Από τις φορές που ο ψυχαναγκασμός μας γίνεται δεύτερη φύση, τις τελευταίες μέρες παλεύω με ένα ερώτημα που είναι τόσο γενικόλογο και χαώδες, όσο στερεοτυπικό και άχρηστο. Σαν να μην έφτανε αυτό, έχω μπλέξει αρκετούς από τους γνωστούς που μετράω τη γνώμη τους, να τη μοιραστούν μαζί μου, ώστε να τις χρησιμοποιήσω σαν κολάζ για αυτό το κείμενο. Και το έκαναν, άρα το θέμα έχει κάποιο ενδιαφέρον. Ή εγώ είμαι φορτικός πρήχτης. Αποφασίζω να πιστέψω το πρώτο.Με έχει απασχολήσει λοιπόν, το εξής: Αν είσαι rock n roll μπάντα και το κοινό σου είναι κατά 70% γυναίκες, σημαίνει ότι κάνεις κάτι λάθος;
Γνωρίζετε όλοι την περίπτωση, αφήνει ο τραγουδιστής το κοινό να πει το ρεφρέν και ξεπηδά μια αδυσώπητη, υστερική τσιρίδα. Τα κορίτσια πέφτουν με τα μούτρα σε οτιδήποτε σχετικό με τη μπάντα, οικειοποιούνται ξετσίπωτα τον frontman ("O Ville μου..."), ξεσηκώνουν οτιδήποτε σχετικό σε merchandise και γενικά για ένα διάστημα (θα επανέλθουμε σε αυτό) ζουν στο σύμπαν του group.
Προσωπικά, μου φαίνεται κάπως αυτό. Προφανώς και δε μιλάμε για σεξισμό, κορίτσια το ξέρετε ότι σας λατρεύουμε, έχω όμως την πεποίθηση ότι η αποθέωση από ένα ογκώδες γυναικείο κοινό είναι αντιστρόφως ανάλογη με το καλλιτεχνικό credibility.
Γιατί αυτό; Πιθανόν επειδή η ιστορία (και ο Gene Simmons) λένε ότι οι γυναίκες είναι άπιστες fans. Αν θες να αντέξεις στο χρόνο, θα πρέπει να εστιάσεις στους άντρες. Εννοώντας ότι στη μεγάλη πλειοψηφία (αυτό εννοείται για τα πάντα αποδω και κάτω, δεν το ξαναγράφω), θα σε ξεχάσουν εύκολα και θα δείξουν τον ίδιο ενθουσιασμό για το επόμενο next big thing. Οπότε αν εμπνέεις παροδικά πάθη, μάλλον είσαι τίγκα στη φιοριτούρα και τον φτηνό εντυπωσιασμό. Εύκολη μουσική με εύπεπτα μινόρε που θα ξυπνήσουν το groove στον οποιονδήποτε, αλλά ο έμπειρος ακροατής θα καταλάβει ότι αυτό είναι φτιαγμένο για όλη την οικογένεια. Και έχουμε συνηθίσει τουλάχιστον το rock n roll να είναι -τηρουμένων των αναλογιών- ακραίο και γουστάρουμε να μην το αντέχουν όλοι. Μήπως όμως αυτό σημαίνει ταυτόχρονα ότι είναι δικό μας το πρόβλημα;
Αυτό με έβαλε σε σκέψεις επίσης. Προσελκύσαμε το γυναικείο κοινό επειδή έτσι έτυχε; Κάναμε τη μουσική που μας βγαίνει και επειδή είμαστε και ομορφόπαιδα, ήρθαν όλα αυτά τα κορίτσια; Αν είναι ειλικρινές, μεγάλε, πάρε με και εμένα στη μπάντα σου. Αλλά μάλλον σχεδόν κανείς δεν το παθαίνει αυτό. Παλιά, ήταν το ζητούμενο. Να είσαι η rock προσωποποίηση, του ατελείωτου party και να γεννάς στους σπυριάρηδες εφήβους το θαυμασμό επειδή η μουσική και το στυλ σου φώναζαν ότι κάνεις sex. Άγριο, ανελέητο, ασταμάτητο sex με τις χιλιάδες groupies σου. Πολλοί μάλιστα, όντως το έκαναν. Κανέναν όμως δεν καμαρώνουμε σαν καλλιτέχνη. Θα μου πεις, χέστηκε ο Nikki Sixx τι λέω εγώ, ένα σαββατοκύριακό του, η ζωή μου όλη.
Ο εντυπωσιασμός όμως δεν υπάρχει πια. Την εποχή που τράβαγε αυτό το μοντέλο, το sex ήταν ο απώτερος στόχος της ύπαρξής μας. Τώρα που ο νοήμων κόσμος έχει κατανοήσει ότι η επιτυχία σε αυτό, βασίζεται στην προσωπικότητά σου και γενικότερα δεν είναι τόσο tabboo, δε φτουράει το φτηνό show off.
Ίσως μόνο αν βάλουμε τον παράγοντα ηλικία στο mix. Που τόσο τα αγόρια, όσο και τα κορίτσια όταν είναι νεότερα, εντυπωσιάζονται πιο εύκολα και πέφτουν στη σχετική παγίδα. Όταν μια μικρή κοπέλα σκέφτεται ότι θα ήθελε να την παίρνει τηλέφωνο ο Akerfeldt μόνο και μόνο για να ακούει την καθαρή φωνή του, ένα νεαρό αγόρι παραδίπλα ορκίζεται στον εαυτό του ότι θα πηγαίνει για πάντα να βλέπει τους Opeth. Οι οποίοι καμία σχέση με το girlie love band, απλά έχουν τα εφόδια να απασχολούν και πολλά κορίτσια.
Το ίδιο συναντάμε και στα σύγχρονα συγκροτήματα, που δε μπορείς να πεις ότι φτιάχνουν εύκολη μουσική για μαζική κατανάλωση, οι κοπέλες όμως είναι εκεί για τους λάθος λόγους. Μπορεί να είναι η χαριτωμένη φατσούλα και τα άπειρα tattoos του Oli Sykes, η γεμάτη σιγουριά άρθωση και το trash στυλάκι του Andy Biersack ή παλιότερα η δίμετρη κορμάρα, τα βαθυπράσινα μάτια, το ασήκωτο attitude και η sexy φωνή από τα Τάρταρα (είμαι τελειωμένη groupie) του Pete Steele. Σε αυτούς, ok, έτυχε και μακάρι να το χάρηκαν αναλόγως. Κάτι rock n roll boy bands όμως, δικαίως τρώνε τη χλεύη.
Ίσως να έχει να κάνει και με τη μουσική φόρμα. Οι Tesseract ας πούμε, είναι cute πιτσιρικάδες, μοδάτοι και ολόφρεσκοι αλλά δε νομίζω ότι τους ακούει κανείς για αυτό. Τους ακούμε αποκλειστικά και μόνο επειδή κάποτε θα κατακτήσουν τον κόσμο, μην ξεχνιόμαστε. Ούτε τους Nine Inch Nails πιστεύω ότι θα τους ακολουθούσε ένα τσούρμο γυναίκες επειδή ο Reznor είναι και πολύ macho γκόμενος. Αντιθέτως, στάνταρ έχουν πηδήξει αβέρτα χλεμπονιάρηδες τύπου HIM, Poison, Evanescence, Nickelback και Whitesnake, μόνο και μόνο επειδή φτιασιδώθηκαν γι'αυτό.
Οι Beatles, σταμάτησαν τις συναυλίες το 1966 και ο κόσμος δεν άκουσε ποτέ τους καλύτερους δίσκους τους ζωντανά, επειδή και οι ίδιοι αδυνατούσαν να ακούσουν τους εαυτούς τους πάνω στη σκηνή από τις τσιρίδες. Το κλασικό παράδειγμα μπάντας που "το έπαθε", πιθανότατα επειδή άνηκαν σε μια εποχή που το να τρελαίνονται τα κορίτσια για μια επικίνδυνη rock n roll μπάντα (αυτοί ήταν ακούρευτοι, ο Elvis χόρευε πρόστυχα) ήταν μέρος της διαδικασίας της γυναικείας χειραφέτησης στο δυτικό κόσμο. Η σημαντικότερη μπάντα της pop κουλτούρας, έχασε την ουσιαστική επαφή με το κοινό της (όποιους άκουγαν τότε σοβαρά εν πάση περιπτώσει) επειδή σε πάρα πολλά κορίτσια άρεσε ο John και άκουγαν Beatles "για τη φάση".
Οπότε φίλε μου συγκροτηματία, πρόσεξε καλά πριν προκαλέσεις τη γυναικεία υστερία. Ain't no picnik...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου