Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Dagoba Rules The Ocean


Νομίζω τα σαββατοκύριακα για αυτό το λόγο υπάρχουν. Πας στη δουλειά, κυκλοφορείς έξω, περνάς δημιουργικό χρόνο στο σπίτι, πήζεις με τις αγγαρείες σου, αράζεις όποτε μπορέσεις, προσπαθείς να στριμώξεις μέσα σε όλα αυτά και κανα δίσκο, θες να ακούσεις τους 3-4 που βρήκες αυτή την εβδομάδα, άντε να δούμε αν θα υπάρχει κάτι ενδιαφέρον και μέχρι να έρθει το σαββατοκύριακο, να'τος ο Γάλλος, βάζει το γκολ στο 90'.
Μην κοροϊδευόμαστε, καμία έκπληξη, δεν έχει υπάρξει Dagoba κυκλοφορία που να μην συζητήσουμε ενθουσιωδώς και να μην καταλήξει στη Λίστα Του Δεκέμβρη. Πάντα ήταν δυνατοί διεκδικητές, πάντα πρόσεχαν μέχρι κεραίας τα κομμάτια τους και πάντα δεν τους αρκούσε αυτό. Τη διαφορά την έκανε μια ζωή το μικρό Lego τουβλάκι ταλέντου που έδινε στο κάθε ένα τραγούδι κάτι που δεν περίμενες. Ένα άνοιγμα στο ρεφρέν, μια δίκαση εδώ, μια αλλαγή ταχύτητας ή ένα μεγαλοπρεπές breakdown. Μπάντα - διαμάντι σε κάθε περίπτωση.
Μια από τις λίγες απολαυστικές συγκινήσεις στη ζωή ενός obsessed μουσικόφιλου, είναι η δεύτερη ακρόαση. Έχεις ήδη σκανάρει το album μια φορά, σου τρίγκαρε το αισθητήριο και το νιώθεις ότι κάτι υπάρχει εδώ. Η δεύτερη ακρόαση είναι η επιβεβαίωση του hunch. Δεν είναι εκείνη που θα σε κάνει να τραγουδήσεις, ούτε θα διαλέξεις το αγαπημένο σου κομμάτι, ούτε τίποτα άλλο ρεαλιστικά μετρήσιμο. Είναι εκείνη που θα σου χαλυβδώσει την αυτοπεποίθηση ότι όντως βρήκαμε κάτι και όντως το δικό σου κριτήριο μέτρησε. Ξανά. Η δεύτερη ακρόαση δίνει credit σε σένα, όχι στον καλλιτέχνη. Εκείνη λοιπόν, είναι και η στιγμή που το μοιράζεσαι.
Και ταυτόχρονα, η στιγμή που αν έχεις φίλο αυτόν τον τύπο (που τυχαίνει να φτιάχνει το My Open Third Eye blog), έρχεται η ξενερωτική προσγείωση. "Ναι, το άκουσα, είναι cute". Cute? Αλήθεια, cute? "Δεν το λέω αρνητικά, αλλά δεν είναι σαν το The Ocean". Too much για να το αντέξω. Όσο και αν αγαπάμε τους The Ocean και όσο απρόσμενα καλό αν ήταν το "Pelagial" δεν στέκει σε σύγκριση ούτε για πλάκα.
Και αυτό επειδή είναι το DNA των Dagoba αυτό που χρειαζόμαστε. Όχι μόνο το τι και το πως το παίζουν, αλλά η ιδιοσυγκρασία τους. To straight-to-the-point attitude που απαιτείται για να σε αρπάξει ένας δίσκος. Που η ατμόσφαιρά του είναι το "με πόσα στακάτα γκοτζιρο riffs μπορώ να σου σπάσω τα μούτρα" και όχι τα απλωτά ηχοτοπία.
Έχουμε ανάγκη μια μπάντα όσο υπέρβαρη και γοριλοπρεπής όσο οι Dagoba, να ξέρουν πότε να βάλουν το τραγουδιάρικο αλλά ΠΟΤΕ ξενέρωτο σημείο, ή να διδάξουν πως χρησιμοποιείται η πάνω πάνω χορδή κιθάρας και μπάσου over ενός mid tempo τύμπανου.
Χρειαζόμαστε κάποιον που χωρίς να είναι superstar να ξέρει να blend-άρει Morbid Angel με echo στο μικρόφωνο, φτιάχνοντας ταυτόχρονα αξέχαστα τραγούδια όπως το "The Great Wonder" και το "I, Reptile".
Δεν ξέρω πως θα πάει η χρονιά μέχρι το Δεκέμβρη, μου είναι απόλυτα φυσικό όμως μέχρι στιγμής να βλέπω τον αριθμό 2 να αναβοσβήνει δίπλα στο "Post Mortem Nihil Est". Δε με απασχολεί πόσα μεγαθήρια άφησε ήδη πίσω, με δαιμονίζει όμως που ο άλλος το βρήκε cute. Αν έλεγε ότι είναι μπαζοδίσκος, θα το δεχόμουν και θα οίκτιρα την ύπαρξή του. Επειδή όμως το The Ocean είναι πιο συναρπαστικό; Επειδή έχει αυτά τα επιχειρήματα;

Δεν υπάρχουν σχόλια: