Construct - Όποιος δε χρειάζεται άγκυρες, είτε δεν ταξιδεύει, είτε είναι πνιγμένος

Λίγα βράδια νωρίτερα, επιστρέφω από τη δουλειά με το πολυαγαπημένο μου αστικό λεωφορείο. Το 12 είναι από τα πολύ καλά, δεν έχω μούτρα να παραπονεθώ. Το μόνο σχετικό του μειονέκτημα, είναι ότι περνάει από όοολη τη Μητροπόλεως. Μέχρι λοιπόν να βρεθεί ένας άγιος άνθρωπος που θα θεσπίσει νόμο ώστε να επιτρέπεται (και να πριμοδοτείται) η ανατίναξη των αυτοκινήτων που διπλοπαρκάρουν όπου θεωρήσει ο υπάνθρωπος οδηγός τους ότι "νταξει μωρέ, 5 λεπτάκια το άφησα, πως κάνεις έτσι;", η Μητροπόλεως μπορεί και να είναι λίγο βάσανο μερικές φορές.
Μια από εκείνες τις βραδιές λοιπόν, έχω εκτός από τις 10 ώρες ορθοστασία και τους παρκαδόρους του Σατανά, να αντιμετωπίσω και την ιδιαίτερα αυξημένη κίνηση στους δρόμους του κέντρου της Θεσσαλονίκης λόγω του Gay Pride. Δυστυχώς λόγω δουλειάς δεν κατάφερα να πάω να παρτάρω μέχρι θανάτου και το μόνο που μου μένει να κάνω για να υποστηρίξω ένα κίνημα που δε θα έπρεπε να χρειάζεται στήριξη, είναι να κρεμιέμαι άνετος και cool από τη χειρολαβή μου και να οικτίρω με attitude τους στριτζοκώληδες, ομοφοβικούς, σιχαμένους συμπολίτες μου, που στραβώνουν τα μούτρα τους.
Ταυτόχρονα όμως, ζορίζομαι. Είναι πολλά εναντίον μου και ξέρω, ότι δε θα τα καταφέρω μόνος. Ενστικτωδώς, το χέρι μπαίνει στην τσέπη και όπως ο Sport Billy έβγαζε ένα τραμπολίνο την ώρα της ανάγκης, εγώ βγάζω το iPod. Την κρίσιμη στιγμή, ο δεξιός αντίχειρας φαίνεται σαν να λειτουργεί αντανακλαστικά και μεταξύ Dagoba και Darkest Hour, κλικάρει με αυτοπεποίθηση τους Dark Tranquillity. Και εκεί που όλα έμοιαζαν χαμένα, το chopped up drumbeat του "For Broken Words", απλώνει ένα πέπλο ηρεμίας.
Από τη πρώτη στιγμή, το "Construct" φάνηκε ότι όσο τυπικό μοιάζει, τόση ουσία κουβαλάει μέσα του. Εννοώ ότι ο καιρός που οι Tranquillity θα άλλαζαν τον κόσμο έχει περάσει, πλέον έχουν το game τους και φτιάχνουν μουσική για εμάς τους συγκεκριμένους που δεν τους χορταίνουμε και είναι ελάχιστες έως μηδαμινές οι πιθανότητες να αφορούν κάποιον άλλο. Την ίδια στιγμή όμως, ο συγκεκριμένος δίσκος ταϊζει χαιρέκακα σκόνη όχι μόνο τους Σουηδοπρεπείς διεκδικητές, αλλά και τα 2-3 προηγούμενα albums των ίδιων.
Πως το κάνει αυτό; Καθόλου φαντεζί, και απολύτως χειροπιαστά.
Τούτοι δω ποτέ δεν έπαιζαν σαν βραζιλιάνοι ζογκλέρ της μπάλας που περνάνε με 7 διαφορετικές τρίπλες τον ίδιο αντίπαλο και καταλήγουν 3 μέτρα από εκεί που ξεκίνησαν. Στις καλές τους μέρες είχαν το στυλ του Zidane, που τρίπλαρε μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους του σώματός του, προκειμένου να φτάσει νωρίτερα εκεί που ήθελε. Είχαν τα τραγούδια τους, τη δομή τους, το know how και τον ΑΠΟΛΥΤΟ έλεγχο της μπάλας, εεε, της σύνθεσης. Και φέτος είναι μια από τις εξαίρετες μέρες τους.
Οι διαγνώστες reviewers έχουν γράψει ότι γύρισαν στο ύφος του "Projector" με τάσεις για περισσότερα μελωδικά ρεφρέν και καθαρά φωνητικά που όντως, είχαν λείψει τελευταία. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα, φαντάζομαι. Επειδή όμως, δεν έχω 15 δίσκους στο σύνολο της παγκόσμιας μουσικής πιο πάνω από το "Projector", δεν το νιώθω έτσι 100%. Κάτι στο mentality είναι διαφορετικό, πιο πηγαίο και νοτισμένο με εμπειρία. Που θα κάνει το kill με τις λιγότερες δυνατές κινήσεις σε μια μάχη και ο άλλος θα μείνει απολύτως ακίνητος, κάτω.
Υπάρχουν κάμποσοι από εμάς, που μας ηδονίζει να υπάρχουν σε μια χρονιά τόσοι διεκδικητές για το σουηδικό θρόνο. Από το βόρειο παγωμένο ωκεανό μέχρι την Καβάλα (spoiler), χορδές ακονίζονται και λαρύγγια κάνουν ζέσταμα. Όλοι ικανοί και on fire. Το που θα βάλω εγώ τα λεφτά μου όμως, μάλλον θα το αποφασίσει η καρδιά.