Δεν ξέρω τι είναι πιο εντυπωσιακό, το ότι η pop μουσική έχει χάσει το δρόμο της, ή το ότι κανείς δεν ασχολείται. Που να πάρει, είναι το ιδίωμα που actually λέγεται pop-ular, δε θα έπρεπε όλα τα μάτια να είναι πάνω του; Και τα χαζογκομενέ αδιάφορα, αλλά και τα σοβαρά, που θα προσπαθήσουν να βρουν τους δεσμούς με τη σύγχρονη ζωή και που θα εξασφαλίσουν ότι το προσωνύμιο, αντιπροσωπεύεται από το περιεχόμενο;
Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι η "pop μουσική" δεν είναι κακή λέξη, μάλιστα χαίρομαι όποτε βρίσκω ακμαία και σωστά πρόσωπα στις τάξεις της, γιατί πιστεύω ότι η επιρροή τους είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Όταν η μουσική φόρμα που υπηρετείς σε φέρνει μπροστά σε τόσο μεγάλο κοινό, η ευθύνη πολλαπλασιάζεται και είναι τουλάχιστον εξοργιστικό, την κρίσιμη στιγμή να επιλέγεις να περάσεις σαν μήνυμα μια ξέκωλη, επιφανειακή σαχλαμάρα. Αυτό βέβαια εξαρτάται από το επίπεδο πολιτισμού και την καλλιέργεια του καθενός και κακά τα ψέματα, τα περισσότερα teen icons δε φημίζονται για κανένα από τα 2.
Τι μένει λοιπόν να μας κάνει να συνεχίζουμε να βλέπουμε την pop μουσική με καλό μάτι; Ακριβώς, οι εξαιρέσεις. Οι καλλιτέχνες που ενώ στοχεύουν σε catchy, σύντομα τραγουδάκια, που δε θα σε αφήσουν να τα ξεχάσεις, έχουν το νου τους και στην bigger picture. Υπάρχουν, περισσότεροι από 5. Στην Icon σειρά όμως, χωράει μόνο αυτή.
Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που o Little Richard θεωρεί πολύ σημαντική την country. "The stories, man..." λέει και μου αρέσει πολύ που ένας (Ο ΕΝΑΣ) boogie woogie τύπος έχει ανάγκη τους σωστούς στίχους. Επειδή όλοι έχουμε ανάγκη το σημαντικό μήνυμα. Και αυτή η κοπέλα, έχει ρυθμίσει χρόνια τώρα, σωστά το focus της.
Μου είναι αδύνατον να προσπεράσω το γεγονός, ότι τα θέματα για τα οποία τραγουδάει είναι αυτά που θα έπρεπε να έχουν μπροστά τους οι νέοι 24/7.
Είναι αυτά που τους συμβαίνουν καθημερινά, τις περισσότερες φορές πίσω από κλειστές πόρτες, που τους αφορούν όλους και συνήθως δεν ξέρουν πως να τα χειριστούν. Εκείνες οι περιπτώσεις που θα σε καθορίσουν σαν άνθρωπο και είτε θα σε ατσαλώσουν άγαρμπα, είτε θα σε τσαλακώσουν για πάντα. Αλκοολισμός, ενδοοικογενειακή βία, ανθρώπινα δικαιώματα, οικολογία, καπιταλισμός, bullying, κοινωνική προσαρμογή και απόρριψη. Πράγματα που οι περισσότεροι από τους ενήλικες αδυνατούν να χειριστούν. Πόσο μάλλον οι έφηβοι. Συνήθως βέβαια, οι αδαείς ενήλικες υπήρξαν μπερδεμένοι έφηβοι, οπότε better late than never. Σημαντική λεπτομέρεια: Καθότι η ίδια ενήλικας και καθόλου αδαής, δεν ξεχνάει ποτέ να απευθυνθεί σε κάτι τέτοιο και από την οπτική του γονέα. Όποιος από εμάς έχει ανοιχτά μάτια, θα το δει. Θεωρώ δεδομένο ότι όλα αυτά που την έχουν προβληματίσει, θα αποτελούν πρίσμα στο πως θα μεγαλώνει το γιο της και να πω την αλήθεια μου, αυτό είναι ένα παιδάκι για το οποίο δεν ανησυχώ καθόλου για το πως θα ανατραφεί.
Bonus κερασάκι; Όλα αυτά έρχονται αμπαλαρισμένα με πρώτης ποιότητας pop μουσική, με σαφείς rock n roll δομές, χωρίς την ανάγκη της παραμορφωμένης μπασαδούρας και fuzzαριστής leadκιθαροσύνης. Η απαιτούμενη μαγκιά αναπληρώνεται από το ασήκωτο attitude και τις ζόρικες εμφανίσεις, όπου το sex appeal δεν είναι κομπλεξαρισμένα καταπιεσμένο. Ούτως η άλλως η ίδια μπορεί να το υποστηρίξει όλο αυτό με χαρακτηριστική άνεση, αφενός με τη ΦΩΝΑΡΑ της και αφετέρου επειδή είναι κουκλάρα (foxier than a fox on a foxhound, λέει ο Κριμπ).
Μπορεί να τους αναζητάμε με το δίκανο, αλλά οι σωστοί popsters είναι εδώ, τα λένε, τα φωνάζουν, μας δίνουν guilty (ή όχι και τόσο) pleasures και σε εντελώς προσωπικό level, αν μπορούσα να διαλέξω τι θα ακούει η κόρη μου όταν θα είναι 13 (το ξέρω ότι δε θα μπορώ), ε, αυτό θα ήταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου