The Clutch semantics - To "έλα για τη φάση", είναι όσο κακό ακούγεται;

Υπάρχουν μπάντες - ηγέτες. Άλλες που είναι υπηρέτες ιδιωμάτων. Άλλοι είναι πρωτοπόροι. Βρίσκουμε μερικούς πραγματικά καλλιτέχνες. Πολλούς επιχειρηματίες. Κάμποσους τυχάρπαστους. Μερικούς που θα είναι εδώ για πάντα και περισσότερους που θα τους έχουμε ξεχάσει του χρόνου. Οι πιο πολλοί από αυτούς, διαχειρίζονται την τέχνη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι λίγοι, που είναι μπάντες σημειολογίας.
Αν οι Clutch είναι ένα πράγμα, αυτό είναι "cool". Τουλάχιστον όπως αυτό έχει διαχυθεί στον αέρα της πρόσφατης ελληνικής rock κοσμοθεωρίας. Τώρα βέβαια, βλέποντας αυτή τη φωτογραφία, κακά τα ψέματα, δυσκολεύεσαι να το εντοπίσεις. Κι όμως διάολε, είναι.
Πως ορίζουμε αυτό το ρημάδι το "cool" όμως; Όπως το καταλαβαίνω εγώ - και μακριά από κλισέ αμερικάνικων ταινιών για τα 70s, όπου ήταν αυτοσκοπός του κάθε teenager - ένα συγκρότημα είναι cool όταν σου είναι πολύ εύκολο να καμαρώσεις που το ακούς. Που έχει μια πλατιά προσβάσιμη ηχοταυτότητα, χωρίς να χάνει σε badassness. Όταν πιάνει τη heavy άκρη μεν, του ευρύτερου rock n roll κόσμου δε. Οι Mastodon του "Remission" δεν ήταν cool, στο "Leviathan" όμως έβγαζες γκόμενα. Αυτό το γοητευτικό συνονθύλευμα QOTSA χαλαρότητας, αλλά που έχεις ακούσει και το metal σου, αλλά χωρίς να μου το πετάς στα μούτρα, ενώ ταυτόχρονα παραμένεις κιθαρισταράς και drummerάρα, σου άνοιγε το δρόμο να το πλασάρεις εύκολα ως "να, αυτά ακούω". Εννοώντας γενικά. Και ας είχες τη δισκογραφία Savatage (ποιος, εγώ;) σε εικόνισμα.
Επίσης cool ήταν πάντα οι μπάντες που κανείς δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς παίζουν. Οι Dillinger Escape Plan, δεν ακούγονται από το μέσο άνθρωπο, επειδή όμως δεν έχουν βαφτεί στα χρώματα κανενός ιδιώματος, σε παίρνει να ανοίξεις την (τυρίλα) συζήτηση περί avant garde. Άσε που αυτοί είναι και μεγάλες πουτάνες και έχουν και τέρμα μελωδικά τραγούδια να σε παρασέρνουν στην παγίδα.
Οι Clutch συνδυάζουν και τα 2. Μάστορες του είδους τους, χωρίς να έχεις ξεκάθαρη εικόνα του τι και του πως. Πάρε το "Earth Rocker" που εδώ και λίγες μέρες ακούμε όλοι. Το κλασικό, ιδιαίτερο heavy rock που παίζουν πάντα, δηλαδή όχι sabbath, όχι απαραίτητα ντουμανιάρικο, ούτε καλά και ντε βλαχοαμερικάνικο, πάντα κάπως γυαλισμένο, στην αίσθηση βαρύ αλλά που να μη σε πλακώνει, τέρμα μαγκιόρικο, αλλά που χορεύεται και αρέσει και στα κορίτσια. Πες μου εσύ πως στο διάολο γίνεται αυτό, να σου πω γιατί μετράμε μέρες μέχρι τον Ιούνιο.
Γιατί μετράμε. Σχεδόν όλοι όσοι εμπλέκονται με το rock χώρο, έχουν να μνημονεύσουν τις 2 αθηναϊκές συναυλίες και φέτος που θα παίξουν και Θεσσαλονίκη...το γεγονός της χρονιάς στην πόλη. Οι Clutch σχεδόν πάντα οι ίδιοι ήταν. Εμείς είναι που μας φούντωσε ο έρωτας τα τελευταία λίγα χρόνια. Φαντάζομαι ότι είχε έρθει η ώρα του συγκεκριμένου ήχου να κατηφορίσει και προς τον ευρωπαϊκό νότο.
Αυτό είναι κάτι που θα έλεγε ένας μετριοπαθής γκρινιάρης. Η αλήθεια είναι ότι είναι απελπιστικά εύκολο να αγαπήσεις τους Clutch. Αυτό το feelgood που έχουν είναι ακαταμάχητο και χωρίς να χάνει σε μαγκιά. Και όλος ο κόσμος γουστάρει. Ίσως μάλιστα να γουστάρει περισσότερο "τη φάση", παρά την ίδια την τέχνη. Ξέρεις, να μαζευτούμε όλοι οι ωραίοι τύποι, να μοστράρουμε τα μούσια και τις τραγιάσκες μας, τα ζόρικα μπλουζάκια μας και να groovάρουμε τεμπέλικα.
Και ξαφνικά μπλέκομαι. Μου άρεσε πολύ το "Earth Rocker" ειλικρινά. Αλλά έχω ανάγκη να είναι αληθινή η μαγκιά του. Τους 4 Clutch ίσως και να μπορώ να τους πιστέψω. Ίσως. Όλο αυτό τον rock φτιασιδωμένο κόσμο όμως, όχι. Καταρχήν είναι επειδή ως νέοι έχουμε μισήσει το ποζεριλίκι.
Αλλά είναι και επειδή δε μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι αν ο Χόλντεν Κώλφηλντ θα μας θεωρούσε όλους κάλπηδες...