50,000 unstoppable watts - Έχω ήδη μαλλί σαν του Neil Fallon, από σήμερα αφήνω και γενειάδα

Εντάξει, ποιός το περίμενε; Έρχονται οι Clutch, τέλη Ιουλίου, στην θανατερά ζεστή Αθήνα και ενώ είναι όνομα που θέλουμε να δούμε, η προπώληση των 350 περίπου εισιτηρίων φαίνεται φυσιολογική. Δεν είχα την ίδια γνώμη όταν πήγα στο ταμείο κατά τις 9.30 και πήρα το εισιτήριο 846. Πανηγυρικό sold out λοιπόν, γεγονός που μας κάνει να χαιρόμαστε κατ'αρχήν, αλλά βιώνουμε τα πάθη του Αγίου Συμεών (δεν ξέρω αν μαρτύρησε στ' αλήθεια, έτσι το γράφω) με την σοκαριστική ζέστη.
Πέρα από αυτό όμως...έγιναν μεγάλα πράγματα χθες. Μπορώ πολύ εύκολα να φανταστώ το Neil Fallon με μαύρο ράσο και λευκό κολλάρο να κυρήττει το λόγο Του (όχι του Θεού, το δικό του) και όποιος τον έχει δει να τραγουδάει, σίγουρα πιάνει τη σύνδεση, με το εκφραστικό body language του σε κάθε στίχο. Δεν έχω αρκετές τρίχες επάνω μου για να είμαι άξιος να σχολιάσω τη φωνή του (και πιστέψτε με, δεν έχω λίγες) αλλά μου έκανε θετική εντύπωση ότι ενώ είναι το μεγάλο όπλο των Clutch, δεν ακουγόταν πάνω από τίποτα άλλο.
Προσωπικό βίτσιο, αλλά προτιμώ χίλιες φορές τα χορευτικά από τα πιο straight rock κομμάτια τους, οπότε με ηδόνισε πολλλές φορές ότι το μπάσο των Clutch παίζει funk. Απλά και εύκολα. Όποιος έχει διάθεση, ας κατεβάσει τη συλλογή 100% Dynamite της Soul Jazz Records και θα το πιάσει. Μου άρεσε που χρησιμοποίησαν τη δεύτερη κιθάρα για κάποια μακρόσυρτα jams μόνο, τα κομμάτια δεν τη χρειάζονται. Έφτανε το skill του βασικού κιθαρίστα να λιώωωωωωνει τα πετάλια του. Ακόμα και τα βλάχ rock σημεία είχαν τη γοητεία τους (δεν περίμενα να δω Αθηναίο να χορεύει σα redneck - αισχρό θέαμα) και είμαι σίγουρος ότι όλοι ανεξαιρέτως οι 1000 ιδρωμένοι μέχρι αηδίας παρευρισκόμενοι, γούσταραν πολύ.
Δε χρειάζεται να πούμε πολλά, είναι από εκείνα τα live που σου μένουν, σου μένουν, σου μένουν. Θα ήταν αμαρτία σε 45 θρησκείες όμως, να ξεχάσουμε τους υπερβολικά γαμάτους Speedblow. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν και τους χάζευα σα χάνος. Το υλικό τους δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά είναι παθιάρηδες (καλλιτεχνικά ε;) και ο τραγουδιστής έχει φωνάρα.
All worth it, all worth it...

One to watch - Soilwork's "The Panic Broadcast"

Ορίστε το ξαφνικό το καλοκαιρινό. Ας μην κρυβόμαστε μεταξύ μας, πρέπει να ήσουν ο τελειωμένος φανατικός soilwork freak για να έχεις υψηλές προσδοκίες από τον καινούριο δίσκο. Στα δικά μου γκρινιάρικα αυτιά, έχουν βγάλει 3-4 τόσο αδιάφορους δίσκους τα τελευταία χρόνια, που μόνο από φιλοτιμία θα έψαχνες μέχρι να βρεις κάτι πραγματικά άξιο θαυμασμού.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, οι Soilwork δεν είναι το αγαπημένο μου. Δε με έψησαν ποτέ. Παράδοξο βέβαια, είναι just ο ήχος μου, αλλά δεν. Και καλοκαιριάτικα, εντελώς από το πουθενά, με έβαλαν να μασουλάω το καπέλο μου, σαν νέος Ρόμπαξ. Θα έπρεπε να ξεκινήσω να λέω ότι αυτό το δισκάκι τα έχει όλα. Αλλά δεν είναι δική μου ατάκα. Εξαρχής, με κόλλησαν τα ρεφρέν. Οι ξεκάθαρες μελωδίες. Που τις θυμάσαι με τη μια. Που τις μουρμουράς στο δρόμο. Που ισορροπούν στο απόλυτο όριο μεταξύ αποδεκτής μελωδικότητας και «ούουουου ρε λάκη!!». Αλλά τόσο στο όριο, που μπερδεύεσαι. Μέχρι να το ξεδιαλύνεις, το έχεις ακούσει τόσο πολύ, που γουστάρεις κάργα. Με εντυπωσιάζει η έλλειψη κόμπλεξ από τη μεριά τους. θα περίμενα να το φοβόταν ο super heavy metaller να δώσει τόσο τραγουδιστικό χώρο. Φαντάζομαι ότι είχαν εμπιστοσύνη στο υλικό τους. Αλλά μπορεί και να μην τους ένοιαζε και τόσο. Λίγη σημασία έχει, αφού το αποτέλεσμα είναι super εθιστικό.
Το ακόμα καλύτερο είναι ότι μετά από τις πρώτες ακροάσεις και αφού έχεις κατατάξει το δίσκο στους «τραγουδιάρικους», αρχίζεις να παρατηρείς και τα υπόλοιπα. Έχει εναρκτήρια γκαζοriffs, έχει πορωμένα σολίδια και φυσικά δεν έχει νόημα να μιλάμε για σωστές παραγωγές από Σουηδία το 2010. Φαντάζομαι το περισσότερο credit – γιατί έχουν να ακουστούν τσουβάλια αποθεωτικών λόγων – θα το πάρει η επιστροφή του κιθαρίστα, παραγωγού, συνθέτη, ελβετικού σουγιά Peter Wichers. Προσωπικά σκασίλα μου, μπράβο και σε αυτόν και στους υπόλοιπους, μου φτάνει που μου έφτιαξαν τις διακοπές. Με τον καιρό θα ισορροπεί περισσότερο το ένα χάρισμα του δίσκου με το άλλο και ίσως δεν ξέρω τι κάνει ένα album να ακούγεται για χρόνια πλέον, αλλά από το δικό μου ipod δεν το βλέπω να βγαίνει μέχρι Οκτώβρη – Νοέμβρη.
Ξερή αλήθεια. Δύσκολα βρίσκεται τόση ποιότητα σύνθεσης μαζεμένη στις υπέροχες μέρες μας και εδώ έχω την τύχη να γουστάρω τρελά τουλάχιστον 7-8 κομμάτια από τα 12. Σπάνιο πράγμα.