείς μάζες που κατοικούν δίπλα μου και είναι σίγουρο ότι σας αξίζει ότι παθαίνετε. Μισεί εσένα που είσαι ρατσιστής νεοναζί και προσπαθείς να συμβάλλεις στο να ξεβρωμίσει ο τόπος. Εσένα που θεωρείς ότι δεν πειράζει να παρανομείς, εφόσον ο διπλανός παρανόμησε περισσότερο. Εσένα που υπεκφεύγεις των ευθυνών σου, επειδή προτιμάς να διαμαρτύρεσαι κατ' επάγγελμα. Εσένα που πλουτίζεις σε βάρος μου. Εσένα που ενώ ήσουν αρκετά μεγάλος ώστε να θυμάσαι, έχεις ξεχάσει πόσο γλυκιά είναι η ελευθερία και είσαι πρόθυμος να την ανταλλάξεις με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Εσένα που σε νοιάζει μόνο να διατηρηθεί ακέραιο το πορτοφόλι του εργοδότη σου. Εσένα ρε φίλε, που είσαι τόσο εγωκεντρικός και ανασφαλής, που καταντάς ένα γαμημένο, ενοχλητικό παράσιτο, που ξεχειλίζει ηλιθιότητα. Και που συνηθίζεις να μιλάς για τα προβλήματά σου φωναχτά σε κάποιο αστικό λεωφορείο.
Ταυτόχρονα όμως φοβάμαι. Όχι για σένα, αδιαφορώ για σένα. Φοβάμαι για το μέλλον. Για τα πιτσιρίκια. Που θα μεγαλώσουν σε ένα κόσμο γεμάτο ακαλλιέργητα γίδια (douchebags τους λέμε στο χωριό μου) που φαίνονται να πληθαίνουν. Η τουλάχιστον τώρα τους βλέπω εγώ.
Οι αρσενικοί είναι κακοί. Ήρθαν στη δουλειά 2 προχτές, με μπλουζάκια από κάποιο σύλλογο myai thai (ή πως σκατά το λένε) και έβαλαν στα ακουστήρια να ακούσουν DMX. Που να πάρει ο διάολος, αν έπρεπε να μαντέψω τι θα άκουγαν, θα ήταν η τρίτη μου επιλογή, μετά από λαϊκά του Μπουρναζίου και Lil Wayne.
Οι θηλυκοί είναι χειρότεροι. Τα έχεις δει αυτά τα πιτσιρίκια, με τα ελάχιστα σορτσάκια, το υπερβολικό make up, το καρτοκινητό στο χέρι και την fail προσπάθεια να φανούν sexy. Χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ότι όταν είσαι 14, φαίνεται τόσο λάθος. Με πρότυπο τη Τζούλια, τη μαμά να σιγοντάρει πίσω από την πλάτη του μπαμπά και τη βεβαιότητα ότι ο Σαίξπηρ είναι έλληνας χιπχοπάς (look it up, παίζει).
Δε με σοκάρει η ύπαρξη, πάντα υπήρχαν. Με τρομοκρατεί το ότι πλέον δεν είναι συγκεκριμένες περιπτώσεις προβληματικού περιβάλλοντος που δεν είχαν εξαρχής καμία ελπίδα, αλλά προϊόντα της κοινωνίας. Τι δημιουργεί τέτοια φαινόμενα; Πιστεύω είναι η έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας και κουλτούρας. Δε μιλάω για σφιγγοκωλάριους ακαδημαϊκούς, μιλάω για φυσιολογικούς ανθρώπους, που ξέρουν τι είναι αυτό που τους διαχωρίζει από τα ζώα. Δε μιλάω για πυρηνική σύντηξη, αλλά όταν σου λέω "Έγκλημα και Τιμωρία", να είναι απλή σκέψη το "Ντοστογιέφσκι", ας πούμε.
Στα δικά μας σχολικά χρόνια, ήταν άσχημα. Έχω αλλάξει 4 σχολεία, πουθενά δε βρήκα τίποτα πέρα από το στοιχειώδες, που να είχε ως αντικειμενικό στόχο τη διαμόρφωση πνευματικής καλλιέργειας. Είμαι σίγουρος ότι τώρα είναι χειρότερα. Και ανησυχώ ότι σε 15 χρόνια που μια πολύ κοντινή γνωστή μου κοπέλα θα είναι στην ηλικία που θα έρθει αντιμέτωπη με το δίλημμα "Debussy στα ακουστικά, διαβάζοντας Poe" ή "κάγκουρας με παπί στο κάγκελο στο πάρκο", θα της πάρει περισσότερη ώρα να αποφασίσει από όσο θα έπρεπε.
Οπότε κύριοι, τι κάνουμε; Ξοδεύουμε όλη μας την ενέργεια στο να διατηρήσουμε τα οικονομικά μας; Πάμε στα χωριά να γίνουμε αγρότες και καντινιέρηδες; Φιλάμε ακόμα πιο παθιασμένα κατουρημένες ποδιές, επειδή δεν έχουμε πειστεί ότι οι μέρες του ρουσφετιού τελείωσαν; Θάβουμε τα λεφτά σε νάιλον σακούλες κάτω από τις ντοματιές του παππού; Κάνουμε βάρη για να διώξουμε πιο γρήγορα τους μετανάστες, ή για να διώξουμε εκείνους που θέλουν να διώξουν τους μετανάστες; Είμαστε με το τηλεκοντρόλ στο χέρι για να δούμε εγκαίρως σε ποια πλατεία θα μοιράσει κάποιος (δεν έχει σημασία ποιος) δωρεάν λαχανικά; Υπάρχει κάτι άλλο που μπορώ να κάνω πέρα από αυτά, που είναι οι βασικές λύσεις στην κρίση για την ώρα, σύμφωνα με το σοφό λαό μας;
Μήπως να φροντίσω να γίνω εγώ καλύτερος; Ανεκτικός συνάνθρωπος, ακέραιος επαγγελματίας, ακομπλεξάριστος γονιός, ψυχραιμότερος thinker? Μήπως πρέπει να γεμίσω το σπίτι μου τέχνη, διανόηση, βιβλία, ταινίες και μουσικές, ώστε οι δικοί μου να τα έχουν γύρω τους πρόχειρα; Μήπως να ακονίζω το μυαλό μου σε κάθε ευκαιρία; Είτε ψάχνοντας γύρω σου την εφαρμογή του "1984", είτε παρακολουθώντας ένα θέμα σαν αυτό http://alexanderchalkidis.com/politics/?p=2063 που θα σε κάνει να δεις ότι η αντικειμενική σκέψη δεν είναι όσο απλή ακούγεται, είτε διαπιστώνοντας ότι συγκριτικά με τις μπαλαρίνες στη "Λίμνη των Κύκνων" είσαι ένα κλαψιάρικο κοριτσάκι, που δε θα άντεχε ποτέ τόσο πόνο ισορροπώντας στις πουεντ, είτε ψαρώνοντας με το πως οι στίχοι του "Spirit Of Radio" ενσωματώνουν υψηλές έννοιες με ζηλευτό λεξιλόγιο μέσα σε ένα ευχάριστο τραγούδι, είτε ευλογώντας τα ώτα σου με το πόσο αβίαστα ρέουν οι ενορχηστρώσεις των Audrey Horne, είτε με οτιδήποτε σε κάνει να μην είσαι φαί-δουλειά-ύπνο, day after day.
Που να πάρει ο διάολος, μην κάθεσαι περιμένοντας να σε σώσουν ή να πνιγείς, ΚΟΥΝΗΣΟΥ!