L'enfant sauvage est criant, mais je ne peux pas l'entendre - Σημειολογική ψυχανάλυση κάνουμε;

Γιατρέ μου, κάτι κακό μου συμβαίνει.
Έχω αυτιά και μάτια ανοιχτά, βλέπω και ακούω σωστά. Κάτι δεν πάει καλά όμως στο data entry. Το ότι το φετινό Gojira θα είναι το album της χρονιάς σε όλες τις δεκεμβριανές λίστες, το ξέρουν και οι πέτρες. Δικαίως θα συμβαίνει αυτό, γιατί πρόκειται περί κτήνους. Τα πάντα είναι σωστά τοποθετημένα, είναι δουλεμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, στο παίξιμο δεν τους πιάνει κανένας, ο ήχος τους είναι μοναδικός και γενικά οι κτηνώδεις δόσεις ορθολογικής κτηνωδίας είναι ακαταμάχητες. Όλοι εντυπωσιάζονται, όλοι αποθεώνουν, όλοι θα το θυμηθούν στο τέλος της χρονιάς. Χωρίς καμία αμφιβολία, είναι το καλύτερο που έχει να παρουσιάσει ο χώρος το 2012. Υπάρχει όμως ένας ηλίθιος που κολλάει στη σημειολογία.
Being ο συγκεκριμένος ηλίθιος, η σκέψη μου είναι η εξής. Είναι τόσο μα τόσο καλό σε όλα του, που δεν είναι σωστό να το προπαγανδίσεις. Τόσο εμφανώς ανώτερο, που δε σου επιτρέπει να το αγαπήσεις. Ποτέ δεν πρόκειται να τσακωθείς γι'αυτό, επειδή όλοι συμφωνούν μαζί σου. Και αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να πάθει ένας rock n roll δίσκος.
Είμαστε φτιαγμένοι για κόντρες. Η μουσική μας είναι γεννημένη να προκαλεί τσαμπουκάδες. Όλες οι σωστές συζητήσεις ξεκινάνε από αιρετικές ατάκες (αδιαφορώ για την καλύτερη, η αγαπημένη μου μπάντα ήταν και θα είναι οι Savatage) που ο ένας θα παλεύει να υπερασπιστεί απέναντι στις αιρετικές ατάκες των υπολοίπων. Όχι ότι δε θα σεβαστούμε τη universal αλήθεια. Απλά, αυτός που παραδέχονται όλοι, δεν έχει καθόλου πλάκα.
Δεν έχει να κάνει με αντιεμπορικό ελιτισμό, δεν είναι η περίπτωση ακούνε-Μetallica-και-οι-φλώροι-άρα-εγώ-ξενερώνω, δεν ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους τράγους εδώ.
Είναι αυτό που είπε ο Jack Black στον Cusack στο "High Fidelity" όταν έκαναν τα top 5. Ότι δε μπορούσε να βάλει στη λίστα του κάτι κραυγαλέα προφανές. Γιατί δε βάζεις και Beatles? Γιατί δε βάζεις και Μπετόβεν, το πρώτο track από την πρώτη συμφωνία; Το σημαντικότερο; Ότι εκεί κρίνεται αν έχεις καλό γούστο. Όχι ώστε να μη διαλέξεις τον αντικειμενικά καλύτερο, αλλά να έχεις ετοιμοπόλεμες τις σωστές εναλλακτικές.
Είναι γενικά λάθος σε θέματα πάθους όπως είναι η μουσική, να πηγαίνεις με τις safe επιλογές. Είναι σαν να βάζεις να παίξεις Pro με τους φίλους σου και να παίρνεις Barcelona. Σώπα ρε, αλήθεια; Φυσικά και είναι η σωστότερη των επιλογών, αλλά αλήθεια; Από όλες αυτές τις ομάδες, που η επιλογή και η απόδοσή σου θα κρίνουν το αποτέλεσμα, αυτό διαλέγεις; Έχεις πολύ δίκιο, αλλά καθόλου πλάκα. Σαν να πας σε μονομαχία το ξημέρωμα για να υπερασπιστείς την τιμή σου και να έρχεσαι με F16. Είσαι μεγάλος warrior, μπράβο.
Οι Gojira που λες, φέτος είναι οι αρχηγοί όλων. Έφτιαξαν ένα album θωρηκτό, σε όλα τα επίπεδα. Αν και δε μου βγάζεις από το μυαλό την εντύπωση ότι κάτι λείπει. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά νομίζω ότι λείπει το μεγάλο τραγούδι. Αυτό που θα μπαίνει στα playlists και των ipods και των clubs. Αυτό που θα έρχονται στα δισκοπωλεία του μέλλοντος (θα υπάρχουν ρε, μην ακούτε σαχλαμάρες) και θα λένε "Θέλω το δίσκο που έχει το τάδε μέσα". Αυτό που ήταν το "I'm Alive" για τους Anthrax πέρυσι. Το "Anastasia" για το Slash. Το "Set To Fail" για τους Lamb Of God. Το "True American Hate" για τους Testament. To "King Of Days" για τους High On Fire. Το "Son Of The Last Breath" για τους Grand Magus. Θα μου πεις, είναι δίσκος συνόλου, δεν επιβάλλεται να ξεχωρίζει track. Το Meshuggah είναι δίσκος συνόλου, αυτό δε νομίζω ότι είναι.
Οπότε μπορεί και να μην είναι ο δίσκος της χρονιάς; Είναι απολύτως δεδομένο ότι είναι. Γιατρέ μου, τι έχω;