Κοιτούσα αυτό το δίσκο στη δουλειά σήμερα. Τον έχω ξαναδεί, σήμερα όμως πρώτη φορά μου χτύπησε ο τίτλος. Coltrane's sound. Sound. Σε αυτό το δίσκο, υπάρχει ο ήχος του Coltrane. Όχι τα τραγούδια που έγραψε τελευταία, αλλά ο ~~ήχος~~ του.
Το γούσταραν πολύ αυτό παλιά. Ποιος είναι ο ήχος του ενός, που ακούγεται πιο φρέσκος από τον άλλον. Αυτό ήταν ο στόχος. Να έχεις το δικό σου ~~ήχο~~. Για αυτό έψαχνες αν ήσουν καλλιτέχνης. Θυμήθηκα και το Back To The Future. Όταν παίζει στο σχολικό χορό ο McFly το "Johnny B Goode" και παίρνει ο Marvin Berry τον ξάδερφό του, τον Chuck και του λέει "You know that new sound you're looking for? Well, listen to THIS!". Να το πάλι. Τότε, ερχόταν πρώτα να βρεις τον ήχο σου. Τα τραγούδια, ακολουθούσαν αργότερα.
Και αυτό ήταν που μαγνήτιζε τον κόσμο. Κάποιος που ακουγόταν όπως κανείς άλλος, την εποχή που όντως η καινοτομία είχε το χρήμα. Προφανώς τα hit singles έφερναν και τότε την επιτυχία, αλλά αυτό που ταρακούνησε τον κόσμο ήταν το αιρετικό πάντρεμα του rhythm n blues με τα gospel που έκανε ο Ray Charles και σε δεύτερη μοίρα το πόσο πολύ χόρεψαν το "Mess Around".
Πόσο πολύ τα γούσταραν αυτά τότε! Και δικαίως τα συζητάμε μέχρι σήμερα, γιατί είναι ο ήχος που γεννάει σκηνές. Ακόμα έτσι γίνεται. Η σκηνή του grunge, του σουηδικού death metal, του punk, του neo folk, του sludge. Τα τραγούδια γεννούν τους ήρωες της κάθε σκηνής. Αφού δηλαδή ξεκινήσει ο κόσμος να παίζει αυτό το είδος μουσικής. Τις σπάνιες περιπτώσεις που γίνεται ταυτόχρονα, είναι τις στιγμές που είσαι οι Nirvana, οι Sex Pistols, οι Black Sabbath.
Που βρισκόμαστε τώρα; Τώρα παλεύουμε μεταξύ ήχου και σύνθεσης. Έχουμε ακούσει τόσα πολλά και τρέχουμε τη μια πίσω από τις τραγουδάρες των Audrey Horne και την άλλη να προφτάσουμε τη "σωστή" djent μπάντα. Από το τι θα παίξει ο Jack White φέτος, στο πόσοι θα κοπιάρουν τους Fleet Foxes. Θεωρητικά, ο νεωτεριστής θα κυνηγά τον ήχο και ο παλιομοδίτης τα τραγούδια. Ακούγεται λογικό, αλλά δε συμβαίνει. Και ο πιουρίστας θα κολλήσει σαν βδέλλα στο παραδοσιακό thrash, αλλά και ο μοντέρνος θα εκμεταλλευτεί το φρέσκο dubstep για να "ξεχωρίσει από τη μάζα". Ταυτόχρονα, και οι 2 θα υποκλιθούν στη σύνθεση. Ο οποιοσδήποτε δίσκος που θα έχει τις τραγουδάρες, θα αποθεωθεί από όλους. Είτε είναι Accept, είτε είναι Baroness. Κάποτε ο Καραολίδης είχε γράψει "Τι την θες την πρωτοτυπία, αν έχεις καλά τραγούδια;". Προδίδεται σαν μέγιστος fan των AC/DC, έχει όμως δίκιο.
Το οποίο είναι κάπως παράδοξο, γιατί σαν σύγχρονοι ακροατές με τόσα και τόσα ερεθίσματα, δε θα έπρεπε να αποζητάμε το κάτι νέο, ειδικά τώρα που είναι πιο δύσκολο; Θα στραβώσουμε που ο νέος δίσκος των Queens Of The Stone Age δε ροκάρει αρκετά, παρόλο που είναι ξεκάθαρα challenging να καταλάβεις τι γίνεται εκεί μέσα, όπου ο Homme έστησε μια καλλιτεχνική παραγωγή και όλο αυτό ισούται με περιπετειώδη ακρόαση; Με ένα tempo 4/4 είμαστε καλυμμένοι, αρκεί να έχει από πάνω το groovy refrain του "Crucial Velocity";
Και βρέχει ερωτήσεις από δω και πέρα. Μήπως αυτό που παίρνει ο άνθρωπος από τη μουσική, είναι το ίδιο από την αρχή του χρόνου; Ο υποδοχέας του εγκεφάλου δηλαδή, της συγκεκριμένης τέχνης ικανοποιείται με λιγότερα από όσα του προσφέρονται τελευταία; Υπάρχει σαφώς μια καταναλωτική θεώρηση στη σύγχρονη μουσική, οπότε το έχουμε παρακάνει; Αν είναι έτσι, γιατί συνεχίζουμε; Να ψάχνουμε, να διαφωνούμε, να συνθέτουμε, να παίζουμε shows, να φτιάχνουμε ήρωες;
Κατά λάθος μέσα στην πληκτρολόγηση, φάνηκε η αλήθεια. Ο λόγος αυτής της ανισορροπίας, είναι γιατί ο μεν καλλιτέχνης δημιουργεί, ο δε αποδέκτης καταναλώνει. Όχι απαραίτητα με την εμπορική έννοια, εννοώ ότι είναι ο παραλήπτης της τέχνης. Ο μουσικός παλεύει να βγάλει κάτι από μέσα του, ο ακροατής τρέχει να προλάβει να το απορροφήσει. Εσύ ψάχνεις τον ήχο για να μεταφράσεις την ψυχή σου, εγώ ψάχνω θέση στον εγκέφαλό μου να παρκάρω αυτό που η εμπειρία μου, μου επιτρέπει να κατανοήσω.
Δεν είμαστε της ίδιας φάρας εμείς οι 2 my friends...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου