Θυμάμαι πόσο ενθουσιασμένος ήταν ο Μήτσος όταν του ζήτησα να μου φτιάξει τη φωτογραφία. Δεν ήταν το έμενταλ ή οι Avantasia που του προκάλεσαν τόση χαρά, αλλά το ότι θα είχε την ευκαιρία να συνδυάσει ευρωπαϊκό power metal με τυρίλα. Να οπτικοποιήσει μια άποψη ζωής.
Εκ πρώτης, φαίνεται λογικό. Το συγκεκριμένο υποιδίωμα έχει εισπράξει αρκετή χλεύη τα τελευταία χρόνια και ειδικά αυτοί οι μοντερνάδες φαίνεται να έχουν πολλή συσσωρευμένη καταπίεση από την περίοδο που κυριαρχούσε στο metal χάρτη. Αν ρωτάτε εμένα, τρώω φοβερά κολλήματα με τον Tobias Sammett, και έχουν υπάρξει περίοδοι που τα ρεφρέν του είναι βάλσαμο για τα αυτιά μου. Μπορεί φέτος να μη με ικανοποίησε όσο θα ήθελα, δε μπορώ όμως να του κρατήσω κακία. Αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να δω ξεκάθαρα τι κάνει λάθος.
Πρώτα όμως, πρέπει να βάλουμε σε μια σειρά τη σημειολογία. Γιατί ανήκει πάνω σε ένα κεφάλι τυρί το λογότυπο των Avantasia? Ή του οποιουδήποτε άλλου; Πως ορίζουμε την τυρίλα στη μουσική γενικότερα;
Σαν κλασικός τεμπέλης blogger, σκέφτηκα να πάρω έτοιμη την απάντηση. Αμόλησα το ερώτημα στο internet και περίμενα. Η αποτυχία ήταν μεγαλειώδης, καθώς το μόνο που πιάστηκε στην απόχη ήταν πάμπολλα και σωστά παραδείγματα, ούτε ένας όμως ερμηνευτικός ορισμός. Και αυτό επειδή το τυρί είναι τόσο κοντά μας καθημερινά, που είναι σοκαριστικό το πόσο δεν το παίρνουμε χαμπάρι.
Αυτό λοιπόν που κάνει λάθος ο κύριος Sammett, είναι ότι έχει τάξει το songwritng ταλέντο του, στην υπηρεσία ενός ιδιώματος. Μπορεί στο φτερό να φτιάξει τη μελωδία της χρονιάς, αλλά επειδή προέρχεται από το heavy metal της Γερμανίας περιόδου 1989-1995, θα την λιώσει στο δίκασο. Το ίδιο λάθος κάνει και ο Devin Townsend. Αυτό που ποθεί το μέσα του, είναι να μας έχει σε μια αρένα και να τραγουδάμε όλοι μαζί κρατώντας αναπτήρες πάνω από τα κεφάλια μας. Δυσκολεύεται όμως να ξεφύγει από το heavy παρελθόν του και δίσκο παρά δίσκο, το τιγκάρει στις ενορχηστρώσεις. Και οι 2 καταβάθος θέλουν να αναβιώσουν το Meatloaf, αλλά δεν το ξέρουν.
Όσο τρομακτικό και να ακούγεται, το λάθος είναι εκεί. Στην υπηρεσία, στην αναβίωση, στη συνέχεια, στο υπαρξιακό tribute. Όπου ακούς τον καλλιτέχνη να λέει ότι "συνεχίζει την παράδοση", "κρατά ζωντανό το πνεύμα", "υπερασπίζεται την πίστη", το τυρί αρχίζει να μυρίζει. Γιατί αυτός δε φτιάχνει μουσική για να πει κάτι που δε μπορεί να ειπωθεί αλλιώς, το κάνει για να φανεί ότι είναι ο ίδιος κάπως. Φτιαγμένος από το τάδε υλικό. Θέλει να μου δείξει τι είναι, όχι να πει κάτι. Δείχνω πόσο βιρτουόζος είμαι παίζοντας prog. Δείχνω πόσο διαβασμένος είμαι μοστράροντας τις obscure επιρροές μου. Δείχνω πόσο αντίχριστος είμαι όταν μιμούμαι μεσήλικες νορβηγούς. Δείχνω πόσο ροκ ομορφόπαιδο είμαι και πόσο με θέλουν οι γυναίκες όταν στη μουσική μου μιλάω για το πόσα όργια έκανα στη Sunset Strip. Και να τα έκανα όντως, πάει στο διάολο, να τα τραγουδάω μόνο και μόνο επειδή διάβασα το "The Dirt" πάει πολύ.
Με δυο λόγια, όταν τερματίζει το ποζέρι, το τυρί συνεχίζει.
Δε θέλω να μου δείχνεις τι είσαι, φίλε καλλιτέχνη. Θέλω να μου λες μια ιστορία που δε μπορεί να ειπωθεί αλλιώς. Δε με ενδιαφέρεις αν είσαι μια μονοδιάστατη ύπαρξη "εγώ γιαυτό ζω, ότι έχω να πω το λέω με την τέχνη μου", τότε είναι που τη χρησιμοποιείς για να παρουσιάσεις τον εαυτό σου. Το να γνωρίσω εσένα, ακόμα και μέσω της τέχνης, δε με ψυχαγωγεί. Εκτός αν πιστεύεις ότι η επαφή μου με την ύπαρξή σου και μόνο, θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν είναι κενοί εκτός του επαγγέλματός τους. Και δεν έχει σημασία αν η τέχνη δεν είναι το επάγγελμά σου. Σημαίνει απλά ότι κανείς δε σε έχει πληρώσει αρκετά ακόμα, ώστε να γίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου