Αll hope is not gone - Κάπου θα τη βρούμε την άκρη

Κανονικά, θα έπρεπε να γράφω "Τα τεμπέλικα μεσημέρια των καλοκαιρινών μου διακοπών", αλλά όοοοχι, θα είμαι ακριβής και θα γράψω την αλήθεια.
Τις ελάχιστες τεμπέλικες στιγμές του Αυγούστου μου λοιπόν, που είναι τα μεσημέρια της Κυριακής καλή ώρα, όπως συνηθίζεται χρόνια τώρα, τα περνάω διαβάζοντας το ετήσιο αφιέρωμα του ελληνικού Metal Hammer. Φέτος ειδικότερα, είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα, επειδή εκτός από το ότι το ξεκοκκάλισμα της ντόπιας σκηνής είναι πολύ ενδιαφέρον και καλοφτιαγμένο, το ζουμί είναι οι συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών, όπου σε σημεία λέγονται αρκετές και σημαντικές αλήθειες.
Μερικές είναι δυσάρεστες για τους παλιούς, άλλες είναι δυσάρεστες για τους νέους και υπάρχει πάντα το challenge του να μη σε τυφλώσει το μπλιάχ που νιώθεις για αυτόν που μιλάει και να παραδεχθείς την αλήθεια που εκφράζει.
Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν, στάθηκα σε ένα πράγμα. Στη μαγκιόρικη αλήθεια που λέει ο Στέφανος των Ravencult.
Το κλασικό παράπονο των παλιών (προς έκπληξή μου, είναι κοινό τόσο στους αξιόλογους, όσο και στους ρεμπεσκέδες), είναι η θρυλική αδιαφορία του κόσμου προς τα εγχώρια συγκροτήματα. Το πως αποθεώνουν οτιδήποτε έρχεται από το εξωτερικό και σνομπάρουν το γείτονα, όσο καλός και να είναι. Δεν αντιλέγω ότι δε συμβαίνει, το πρόβλημα ξεκινάει όταν ησυχάζουμε, ότι αναθεματίσαμε εκεί που έπρεπε, βρήκαμε τη ρίζα του προβλήματος και τέρμα. Προφανώς εγώ φταίω δηλαδή, που οι Custom Made Noise δεν έχουν υπογράψει στη Roadrunner, επειδή δεν τους υποστήριξα όσο τους Killswitch Engage. Θα αισθανόμουν πολύ άσχημα, honestly, αν ήταν αλήθεια.
Εδώ έρχεται ο προαναφερθείς Στέφανος να υψώσει το ανάστημά του. Να δηλώσει το προφανές. Και κάτι παραπάνω που με εκνεύρισε.
Το προφανές είναι ότι δε μπορείς να απαιτείς από τον κόσμο να του αρέσει αυτό που κάνεις. Να τον κατηγορείς ότι αυτός φταίει που εσύ δεν πέτυχες. "Τόσο αρέσει στον κόσμο, τόσο στηρίζει" αναφέρει επακριβώς και έχει 100% δίκιο. Που να πάρει, το ενδιαφέρον μου για την τέχνη, δεν έχει plug in την αίσθηση υποχρέωσης. Αλήθεια, θες κάποιον να χτυπιέται στην πρώτη σειρά της συναυλίας σου, επειδή τον χτύπησες στο φιλότιμο; Να σου κάνει τη χάρη να σε ακούει; Επειδή έτυχε να γεννηθείς στο ίδιο γεωγραφικό διαμέρισμα; Είμαι σίγουρος πως όχι.
Η τσαντίλα μου ήρθε στο επόμενο point. Σχετικά με τις κρατικές επιδοτήσεις που απολαμβάνουν τα σκανδιναβικά συγκροτήματα και όποτε το ακούμε εμείς, αρχίζουμε τα κλασικά "ορίστε ο πολιτισμός", "εκεί υπάρχει κράτος", "αντιμετωπίζουν το rock σαν τέχνη", "εδώ είμαστε αιώνες πίσω" και άλλα τέτοια. Και έρχεται ο Στέφανος να μας βάλει στη θέση μας. "Καμία μπάντα δε χρειάζεται ελεημοσύνη" σου λέει. Σε δεύτερη φάση το ολοκληρώνει "...ούτε μας δώσανε τίποτα τσάμπα, ούτε παίρνουμε επιδοτήσεις, ούτε μας στηρίζει κανένα κράτος. Δε γίνεται να ζητάμε αποδοχή και βοήθεια από ένα σύστημα που υποτίθεται ότι αποστρεφόμαστε και μας αποστρέφεται, αν υποθέσουμε ότι το metal δεν είναι απλώς μια μουσική, αλλά ουσιαστική αντίδραση με υπόβαθρο".
Εγώ εδώ κόβομαι. Και ταυτόχρονα εκνευρίζομαι. Όχι επειδή διαφωνώ, αλλά επειδή δεν το σκέφτηκα εγώ πρώτος. Χρόνια φαινόμαστε να ζηλεύουμε τις κρατικές παροχές των Σκανδιναβών, παραμερίζοντας την αξιοπρέπειά μας. Θέλουμε αλήθεια να μας κανακεύει το συγκεκριμένο κράτος; Με τι μούτρα μετά θα βγαίνεις σαν μαχητικός μουσικός να θίξεις κακώς κείμενα; Εφόσον υπαχθείς σε καθεστώς χορηγίας, οι κανόνες αλλάζουν. Εγώ πάντως, αν ήμουν κρατικός παράγων, που επιδοτούσε συγκροτήματα με κρατικά επιδόματα, εξοπλισμό, χώρους πρόβας κλπ, σε πρώτη φάση θα είχα δεδομένο ότι δεν έχουν δικαίωμα να με κράξουν. Σε δεύτερο επίπεδο, θα ζητούσα και πράγματα in return. "Μάγκες, ωραία παίζετε, δε φτιάχνετε και ένα κομμάτι για το spot του κόμματος;". Και πως θα μου πεις όχι; Πάρε μετά εσύ τα μούτρα σου και πούλα ασυμβίβαστη metal attitude.
Demonic decapitator με χορηγία βλαχοδήμαρχου δε γίνεται αγάπη μου