Info Wars - Η προκατάληψη και το σύνδρομο του παρθένου αυτιού

Αυτή την εβδομάδα, internet σε μισώ. Βέβαια αυτή τη στιγμή σε έχω ανάγκη, αλλά τις τελευταίες 4-5 μέρες σε καταριέμαι. Όπως επίσης καταριέμαι τους προγενέστερους ακροατές, όσους μας δίδαξαν με τα λόγια τους μουσική, τους παλαιο-γραφιάδες και τα συνθήματα με σπρέι στους τοίχους. Γιατί δεν κρατάτε το στόμα σας κλειστό, που να πάρει;
Κάποια από τις μέρες της εβδομάδας που μας αποχαιρετά, είχε η τηλεόραση το Across The Universe. Το οποίο είναι ένα συμπαθητικό kind of musical, με τις ερωτικές ιστορίες μιας παρέας νέων με φόντο το αντιπολεμικό κλίμα στην Αμερική των 60s, διανθισμένο με τα τραγούδια των Beatles. Ευχάριστο και κεφάτο, να το δείτε.
Το είδα κι εγώ λοιπόν και συνειδητοποίησα ότι ενώ δεν είμαι κανένας μεγάλος fan, ήξερα όλα σχεδόν τα τραγούδια. Όχι σε φάση "κάπου το έχω ξανακούσει αυτό", αλλά το είχα για πλάκα, ήξερα πως πάει και τι λέει μετά, και που είναι η αλλαγή. Αν γυριστεί αντίστοιχο musical με τίτλο My Last Serenade με τραγούδια των Killswitch Engage, δε θα πιάσω αντίστοιχο σκορ, είμαι βέβαιος.
Την επόμενη μέρα που είχα μερακλώσει λοιπόν, έβαλα τα 2 διπλά best of των Beatles (το κόκκινο και το μπλε που λέμε οι δισκοπώλεις) στο ipod και έφυγα για τη δουλειά. Και ενθουσιάστηκα. Απαλλαγμένος από την ανάγκη να ακούσω άλλη μια brutal φασαρία, επιβεβαίωσα άλλη μια φορά γιατί οι Beatles είναι το όνομα που είναι και με ποιο τρόπο άλλαξαν την pop μουσική για πάντα μέσα σε 8 χρόνια. Όπως το καταλαβαίνω εγώ, ήταν οι μεγαλύτεροι μάστορες στο στοχευμένο songwriting και μέσα σε ένα τρίλεπτο κομμάτι, είχαν 2-3 μελωδίες που δεν ξεχνάς ΠΟΤΕ. Και ηχογράφησαν καμιά 200αριά τέτοια. Πέρασα υπέροχα ακούγοντάς τους στο δρόμο λίγες μέρες και ένιωσα σαν να τους ανακάλυψα ξανά. Μόνο που το ήξερα ήδη. Ακόμα και πριν τους ακούσω. Και αυτό είναι τόσο άσχημο.
Ήταν τόσο ωραία η εμπειρία της μουσικότητας, που θα ήθελα αυτές οι μέρες να είναι οι πρώτες φορές που άκουγα Beatles, χωρίς να έχω ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Και μετά συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ποτέ αυτή την ευκαιρία. Ποτέ δε με κόλλησαν στον τοίχο οι Beatles, παρόλο που μου άρεσε αυτό που άκουγα εξαρχής. Γιατί; Επειδή δεν είχα παρθένο αυτί. Επειδή όταν ασχολήθηκα να τους ακούσω για πρώτη φορά, ΗΞΕΡΑ ΗΔΗ ότι είναι οι θρύλοι των 60s που καθόρισαν τη μεταγενέστερη μουσική και είχαν εκατομμύρια παλαβούς fans σε όλο τον πλανήτη και τους προσκυνούν όλοι και τα πάντα.
Τα τελευταία 20 χρόνια είχα την ατυχία (ή έτσι λέω αυτή την εβδομάδα τουλάχιστον) να ψαχουλεύω και να διαβάζω και να συζητώ για μουσική, τόσο μανιωδώς όσο και να την ακούω. Έχω πάρει και συνεχίζω να παίρνω άπειρη πληροφορία για μουσικούς, τάσεις, επιτυχία, παραφιλολογία και hearsay εμπειρίες που πολλές φορές ξεπερνάει την ποσότητα της actual μουσικής που απορροφώ. Και αυτό είναι τόσο λάθος.
Αν είσαι τέτοιος τύπος, η μόνη ευκαιρία να φας αυθεντική κατραπακιά με τη μουσική, είναι να πέσεις πάνω σε ένα άγνωστο ντεμπούτο. Συμβαίνει μερικές φορές, αλλά αποκλείεται πάνω από 2 φορές το χρόνο, ότι είδος μουσικής και να ακούς.
Κατά τα άλλα, το 85% των καλλιτεχνών που προσκυνάς, ΗΞΕΡΕΣ ΗΔΗ ότι είναι άξιοι προσκυνήματος πριν η πρώτη νότα φτάσει στο αυτί σου. Σου έδωσε ο μεγαλύτερος ξάδερφος την κασέτα με το πρώτο Black Sabbath για να σε ξεστραβώσει στο σχολείο. Πρώτα σου είπαν ότι είναι τα μεγαλύτερα αλάνια και θρυλικοί drug survivors και μετά πρωτοάκουσες το riff του "Satisfaction". Κοιτούσες σαν χάνος την (ελπίζω θεέ μου) κοπέλα σου να σου λέει ενθουσιασμένη το πόσο φανταστικός ποιητής ήταν ο Morrisson πριν σου βάλει στο δωμάτιό της το "Riders On The Storm". Δεν υπάρχει πιο εκρηκτική live μπάντα από τους The Who, ρώτα όποιον θες. Αν ο Θεός πιάσει μια κιθάρα, δε θα καταφέρει να παίξει σαν το Jimi Hendrix. Οι Led Zeppelin, τα έχουν κάνει όλα φίλε. Δε θα υπήρχε ηλεκτρονική μουσική χωρίς τους Kraftwerk. Οι Stones ντρέπονταν να μιλήσουν στο Muddy Waters. Περισσότεροι άνθρωποι είδαν τη μετάδοση της συναυλίας του Elvis στη Χαβάη, από ότι την προσελήνωση του Αpollo 11. Και δεν ξεκινώ καν να μιλήσω για την κλασική μουσική.
Όποιος άκουσε κάποιο από τα μεγαθήρια της μουσικής, έχοντας πραγματικά παρθένο αυτί ακουστικά και συνειδησιακά, ελπίζω να έχει συναίσθηση της σπάνιας τύχης του. Φθονώ θανάσιμα τον ανίδεο ακροατή των Tool, των Black Sabbath και των Queen, που έπεσε κατά τύχη πάνω τους και δεν τους ξεπέρασε ποτέ. Δεν ξέρω αν η λύση είναι να μένεις μακριά από την ενημέρωση ή να μην έχεις φίλους, ξέρω όμως ότι αυτή την εβδομάδα τουλάχιστον, θα ήθελα να ήμουν ερημίτης.