Like clockwork - Αυτός ναι, το κεφάλι σου όμως;

Το ακούει όλος ο κόσμος πολλές μέρες τώρα. Φανατισμένοι υποστηρικτές, απογοητευμένοι haters, περισσότεροι και από τους 2 combined, οι μπερδεμένοι. Από αυτό και μόνο, παίρνει μερικά συν ο δίσκος.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Homme είναι οι πορωμένοι heavy ass ακροατές που του έχουν ξεμείνει από τους Kyuss. Που αναζήτησαν διψασμένοι το επόμενο βήμα και κρέμασαν στους QOTSA όλες τις προσδοκίες του κόσμου. Όσο λοιπόν βγάζει δίσκους που βαράνε, όλα βαίνουν καλώς. Like clockwork my ass δηλαδή, αφού αυτό έχει να συμβεί χρόνια και χρόνια. Τους ξεχαρμανιάζει με καναδυο tracks τη φορά και αυτοί απογοητεύονται κάπως, αλλά παραμένουν.
Το δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα του Homme, είναι οι νεο vintage, ψαγμένοι μέχρι θανάτου, λαγωνικά των βαθυτέρων εννοιών της μουσικής που αποκήρυξαν το αμόρφωτο heavy rock του παρελθόντος και πλέον χιψτεριάζουν all over the place. Είναι οι ίδιοι που παράτησαν το metal στις αρχές των 90ς και μετακόμισαν στο Seattle του μυαλού τους. Ίδια φάρα, άλλη εποχή. Αυτοί λοιπόν (που παραμένουν φίλοι μας, δεν είμαστε κακοί άνθρωποι), έχουν βρει στους πρόσφατους QOTSA δίσκους το rock n roll όπως θα έπρεπε να είναι και ηδονίζονται στο echo που αφήνει η παραγωγή στο hi hat των drums.
Σημείο επαφής και των 2 αυτών φυλών; Η απόλυτη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του δημιουργού. Ούτε οι πρώτοι τον ξεγράφουν, ούτε οι δεύτεροι ξενερώνουν όταν παραμορφώνει λίγο παραπάνω την κιθάρα του. Η μαγκιά του Homme είναι ότι αυτό, το εμπνέει σε όλους.
Προσωπικά, δεν ανήκω σε καμία από τις 2 κατηγορίες. Δε θα με έλεγα fan των QOTSA, ούτε ιδιαίτερα των Kyuss. Θα ακούσω το οτιδήποτε related φυσικά, αλλά θέλω να πιστεύω για τους ορθούς λόγους. Επειδή αυτό το παλικάρι, ότι κάνει, το κάνει σωστά.
Δεν κοπιάρει, δεν αναβιώνει, δεν επαναδιατυπώνει τίποτα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν ακούσεις προσεκτικά δε θα καταλάβεις τι είδους μουσική του αρέσει. Ο δρόμος όμως που ακολουθεί μέσα στο rock n roll, είναι ξεκάθαρα δικός του. Η όποια παρανόηση γίνεται σχετικά με τη μουσική του (και το "Like Clockwork" συγκεκριμένα) πιστεύω ότι έχει να κάνει με τις προσδοκίες και τα προαπαιτούμενα του ακροατή. Ομολογώ ότι και εγώ στην αρχή έψαξα να βρω τα heavy κομμάτια και ένιωσα ότι δε με καλύπτει το σύνολο. Αυτό θα είχε νόημα αν είχε φτιάξει το δίσκο για μένα. Που μάλλον δε συνέβη. Κάποιος (δε θυμάμαι ποιος, αλλά εικάζω κάποιος σοφός) μου είπε ότι ο δίσκος είναι grower και θέλει χρόνο. Είναι διαδικασία να χωνέψεις τα ups και τα downs. Ισχύει, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι το να καταλάβεις ότι ο Jοsh Homme είναι ένας παραγωγός classic rock (20001, για όποιον νιώθει) μουσικής. Με την έννοια ότι δεν υπηρετεί κάποιο ιδίωμα, αλλά φτιάχνει universal rock μουσική. Όχι αυτό που λέμε για όλη την οικογένεια, αλλά για το σύνολο του rock πληθυσμού.
Και από αυτού του ειδους τους δημιουργούς, κανείς δεν έκοβε ένα μοτίβο συνέχεια. Οι Stones δε blues-αραν συνεχώς. Οι Who δεν κοπανούσαν όλη την ώρα. Οι Zeppelin έφτιαχναν κι άλλα πράγματα εκτός από folk μπαλάντες.
Δεν τα βάζω όλα στο ίδιο τσουβάλι, θα αφήσω τη rock γενιά του 2088 να το κάνει, απλά λέω. Κανείς που άκουσε QOTSA χωρίς pattern στο κεφάλι του, δε μπερδεύτηκε. Ποτέ.