Culture files - Unlocking The Truth

Έχεις νιώσει ποτέ να χάνεις τη φωτιά σου; Να ατονεί το εσωτερικό σου drive και να λυγίζει το πάθος σου; Συμβαίνει. Για διαφορετικούς λόγους στον καθένα μας. Και τότε χρειάζεσαι μια σπίθα. Αυτή τη φορά η δική μου άναψε από το Brooklyn. Από τη Flatbush Avenue συγκεκριμένα, όπου είναι το σπίτι και υπόγειο προβάδικο των Unlocking The Truth. Γιατί υπάρχουν στιγμές που το μόνο που χρειάζεσαι είναι 3 ούτε-καν-teenagers να σου υπενθυμίσουν που ανήκει η καρδιά σου. 3 παιδιά που αγάπησαν το heavy metal όπως όλοι μας στην ίδια ηλικία και το φωνάζουν το ίδιο δυνατά. Δε θα μπω καν στη διαδικασία να σχολιάσω την καταγωγή, το χρώμα και τον περίγυρο. Τέτοια τεχνάσματα φτηνού εντυπωσιασμού δεν χρειάζονται οι U.T.T. και κυρίως, η μουσική μας. Μπορεί το 99% στο σχολείο τους να ακούει hip hop και pop μουσική και να μην είναι εξοικειωμένο με το τέρμα groovy Pantera-Metallica ήχο τους, αλλά εμάς δε μας ψαρώνει. Και αυτό συμβαίνει επειδή εδώ κάτω, στο τέρμα της ουράς της Ευρώπης, έχει υπάρξει εποχή που το να παίζεις metal ήταν εξίσου εξωτικό και σπάνιο. Μπορεί αυτή η εποχή να έχει περάσει (;) αλλά είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε. Η ιστορία των U.T.T. ξεκινάει με τη γνωριμία των Malcolm Brickhouse και Jarad Dawkins σε ένα παιδικό πάρτυ, όπου πρωτοέπαιξαν μαζί με τουβλάκια Lego ή κάτι τέτοιο φαντάζομαι. Μερικά χρόνια αργότερα, είπαν να παίξουν και heavy metal παρέα. Και...αυτό είναι όλο. Παίζουν τώρα πια μαζί και ονειρεύονται να περιοδεύσουν στον κόσμο. Όπως και οποιαδήποτε άλλη μπάντα εκεί έξω.
Γιατί όμως τούτοι εδώ είναι τέρμα γαμάτοι; Τώρα αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον.
- Επειδή ξεκίνησαν να γουστάρουν το metal βλέποντας Naruto και αγώνες wrestling.
- Δεν τραγουδούν ακόμα, γιατί οι φωνές τους δεν είναι ώριμες αρκετά. Ταυτόχρονα τάσσονται κατά των female vocals, επειδή αν έχεις κορίτσι στην μπάντα κανείς δεν προσέχει τους υπόλοιπους (είναι και ψώνια).
- Παρόλα αυτά γράφουν στίχους για μελλοντική χρήση, περισσότερο για περιπτώσεις bullying, αλλά και για κορίτσια.
- Όπως όλοι μας, έχουν poster Metallica στο υπόγειό τους.
- Επειδή ο intellectual drummer Jarad με τις συγγραφικές τάσεις, όταν δε μοστράρει το uncool παπιγιόν του, καμαρώνει με "Black Nerds Unite" μπλουζάκια. 
- Επιπλέον, έχει αποφασίσει από τα 12 ότι θα αποσυρθεί στα 70 και θα ανοίξει nightclub. 
- Επειδή, επίσης όπως όλοι μας, ο Malcolm θεωρεί απαραίτητο αξεσουάρ του προβάδικου το μεγάλο καθρέφτη για να δουλεύει και τις πόζες του. 
- Δε μασάει να βάφει τα νύχια του μαύρα, όπως όλοι οι υπερφίαλοι κιθαρίστες και ας τον κοροϊδεύουν στο σχολείο.
- Αντίθετα, λαμβάνει σοβαρά υπόψη τη γνώμη της μαμάς του, (Annette Brickhouse, λογίστρια στην Ernst&Young) που έχει αναλάβει χρέη manager. Οι ίδιοι τη φωνάζουν MOMager.
- Στους επώνυμους fans μετρούν τους Will Smith, P. Diddy και Hayley Williams.
- Αυτόν τον καιρό ηχογραφούν το πρώτο τους EP, με τον Steve Jordan στην κονσόλα (Stevie Wonder, Eric Clapton, Keith Richards, Bob Dylan, Sonny Rollins, Stevie Nicks, Neil Young, Robert Cray, Alicia Keys, Bruce Springsteen, Buddy Guy) που έτυχε να τους δει να παίζουν στο δρόμο και το κυνήγησε ο ίδιος. 
Δε γίνεται να μη συμπαθήσεις μπάντα που τα στήνει στο πεζοδρόμιο και λιώνει στο afro headbanging μπροστά σε άσχετους περαστικούς. 
Δε γίνεται να παραβλέψεις την ατσούμπαλη ισορροπία μεταξύ rock star attitude και παιδικότητας στο mini documentary που έφτιαξε για αυτούς το digital περιοδικό Anant Garde Diaries.
Αφιέρωμα σε 13χρονα, ντοκιμαντέρ για 13χρονα, κείμενο για 13χρονα, hype για 13χρονα, μουσική για 13χρονα; Ίσως και ναι. Το γεγονός παραμένει ότι είμαστε κάμποσα εκατομμύρια heavy 13χρονα σε αυτόν τον πλανήτη, το metal είναι εύκολα το πιο συναρπαστικό είδος μουσικής ever, και όσο περισσότερο αφ' υψηλού το αντιμετωπίζεις, τόσες φορές καλύτερο είναι από αυτό που ακούς τώρα, ΡΕ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑ ΦΛΩΡΕ!!

Ψηφιακή τυραννία και συγκαταβατικοί σκλάβοι - The rock n roll version

Τις τελευταίες 10 περίπου μέρες, ο υπολογιστής μου με βασανίζει. Κάτι που έχει φάει τα ψωμιά του, κάτι που του έχω λιώσει την ύπαρξη τόσα χρόνια, κάπου κλάταρε ο καημένος και το περισσότερο από αυτό το διάστημα ήταν off. Αυτό, είναι κάτι που μπορώ να καταλάβω. Αυτό που δε μπορώ να χωρέσω στο κεφάλι μου, είναι ότι παράλληλα με το μηχάνημα κατέρρευσα και εγώ. Όχι σωματικά, αλλά η rock n roll υπόστασή μου. 

Ώρα λοιπόν να ξεσκεπάσουμε τα ψέμματα και να αναλύσουμε την πάθηση που φοβάμαι πως δεν είμαι ο μόνος που έχω.

Όπως σε όλες τις ασθένειες, πρώτα έρχεται το στάδιο της άρνησης. Έτσι κι εγώ, αρχικά ερμήνευσα ως εχθρό το αόρατο wifi δίκτυο, μου φαινόταν πιο ασφαλής ένας άυλος εχθρός για τον οποίο δεν φέρω ευθύνη. Και όμως, το πραγματικό πρόβλημα είναι πιο κοντά από όσο φανταζόμουν, in fact, το έχω στην αγκαλιά μου αυτή τη στιγμή. 

Τουλάχιστον το 50% του προβλήματος γιατί θα έλεγα ξανά ψέμματα αν κατηγορούσα το άψυχο μηχάνημα για τις δικές μου ανεπάρκειες. 

Το θέμα λοιπόν είναι ότι το διάστημα που το pc μου ήταν εκτός λειτουργίας, το ίδιο συνέβαινε και με το rock n roll μου. Δεν άκουσα τίποτα καινούριο, δεν ψάχτηκα όσο συνήθως, με την εξαίρεση της δουλειάς δε μοιράστηκα απόψεις για τη μουσική με κανέναν και έβλεπα μέρα με τη μέρα το πόσο ερημίτης είμαι, τη στιγμή που ζω στη μέση μιας πόλης του 1 εκατομμυρίου κατοίκων. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό; Η άνεση και τίποτα περισσότερο. Συνήθισα στο να το κάνω 90% μέσω του internet και χωρίς την ανάμιξη της φυσικής παρουσίας. 

Δεν είναι ότι πέταξα τη μουσική στην άκρη. Και παλιότερους δίσκους έπιασα, και καναδυο βιβλία ξανάνοιξα, και το "Obzen" έβγαλα επιτέλους από τη ζελατίνα. Και αυτό το τελευταίο ήταν που με σκότωσε. Είναι ένα σύνδρομο που οι όσοι είμαστε ψηφιακοί αλλά και αγοραστές, το έχουμε ως ένα βαθμό. 

Πάει ως εξής: Περιμένω με ανυπομονησία να διαρρεύσει ένας δίσκος. Τον κατεβάζω με δίψα (ίσως το πιο συναρπαστικό 10λεπτο της rock n roll σύγχρονης ζωής) και λιώνω τα ακουστικά μου με αυτόν για ένα 2μηνο. Μετά, έρχεται η ώρα που κυκλοφορεί κανονικά, σαν τίμιος fan αγοράζω και το cd, αλλά τον έχω ήδη χορτάσει για πρώτη δόση και δεν τον ακούω πια. Οπότε καταλήγει στο ράφι, ανέγγιχτος, μέσα στη ζελατίνα. 

Θα μου πεις, ότι ως ένα σημείο εξυπηρέτησε το σκοπό του, και συμφωνώ. Αλλά ακύρωσα τη φυσική του ύπαρξη. Τα λεφτά που έδωσα απλά μεταμορφώθηκαν σε κάτι και κάθισαν σε ένα ράφι και οι τοίχοι του σπιτιού μου δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ποτιστούν στην τέχνη των Meshuggah. Πέρασα ωραία που το ανακάλυψα εκ νέου σχεδόν, παράλληλα όμως στράβωσα που είμαι τόσο εξαρτημένος από το μικρό, γκρι pc μου. 

Περισσότερο γιατί μου έχει γίνει βίωμα και δεν κυνηγάω physically το rock n roll μου. Επειδή ότι και να λέμε είναι σημαντικότερο να πας να κάτσεις σε μια μπάρα και να διαφωνήσεις με το dj φίλο σου για τους Interpol, παρά να κάνεις 15 κοινοποιήσεις το πόσο γαμάτοι είναι οι Blakroc. Να περάσεις από ένα δισκάδικο και να αναλύσεις χωρίς κανένα νόημα γιατί οι νέες κοπές βινυλίου που γίνονται από το ψηφιακό αρχείο είναι μάπα (ή όχι). Να πας σε μια συναυλία χωρίς να ξέρεις τον καλλιτέχνη, να αγοράσεις ένα cd μόνο από το εξώφυλλο, τέτοια χαζά πράγματα. Προσωπικά είμαι τυχερός που μπορώ, κάθε μέρα στη δουλειά να κάνω έστω μια σοβαρή κουβέντα για μουσική, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω αλυσοδεθεί στο pc μου. 

Δεν μιλάμε για περίπτωση γκρίνιας απέναντι στις νέες τεχνολογίες, που καταστρέφουν το παραδοσιακό ήχο που μπλα, μπλα, μπλα. Ούτε στη λίθινη εποχή χρειάζεται να γυρίσουμε, ούτε να ταμπουρωθούμε πίσω από τα βινύλια των Laaz Rockit και να κρατάμε μούτρα σε όποιον έχει iPod. 

Προσωπικά εκθέτω το πρόβλημά μου και προσπαθώ να πείσω τον ψηφιακό τεμπέλη μέσα μου να βρει τη λίγη ενέργεια και το λίγο χρόνο παραπάνω για να χτίσει το πάθος του. 

Και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι καθόλου μόνος σε αυτό.