Hidden In The Basement - Όταν είναι σωστό, είναι σωστό

Κατραπακιά. Το 6ο repeat μέσα στη μέρα και το πλέον ενθουσιώδες που μόλις πάτησα, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Τα έχουμε ξαναπεί, είναι αυτά τα ξαφνικά, από το πουθενά, που σε χαζεύουν και νιώθεις βέβαιος ότι το rock n roll είναι ανεξάντλητο. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους βέβαια, οι Hidden είναι κάτι ξαφνικό και από το πουθενά μόνο αν κοιμάσαι όρθιος όπως εγώ. Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται και δικαίως η μύτη μου είναι στη riffομέγκενη που φτιάχνουν αυτά τα παιδιά, καθώς με την ελάχιστη ανατάραξη online που έκανα σήμερα, οι αφοσιωμένοι fans ξεπηδούσαν από παντού.
Πως καμαρώνεις μερικές φορές ότι ανακάλυψες το απόλυτο κρυμμένο διαμάντι; Καμία σχέση. Μπάντα 6ετίας, με τον εξαίρετο δίσκο τους "Ego" πέρυσι, μεγάλη αγάπη στο Λαρισινό κάμπο από ότι έμαθα, αναφέρθηκαν στο τελευταίο Metal AM, η Ελπίδα μετέφερε τις άριστες εντυπώσεις από τη live παρουσία τους πρόσφατα και εγώ συνέχιζα να βόσκω. Και στο σημερινό Σάββατο που έμεινα σπίτι, τα αυτιά μου ήταν ώριμα να φάνε την audio μπούφλα που τόσο καθυστέρησε.
Το "Ego" μου ακούγεται σαν μια συνολική περίπτωση όπου όλα πήγαν καλά. Πως ήταν το ματς της Εθνικής με την Team USA το 2006; Που όλα δούλεψαν, όλα τα συστήματα λειτούργησαν, όλες οι άμυνες έπιασαν και όλα τα σουτ μπήκαν; Ακριβώς η ίδια αίσθηση ότι είναι της μοίρας γραφτό, μου ξανάρθε ακούγοντας αυτό το δίσκο. Οι πρόβες είχαν λόγο ύπαρξης, τα τραγούδια χτίστηκαν όπως έπρεπε, το παίξιμο ρέει σωστά, τα riffs είναι παντού αλλά δε σε βαρυστομαχιάζουν και πάνω από όλα το κλισέ "τα καλύτερα κομμάτια που είχαμε, μπήκαν στο δίσκο" ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είναι αλήθεια.
Που μπορεί να κάνεις την πατάτα με τους Hidden; Να παλέψεις στο κεφάλι σου και να προσπαθήσεις να τους στριμώξεις στη southern συνομοταξία. Πιθανόν να σου ακουστεί έτσι, αλλά μιλάμε για λιγότερο από το 30%. Πρώτο και σημαντικότερο προσόν τους, που τους σώζει από αυτή την πλέμπα που έχει σκεπάσει το εγχώριο rock; Οι Hidden δε βαριούνται, δε σέρνονται, δεν τους τραβάει η νότια μαγκιά πίσω. Μπορεί να είμαι κουρδισμένος κάπως έτσι, να ακούω πολλά από αυτά τα αμερικάνικα, αλλά ήρθα να παίξω μουσική, όχι να κάνω πασαρέλα επειδή φέτος αρέσουν στα κορίτσια οι μουσάτοι με tattoo που ακούνε Clutch. Εκεί είναι που γεμίζουν τον τόπο με riffs και κάμποσες φορές με ταχύτητες και ξεκαθαρίζει το πράγμα.
Μερικές μοντέρνες αρμονίες, κάπου πιο πολύπλοκες κιθαριές, μια τζούρα πιο intellectual alt metal ("η φάση είναι το Trails", μου είπε η Δήμητρα της GNK Photography που τους έκανε τη φωτογράφιση/κόσμημα), intro και outro πέραν του τετριμμένου και η αίσθηση ενός ακέραιου καλλιτεχνικού προφίλ, είναι αυτά που μένουν μετά την πρώτη επαφή. Προσωπικά ξεχωρίζω τα "Empty Places", "Reckless" και "Four Walls Syndrome" χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι. Το ευλογημένο Internet μας έχει δώσει το bandcamp, οπότε κάνεις 2 κλικ και λιώνεις τα ακουστικά σου.
36 λεπτά όπου οι Λαρισαίοι καταθέτουν αψεγάδιαστα αυτό που έχουν να πουν, είναι το μόνο που χρειάζεται. Υπερσημαντικότατο bonus - κερασάκι, η ισοπεδωτική live παρουσία τους (δεν έχω ίδιαν άποψη, αλλά εμπιστεύομαι τους 2 που μου το είπαν 120%), πράγμα που κάνει την επόμενη εμφάνισή τους άχαστο must.
Αν δεν κάνω λάθος δεν έχουμε ακόμα support για το live των Planet Of Zeus στη Θεσσαλονίκη στις 18 Μαίου, σωστά;