The Living Infinite - Δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται

Όπως το σκέφτομαι τώρα, δε θα ήθελα να είμαι οι Soilwork. Πέρα από το ασύντακτο της δήλωσης, το νόημα κρύβεται στα όχι και τόσο προφανή.
Είμαι από τους ιστορικούς αρχηγούς, έχω σχεδόν όσα γαλόνια κουβαλάνε και οι υπόλοιποι συμπατριώτες, έκανα τις λιγότερες κωλοτούμπες και προσαρμογές, πέρασα τη συνηθισμένη ντεφορμέ περίοδό μου χωρίς καταστροφικές απόπειρες. Δε μασάω, κράτησα χαρακτήρα και μάλιστα τα τελευταία χρόνια κάνω επανειλημμένα την έκπληξη και δίνω δίσκους που αποσπούν θετικότατα σχόλια. Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ότι πρόκειται για έκπληξη. Ότι ο κόσμος δεν περιμένει από μένα να σώσω τη χρονιά. Όχι ότι το περιμένει από τους υπόλοιπους της σειράς μου, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι και να καμαρώνεις που η ιστορία σου δεν αναγνωρίζεται. Εντάξει, ας μην κρυβόμαστε, έτσι πρέπει να λειτουργούν οι ακροατές, να μην προσκυνάνε με βουλωμένα αυτιά κανέναν.
Γιατί τέτοιοι είμαστε εμείς οι heavy ακροατές φίλοι μου. Αγνοί και αμερόληπτοι εραστές της σπουδαίας τέχνης. Όχι τίποτα πρόβατα, να μας σέρνει δεξιά και αριστερά η παρελθοντολαγνεία ή οι μοντερνοφράντζες. Όχι βέβαια. Μέσα στην απέραντη σοφία μας παρόλα αυτά, κάπου χάσαμε τους Soilwork. Όντως δεν περιμένει κανείς να πρωταγωνιστήσουν. Έχουμε άλλους γι'αυτό. Τατουαζοφραντζάκηδες με στενά παντελόνια και αμανικοραφτάκηδες με ακόμα πιο στενά παντελόνια. Έτσι εξηγείται που δεν έχει ασχοληθεί σχεδόν κανένας με το "The Living Infinite" αυτή τη βδομάδα που είναι στη διάθεσή μας. Όσοι ασχολήθηκαν, ξύνουν τα μούσια τους με απορία. Φαίνεται κάπως υπερβολικό το "διπλός δίσκος, 20 τραγούδια". Αξεπέραστο το εμπόδιο και πηγή απορίας ως προς το γιατί να πρέπει να είναι έτσι. Η αλήθεια είναι ότι και από εδώ έχουμε πει πολλές φορές πόσο πιο σημαντική είναι η ποιότητα από την ποσότητα και αυτή η περίπτωση φαίνεται ιδανική για κήρυγμα.
Γιατί βρε παλικάρι να μη διαλέξεις από τα 20 τα καλύτερα 8 και να παραδώσεις το album - δυναμίτη; Ήταν η πρώτη μου σκέψη. Όταν άκουσα καλά το δίσκο, νόμιζα ότι βρήκα τη λύση.
Δεν είναι ανάγκη, σκέφτηκα. Το πρωτοποριακό πλεονέκτημα του, είναι ότι μπορείς να δυναμιτιστείς με τα 7 πρώτα κομμάτια. Είναι τόσο καλά, αλήθεια. Και όχι μόνο αυτό. Μπορείς να το κάνεις και με τα 7 δεύτερα, που να πάρει, μπορείς να το κάνεις και με τα 7 τρίτα! Και ήμουν σίγουρος ότι αποκρυπτογράφησα, σαν άλλος Indiana Jones, το Μυστήριο Του Φετινού Soilwork Δίσκου.
Αλλά έκανα λάθος.
Δεν υπάρχει μυστήριο δίσκου. Επειδή αυτό εδώ φέτος, δεν είναι δίσκος. Είναι μπουφές. Πως έχεις πάει στη χλιδάτη δεξίωση και έχει μια θάλασσα από πεντανόστιμα μπικικίνια; Που αγωνίζεσαι σαν λυσσασμένος να τα δοκιμάσεις ΟΛΑ; Που προφανώς για να χορτάσεις θα σου έφταναν 3-4, αλλά μόνο και μόνο επειδή είναι εκεί, η σχέση με το στομάχι σου έχει αλλάξει εντελώς; Για αυτό μιλάμε. Έχεις απλωμένα σε 2 δισκάκια, υπερβολικό αριθμό αστεράτων επιλογών ολόφρεσκου σουηδικού metal (η υποκατηγορία είναι περιττή), που δεν αποτελούν ορθολογικό γεύμα με ορεκτικό, κυρίως πιάτο, σαλάτα και επιδόρπιο που έχεις συνηθίσει να τρως, οπότε επιβάλλεται να το αντιμετωπίσεις διαφορετικά.
Random επιδρομή. Τσιμπάς από δεξιά και αριστερά, δεν ξέρεις τι να πιάσεις και τι να αφήσεις, αλλά σου αρέσουν όλα. Δε θα τα φας όλα, δε θα ακούσεις ποτέ το δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος στα δεδομένα της "ολοκληρωμένης ακρόασης" που έχεις αναγάγει σε επιστήμη, επειδή είσαι τόσο σοβαρός ακροατής.
Ίσως το καλύτερο album για shuffle που έχει βγει ποτέ, φαντάσου σαν ένα best of, με κομμάτια που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ. Μπορεί το ένα να σου φανεί πιο αλμυρό, αλλά θα σε αποζημιώσει το μεθεπόμενο που θα έχει εκείνο το Soilwork στοιχείο που προτιμάς.
Και για την ιστορία, δε θα ξεπεράσω ποτέ το "The Living Infinite II"...