Hidden In The Basement - Όταν είναι σωστό, είναι σωστό

Κατραπακιά. Το 6ο repeat μέσα στη μέρα και το πλέον ενθουσιώδες που μόλις πάτησα, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Τα έχουμε ξαναπεί, είναι αυτά τα ξαφνικά, από το πουθενά, που σε χαζεύουν και νιώθεις βέβαιος ότι το rock n roll είναι ανεξάντλητο. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους βέβαια, οι Hidden είναι κάτι ξαφνικό και από το πουθενά μόνο αν κοιμάσαι όρθιος όπως εγώ. Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται και δικαίως η μύτη μου είναι στη riffομέγκενη που φτιάχνουν αυτά τα παιδιά, καθώς με την ελάχιστη ανατάραξη online που έκανα σήμερα, οι αφοσιωμένοι fans ξεπηδούσαν από παντού.
Πως καμαρώνεις μερικές φορές ότι ανακάλυψες το απόλυτο κρυμμένο διαμάντι; Καμία σχέση. Μπάντα 6ετίας, με τον εξαίρετο δίσκο τους "Ego" πέρυσι, μεγάλη αγάπη στο Λαρισινό κάμπο από ότι έμαθα, αναφέρθηκαν στο τελευταίο Metal AM, η Ελπίδα μετέφερε τις άριστες εντυπώσεις από τη live παρουσία τους πρόσφατα και εγώ συνέχιζα να βόσκω. Και στο σημερινό Σάββατο που έμεινα σπίτι, τα αυτιά μου ήταν ώριμα να φάνε την audio μπούφλα που τόσο καθυστέρησε.
Το "Ego" μου ακούγεται σαν μια συνολική περίπτωση όπου όλα πήγαν καλά. Πως ήταν το ματς της Εθνικής με την Team USA το 2006; Που όλα δούλεψαν, όλα τα συστήματα λειτούργησαν, όλες οι άμυνες έπιασαν και όλα τα σουτ μπήκαν; Ακριβώς η ίδια αίσθηση ότι είναι της μοίρας γραφτό, μου ξανάρθε ακούγοντας αυτό το δίσκο. Οι πρόβες είχαν λόγο ύπαρξης, τα τραγούδια χτίστηκαν όπως έπρεπε, το παίξιμο ρέει σωστά, τα riffs είναι παντού αλλά δε σε βαρυστομαχιάζουν και πάνω από όλα το κλισέ "τα καλύτερα κομμάτια που είχαμε, μπήκαν στο δίσκο" ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είναι αλήθεια.
Που μπορεί να κάνεις την πατάτα με τους Hidden; Να παλέψεις στο κεφάλι σου και να προσπαθήσεις να τους στριμώξεις στη southern συνομοταξία. Πιθανόν να σου ακουστεί έτσι, αλλά μιλάμε για λιγότερο από το 30%. Πρώτο και σημαντικότερο προσόν τους, που τους σώζει από αυτή την πλέμπα που έχει σκεπάσει το εγχώριο rock; Οι Hidden δε βαριούνται, δε σέρνονται, δεν τους τραβάει η νότια μαγκιά πίσω. Μπορεί να είμαι κουρδισμένος κάπως έτσι, να ακούω πολλά από αυτά τα αμερικάνικα, αλλά ήρθα να παίξω μουσική, όχι να κάνω πασαρέλα επειδή φέτος αρέσουν στα κορίτσια οι μουσάτοι με tattoo που ακούνε Clutch. Εκεί είναι που γεμίζουν τον τόπο με riffs και κάμποσες φορές με ταχύτητες και ξεκαθαρίζει το πράγμα.
Μερικές μοντέρνες αρμονίες, κάπου πιο πολύπλοκες κιθαριές, μια τζούρα πιο intellectual alt metal ("η φάση είναι το Trails", μου είπε η Δήμητρα της GNK Photography που τους έκανε τη φωτογράφιση/κόσμημα), intro και outro πέραν του τετριμμένου και η αίσθηση ενός ακέραιου καλλιτεχνικού προφίλ, είναι αυτά που μένουν μετά την πρώτη επαφή. Προσωπικά ξεχωρίζω τα "Empty Places", "Reckless" και "Four Walls Syndrome" χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι. Το ευλογημένο Internet μας έχει δώσει το bandcamp, οπότε κάνεις 2 κλικ και λιώνεις τα ακουστικά σου.
36 λεπτά όπου οι Λαρισαίοι καταθέτουν αψεγάδιαστα αυτό που έχουν να πουν, είναι το μόνο που χρειάζεται. Υπερσημαντικότατο bonus - κερασάκι, η ισοπεδωτική live παρουσία τους (δεν έχω ίδιαν άποψη, αλλά εμπιστεύομαι τους 2 που μου το είπαν 120%), πράγμα που κάνει την επόμενη εμφάνισή τους άχαστο must.
Αν δεν κάνω λάθος δεν έχουμε ακόμα support για το live των Planet Of Zeus στη Θεσσαλονίκη στις 18 Μαίου, σωστά;

Ανήλικοι καλλιτέχνες - Μην ακούς κανέναν, you're doing it right

Φωτογραφία - κόσμημα. Ο χαρούμενος τύπος στα δεξιά, είναι ο φοβερός drummer των φοβερών Still Falling. Ο ακόμα πιο χαρούμενος τύπος στα αριστερά είναι (εκτός από drummer των In Dying Days), η αποκάλυψη της εβδομάδας μου.
Πριν 2-3 βράδια, βρήκα μερικούς καλούς φίλους στο 8ball, όπου μαζευτήκαμε να δούμε ένα live. Προσωπικά, καιγόμουν να δω τους Above Us The Waves, για λόγους που θα αναλύσουμε διεξοδικά όταν έρθει εκείνη η ώρα. Νωρίτερα εκείνη τη νύχτα λοιπόν, στο πακέτο των 4 συγκροτημάτων που έπαιζαν (οι Kin Beneath Chorus/Still Falling/Above Us The Waves έκαναν ένα mini tour - λουκούμι), οι In Dying Days έκαναν τη δική τους εμφάνιση μετά από 3 πρόβες, όπως μας είπαν. Πιθανότατα οι πρώτες της ζωής τους. Δεν ακούγεται σαν κάτι συναρπαστικό και σαν ψυχρό, υπολογιστικό πόρισμα ίσως και να μην ήταν. Μόνο για όποιον δεν είχε μάτια να δει between the lines όμως. Γιατί αν εξαιρέσεις το παράδοξο να παίζεις κάπως λάθος Hatebreed και πιο σωστά Parkway Drive (αυτοί οι νέοι είναι τόσο, μα τόσο μυστήριοι), μιλάμε για στιγμές που σου χαλυβδώνουν την πίστη στο rock n roll.
Όπως καταλαβαίνετε, οι In Dying Days είναι μια cover band με μέσο όρο ηλικίας τα 22 όπως το υπολόγισα. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα καταλάβει ότι με αυτά τα μαθηματικά δεδομένα, ήταν πολύ λογικό να ακούσουμε διασκευές από τα ιερά τέρατα της συγκεκριμένης γενιάς. Και έτσι ακριβώς έγινε. Slipknot, Trivium, Parkway Drive, Killswitch Engage, Hatebreed και Psycho Choke (σαλονικιώτικη αρρώστια), όλο δηλαδή το γεροντικό metal από την ξεχασμένη στα βάθη των μουσικών αιώνων δεκαετία του 2000.
Κι όμως, όσο και να ξενίζει εμάς τους πιο ηλικιωμένους, η συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν μια ακόμα ατράνταχτη απόδειξη ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που γίνονται με τον old fashioned τρόπο. Και τώρα και για πάντα. Το μόνο που αλλάζει, είναι το περιεχόμενο του playlist. Κατά τα άλλα, έχουμε 3-4 πιτσιρικάδες που λατρεύουν το metal που προϋπήρχε των ιδίων, να μαζεύονται σε ένα ανήλιαγο προβάδικο (φαντάζομαι εγώ τώρα) και να παιδεύονται να αναπαράγουν τα κομμάτια που ξέρουν καλύτερα και από το όνομά τους. Με το στομάχι να καίει πριν την άγουρη συναυλία, να πρέπει να παρθεί η τελική απόφαση για το ποια θα παίξουν, συνήθως μέσω απολίτιστων debates με γαρνιτούρα άφθονο, παθιασμένο μπινελίκι. Όσο λιγότερες πρόβες τόσο χειρότερα και οι φίλοι μας με τις μόνο 3, επέδειξαν ατσαλένιο στομάχι που δε φοβήθηκαν το σανίδι. Χεστήκαμε για τα όποια λάθη, χεστήκαμε που ξεκίνησαν 2 και 3 φορές το "Eyeless", που δεν ήταν επαρκώς "επαγγελματίες". Κι αυτό γιατί είχαν πιάσει το νόημα. Το γιατί το rock n roll εδώ και 50 χρόνια πάντα βουτάει κόσμο από το γιακά. Για το πηγαίο "μπαίνω σε κάτι μεγαλύτερο από μένα με θάρρος, τα δίνω όλα και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, έχω ζήσει την καλύτερη νύχτα της ζωής μου". Έστω και για μια φορά. Και αλήθεια, αλήθεια, δε χρειάζεται τίποτα άλλο.
Πιστεύω κάπως έτσι το έζησαν όλοι. Αυτός ο συγκεκριμένος drummer όμως, κατάφερε να το κλείσει όλο σε ένα κουτάκι. Ο τύπος είχε όλο το πακέτο αυτού που περιγράφω και μπορούσες να το δεις στα 17χρονα μούτρα του ανα πάσα στιγμή. Υπερπορωμένο drumming σε δύσκολο υλικό, με τις άπειρες ώρες προσωπικής εξάσκησης να φαίνονται στα μικρά μερακλίδικα γεμίσματα και στις πινελιές έξτρα δίκασης που κατά τη γνώμη του παρέλειψε ο Jordison, ενώ και το whirlwind headbanging δεν το λες απλό challenge.
Δεν το είδα μόνο εγώ. Τράβηξε τα μάτια όλων εκεί μέσα, πήγε κόσμος από τις άλλες μπάντες και του μίλησε αφού τελείωσαν, ο Χοσέ έβγαλε τη fanboy φωτογραφία και όλοι συμφωνήσαμε ότι αν δεν ήταν παράνομο, θα τον κερνούσαμε ένα σφηνάκι.
Εμείς τον είδαμε και τον καμαρώσαμε, οι γονείς του το ίδιο (πάντα χαριτωμένο και ευπρόσδεκτο το θέαμα του πατέρα με τον παράταιρο outfit σε καφροσυναυλία), η υπόλοιπη παρέα στάθηκε στο ύψος που έπρεπε και μη στραβομουτσουνιάζεις βρε παλιόγερε για το role model status των Parkway Drive, όλα τα υπόλοιπα ήταν απολύτως ολόιδια από την εποχή που και ο Keith Richards ήταν 17.

Cheesy honesty - Μυρίζει η τέχνη σου;

Θυμάμαι πόσο ενθουσιασμένος ήταν ο Μήτσος όταν του ζήτησα να μου φτιάξει τη φωτογραφία. Δεν ήταν το έμενταλ ή οι Avantasia που του προκάλεσαν τόση χαρά, αλλά το ότι θα είχε την ευκαιρία να συνδυάσει ευρωπαϊκό power metal με τυρίλα. Να οπτικοποιήσει μια άποψη ζωής.
Εκ πρώτης, φαίνεται λογικό. Το συγκεκριμένο υποιδίωμα έχει εισπράξει αρκετή χλεύη τα τελευταία χρόνια και ειδικά αυτοί οι μοντερνάδες φαίνεται να έχουν πολλή συσσωρευμένη καταπίεση από την περίοδο που κυριαρχούσε στο metal χάρτη. Αν ρωτάτε εμένα, τρώω φοβερά κολλήματα με τον Tobias Sammett, και έχουν υπάρξει περίοδοι που τα ρεφρέν του είναι βάλσαμο για τα αυτιά μου. Μπορεί φέτος να μη με ικανοποίησε όσο θα ήθελα, δε μπορώ όμως να του κρατήσω κακία. Αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να δω ξεκάθαρα τι κάνει λάθος.
Πρώτα όμως, πρέπει να βάλουμε σε μια σειρά τη σημειολογία. Γιατί ανήκει πάνω σε ένα κεφάλι τυρί το λογότυπο των Avantasia? Ή του οποιουδήποτε άλλου; Πως ορίζουμε την τυρίλα στη μουσική γενικότερα;
Σαν κλασικός τεμπέλης blogger, σκέφτηκα να πάρω έτοιμη την απάντηση. Αμόλησα το ερώτημα στο internet και περίμενα. Η αποτυχία ήταν μεγαλειώδης, καθώς το μόνο που πιάστηκε στην απόχη ήταν πάμπολλα και σωστά παραδείγματα, ούτε ένας όμως ερμηνευτικός ορισμός. Και αυτό επειδή το τυρί είναι τόσο κοντά μας καθημερινά, που είναι σοκαριστικό το πόσο δεν το παίρνουμε χαμπάρι.
Αυτό λοιπόν που κάνει λάθος ο κύριος Sammett, είναι ότι έχει τάξει το songwritng ταλέντο του, στην υπηρεσία ενός ιδιώματος. Μπορεί στο φτερό να φτιάξει τη μελωδία της χρονιάς, αλλά επειδή προέρχεται από το heavy metal της Γερμανίας περιόδου 1989-1995, θα την λιώσει στο δίκασο. Το ίδιο λάθος κάνει και ο Devin Townsend. Αυτό που ποθεί το μέσα του, είναι να μας έχει σε μια αρένα και να τραγουδάμε όλοι μαζί κρατώντας αναπτήρες πάνω από τα κεφάλια μας. Δυσκολεύεται όμως να ξεφύγει από το heavy παρελθόν του και δίσκο παρά δίσκο, το τιγκάρει στις ενορχηστρώσεις. Και οι 2 καταβάθος θέλουν να αναβιώσουν το Meatloaf, αλλά δεν το ξέρουν.
Όσο τρομακτικό και να ακούγεται, το λάθος είναι εκεί. Στην υπηρεσία, στην αναβίωση, στη συνέχεια, στο υπαρξιακό tribute. Όπου ακούς τον καλλιτέχνη να λέει ότι "συνεχίζει την παράδοση", "κρατά ζωντανό το πνεύμα", "υπερασπίζεται την πίστη", το τυρί αρχίζει να μυρίζει. Γιατί αυτός δε φτιάχνει μουσική για να πει κάτι που δε μπορεί να ειπωθεί αλλιώς, το κάνει για να φανεί ότι είναι ο ίδιος κάπως. Φτιαγμένος από το τάδε υλικό. Θέλει να μου δείξει τι είναι, όχι να πει κάτι. Δείχνω πόσο βιρτουόζος είμαι παίζοντας prog. Δείχνω πόσο διαβασμένος είμαι μοστράροντας τις obscure επιρροές μου. Δείχνω πόσο αντίχριστος είμαι όταν μιμούμαι μεσήλικες νορβηγούς. Δείχνω πόσο ροκ ομορφόπαιδο είμαι και πόσο με θέλουν οι γυναίκες όταν στη μουσική μου μιλάω για το πόσα όργια έκανα στη Sunset Strip. Και να τα έκανα όντως, πάει στο διάολο, να τα τραγουδάω μόνο και μόνο επειδή διάβασα το "The Dirt" πάει πολύ.
Με δυο λόγια, όταν τερματίζει το ποζέρι, το τυρί συνεχίζει.
Δε θέλω να μου δείχνεις τι είσαι, φίλε καλλιτέχνη. Θέλω να μου λες μια ιστορία που δε μπορεί να ειπωθεί αλλιώς. Δε με ενδιαφέρεις αν είσαι μια μονοδιάστατη ύπαρξη "εγώ γιαυτό ζω, ότι έχω να πω το λέω με την τέχνη μου", τότε είναι που τη χρησιμοποιείς για να παρουσιάσεις τον εαυτό σου. Το να γνωρίσω εσένα, ακόμα και μέσω της τέχνης, δε με ψυχαγωγεί. Εκτός αν πιστεύεις ότι η επαφή μου με την ύπαρξή σου και μόνο, θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν είναι κενοί εκτός του επαγγέλματός τους. Και δεν έχει σημασία αν η τέχνη δεν είναι το επάγγελμά σου. Σημαίνει απλά ότι κανείς δε σε έχει πληρώσει αρκετά ακόμα, ώστε να γίνει.

The Icon Series - Corey Taylor

Προσπαθώ να φανταστώ αν φαίνεται λάθος αυτό. Στα μάτια του καθενός εκεί έξω, είναι με οποιονδήποτε τρόπο icon ο Corey Taylor? Βέβαια αν ανατρέξει κάποιος θα δει ότι οι υπόλοιποι εκλεκτοί συμμετέχοντες της σειράς, είναι icons για τον ιδιαίτερο, ολόδικό τους alternative λόγο. Για κάτι που κάνουν και σημαδεύουν το χώρο της μουσικής μας. Αυτός ο φίλος μας διαφέρει. Αυτό που έχεις εσύ μέσα σου τον καθιστά ιδιαίτερο, όχι το οτιδήποτε κάνει αυτός.
Περνάω εκείνες τις μέρες που μόλις έχω πάρει στα χέρια μου καινούριο Stone Sour album και όπως γίνεται κάθε, μα κάθε φορά, έχω έναν παλαβό ενθουσιασμό. Ο οποίος στη συνέχεια ξεφουσκώνει απογοητευτικά. Κάθε φορά. Δεν είναι τόσο ότι έχω πίστη στους Stone Sour. Υπάρχουν τουλάχιστον 7 ελληνικά συγκροτήματα που εμπιστεύομαι περισσότερο. Διάολε, υπάρχουν 3 μόνο στην ανατολική Θεσσαλονίκη που θα αφήσουν μεγαλύτερο στίγμα στην παγκόσμια μουσική. Δεν έχω πίστη στους Stone Sour, επειδή μου την έχουν γκρεμίσει οι ίδιοι. Αλλά σε αυτόν, δε θα χάσω την πίστη μου ποτέ.
Γιατί; Δεν ξέρω. Είπαμε και νωρίτερα, όχι επειδή είναι η αξιολογότερη classic rock φωνή της τελευταίας 10ετίας. Ούτε επειδή έχει παγκόσμια επιτυχία. Σίγουρα όχι επειδή είναι τυπικός φανφαρόνος συναισθηματίας αμερικανός. Ή επειδή έχει περάσει αισχρά παιδικά χρόνια. Σε καμία περίπτωση επειδή μπλέκει άγαρμπα την όποια μεταλλοσύνη του με το goofy mellow εσωτερικό του κόσμο. Αυτό μπορεί να φαίνεται cute στα κορίτσια και good for him.
Εγώ όμως έχω ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Και από αυτόν και από το συγκρότημά του. Όχι τους Slipknot. Έχω ανάγκη από μια αρμάδα συνομηλίκων, στιβαρών, rock n roll bands, που θα γίνουν για μένα η παλιατζουρία των γηρατειών μου. Που θα ποστάρω στα όποια social media του 2058 και θα γελάνε τα παιδιά στα μούτρα μου. Δε με νοιάζει το τίγκα metal, αυτό δε χάνει το δρόμο του. Χρειάζομαι το μεγάλο, αμερικάνικο post AOR να ξεφύγει από την πλέμπα των Nickelback και να φτιάχνει universal rock που θα παίζεται στα bars μετά τις 2.00 το πρωί. Και θέλω τη δική του φωνή πάνω από αυτό.
Τη φωνή ενός τύπου που μεγαλώσαμε μαζί. Που αυτά τα 5-6 χρόνια που μας χωρίζουν είναι το διάστημα που χρειάζεται αυτός για να γράψει ένα στίχο, που εγώ θα απορροφήσω. Και θα με διαμορφώσει σαν άνθρωπο, στο μέτρο που του αναλογεί.
Αυτό είναι λοιπόν που έχει κάνει αυτός. Και τώρα και πάντα. Έχει κάνει εμένα, εσένα και τον άλλον παραδίπλα να έχει τουλάχιστον μια στιχογραμμή του γραμμένη στο μέσα μας με πυρωμένο σίδερο.
Διαφορετικές στιγμές, διαφορετικές φάσεις, διαφορετικοί άνθρωποι. Αλλιώτικοι εμείς μέσα στα χρόνια, αλλιώτικος και αυτός. Μπορεί όταν μιλάει για αυτό να το κάνει να φαίνεται "απλά αυτό που κάνω", για εμάς όμως δεν είναι τόσο επίπεδο.
Γιατί μπορεί εγώ να είμαι στο
"Fuck it all! Fuck this world!
Fuck everything that you stand for!
Don't belong! Don't exist!
Don't give a shit!
Don't ever judge me!",
ενώ εσύ είσαι στο
"Cause I'm looking at you through the glass,
Don't know how much time has passed
All I know is that it feels like forever
But no one ever tells you that forever feels like home
Sitting all alone inside your head",
ή ο άλλος στο
"Bury all your secrets in my skin
Come away with innocence and leave me with my sins
The air around me still feels like a cage
And love is just a camouflage for what resembles rage again",
και υπάρχει κάποιος που δε μπορεί να ξεχάσει το
"I'm a slave and I am a master
No restraints and unchecked collectors
I exist to my need to self oblige
She is something in me that I despise"
εκεί που την ίδια στιγμή φέτος μπορεί και να συναντιόμαστε όλοι στο
"If I fail, if I fall...
If I can't be free, then I never was at all
The more I fight, I stay the same..."
Αυτό είναι. Αυτός και όλοι εμείς. Σε διαφορετικά μέρη. Αλλά μαζί.