Killswitching the decade - Για να μετρηθούμε σιγά σιγά

Σχεδόν αισθάνομαι την υποχρέωση να το κάνω αυτό. Όλοι ξέρουν ότι τα reviews δίσκων δεν έχουν καμία θέση σε έναν ιστοχώρο σαν τον δικό μας, αφ' ενός γιατί υπάρχουν (περισσότεροι από) όσοι χρειάζονται επαγγελματίες reviewers εκεί έξω που κάνουν όλη τη βρωμοδουλειά και αφ' ετέρου, ποιος χέστηκε για τη γνώμη κάποιου για τον τάδε δίσκο; Τον ακούς, σχηματίζεις δική σου και η ζωή συνεχίζεται.
Από την άλλη όμως, είναι απαραίτητο να κρατάμε τη θέση μας για κάποια πράγματα. Και να φροντίζουμε να μην αγνοείται η σωστή οπτική γωνία. Γι' αυτό και το νέο Killswitch Engage έφτασε στα ακουστικά μας αφού η γλυκιά προσμονή της νοσταλγίας μας είχε μαλακώσει σαν μπισκότα σε ζεστό γάλα.
Όταν λεω "μας", καταλαβαίνετε ποιους εννοώ. Αυτούς που αφορούν οι KSE. Τους νεομέταλλους ηλικίας 30-35, που τους πρωτοάκουσαν από την αρχή τους σαν το νέο, ελπιδοφόρο σχήμα και έλιωναν τα discman στις σκοπιές, τους finishing line φοιτητές 24-28 που όταν πήγαιναν γυμνάσιο βρήκαν σε αυτούς τους Metallica της γενιάς τους, άντε και κανέναν open minded εξωσχολικό που μάσησε από τη μοντέρνα αισθητική και τους συναισθηματικούς στίχους.
Δε νομίζω να έχει νόημα να κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας ότι πρόκειται για καμία universal επιστροφή που θα γονατίσει όλο τον πλανήτη. Εσωτερικής κατανάλωσης προιόν, για συγκεκριμένους τύπους. Το να είσαι όμως ο συγκεκριμένος τύπος, σου επιβάλλει με αγάπη να στρέψεις το αυτάκι σου προς τα εκεί. 'Εχει ωραίο σενάριο η όλη κατάσταση, δεν είναι μια ακόμα κυκλοφορία της σειράς.
Να κάθεσαι σπίτι και να ακούς φρέσκο KSE, τον Μάρτιο του 2013...Τι όμορφα, με μια γεμάτη δεκαετία στην πλάτη, είναι αλλιώς το παλιό αίσθημα. Το έχετε νιώσει οι παλιότεροι, όταν πήρατε στα χέρια σας σαν νέα κυκλοφορία το "Fear Of The Dark", το "Load", το "Divine Intervention", το "Sound Of Perseverance", το "Louder Than Hell", το "Turbo" και άλλα πολλά διαμάντια που 10+ χρόνια μετά χαλύβδωσαν το μύθο των αγαπημένων μας metal ηρώων.
Να λοιπόν, που γίναμε περισσότεροι στο club αυτό των middle aged fans και ελπίζουμε να μας καλοδεχτείτε. Επειδή όμως το pun ίσως δεν ήταν αρκετά ισχυρό, δε θα πρέπει να ξεχάσουμε τη σημαντικότερη παράμετρο της κυκλοφορίας που συζητάμε.
Οι KSE είναι αρχηγοί. Ηγέτες και επί της ουσίας δημιουργοί ιδιώματος. Που πήρε ολόκληρη μουσική από το χέρι και την έβγαλε μια δεκαετία αργότερα δυνατή και ακμαία. Και σαν αρχηγοί, δε σβήνουν έτσι εύκολα. Αυτό, είναι το DNA του "Disarm The Descent". Αυτή είναι και η ποιότητά του. Ξέρεις τι πρόκειται να πάρεις και 10 χρόνια μετά, they deliver. Το ολόδικό τους μουσικό ιδίωμα, που χάριν περιγραφής το λέμε μοντέρνο metalcore αλλά είναι πολλά περισσότερα από αυτό, τους σωστούς τύπους στη σωστή θέση (όσο και να προτιμώ τον Howard Jones σαν τραγουδιστή, η θέση ανήκει στον Jesse Leach) και μια σειρά από τραγούδια που μπορούν να σε κάνουν να κουβαλάς περήφανα τα 10 χρόνια αφοσίωσης.
Δεν είναι κάτι που κάνουν όλοι, you know...