Προσπαθώ να φανταστώ αν φαίνεται λάθος αυτό. Στα μάτια του καθενός εκεί έξω, είναι με οποιονδήποτε τρόπο icon ο Corey Taylor? Βέβαια αν ανατρέξει κάποιος θα δει ότι οι υπόλοιποι εκλεκτοί συμμετέχοντες της σειράς, είναι icons για τον ιδιαίτερο, ολόδικό τους alternative λόγο. Για κάτι που κάνουν και σημαδεύουν το χώρο της μουσικής μας. Αυτός ο φίλος μας διαφέρει. Αυτό που έχεις εσύ μέσα σου τον καθιστά ιδιαίτερο, όχι το οτιδήποτε κάνει αυτός.
Περνάω εκείνες τις μέρες που μόλις έχω πάρει στα χέρια μου καινούριο Stone Sour album και όπως γίνεται κάθε, μα κάθε φορά, έχω έναν παλαβό ενθουσιασμό. Ο οποίος στη συνέχεια ξεφουσκώνει απογοητευτικά. Κάθε φορά. Δεν είναι τόσο ότι έχω πίστη στους Stone Sour. Υπάρχουν τουλάχιστον 7 ελληνικά συγκροτήματα που εμπιστεύομαι περισσότερο. Διάολε, υπάρχουν 3 μόνο στην ανατολική Θεσσαλονίκη που θα αφήσουν μεγαλύτερο στίγμα στην παγκόσμια μουσική. Δεν έχω πίστη στους Stone Sour, επειδή μου την έχουν γκρεμίσει οι ίδιοι. Αλλά σε αυτόν, δε θα χάσω την πίστη μου ποτέ.
Γιατί; Δεν ξέρω. Είπαμε και νωρίτερα, όχι επειδή είναι η αξιολογότερη classic rock φωνή της τελευταίας 10ετίας. Ούτε επειδή έχει παγκόσμια επιτυχία. Σίγουρα όχι επειδή είναι τυπικός φανφαρόνος συναισθηματίας αμερικανός. Ή επειδή έχει περάσει αισχρά παιδικά χρόνια. Σε καμία περίπτωση επειδή μπλέκει άγαρμπα την όποια μεταλλοσύνη του με το goofy mellow εσωτερικό του κόσμο. Αυτό μπορεί να φαίνεται cute στα κορίτσια και good for him.
Εγώ όμως έχω ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Και από αυτόν και από το συγκρότημά του. Όχι τους Slipknot. Έχω ανάγκη από μια αρμάδα συνομηλίκων, στιβαρών, rock n roll bands, που θα γίνουν για μένα η παλιατζουρία των γηρατειών μου. Που θα ποστάρω στα όποια social media του 2058 και θα γελάνε τα παιδιά στα μούτρα μου. Δε με νοιάζει το τίγκα metal, αυτό δε χάνει το δρόμο του. Χρειάζομαι το μεγάλο, αμερικάνικο post AOR να ξεφύγει από την πλέμπα των Nickelback και να φτιάχνει universal rock που θα παίζεται στα bars μετά τις 2.00 το πρωί. Και θέλω τη δική του φωνή πάνω από αυτό.
Τη φωνή ενός τύπου που μεγαλώσαμε μαζί. Που αυτά τα 5-6 χρόνια που μας χωρίζουν είναι το διάστημα που χρειάζεται αυτός για να γράψει ένα στίχο, που εγώ θα απορροφήσω. Και θα με διαμορφώσει σαν άνθρωπο, στο μέτρο που του αναλογεί.
Αυτό είναι λοιπόν που έχει κάνει αυτός. Και τώρα και πάντα. Έχει κάνει εμένα, εσένα και τον άλλον παραδίπλα να έχει τουλάχιστον μια στιχογραμμή του γραμμένη στο μέσα μας με πυρωμένο σίδερο.
Διαφορετικές στιγμές, διαφορετικές φάσεις, διαφορετικοί άνθρωποι. Αλλιώτικοι εμείς μέσα στα χρόνια, αλλιώτικος και αυτός. Μπορεί όταν μιλάει για αυτό να το κάνει να φαίνεται "απλά αυτό που κάνω", για εμάς όμως δεν είναι τόσο επίπεδο.
Γιατί μπορεί εγώ να είμαι στο
"Fuck it all! Fuck this world!
Fuck everything that you stand for!
Don't belong! Don't exist!
Don't give a shit!
Don't ever judge me!",
ενώ εσύ είσαι στο
"Cause I'm looking at you through the glass,
Don't know how much time has passed
All I know is that it feels like forever
But no one ever tells you that forever feels like home
Sitting all alone inside your head",
ή ο άλλος στο
"Bury all your secrets in my skin
Come away with innocence and leave me with my sins
The air around me still feels like a cage
And love is just a camouflage for what resembles rage again",
και υπάρχει κάποιος που δε μπορεί να ξεχάσει το
"I'm a slave and I am a master
No restraints and unchecked collectors
I exist to my need to self oblige
She is something in me that I despise"
εκεί που την ίδια στιγμή φέτος μπορεί και να συναντιόμαστε όλοι στο
"If I fail, if I fall...
If I can't be free, then I never was at all
The more I fight, I stay the same..."
Αυτό είναι. Αυτός και όλοι εμείς. Σε διαφορετικά μέρη. Αλλά μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου