Φωτογραφία - κόσμημα. Ο χαρούμενος τύπος στα δεξιά, είναι ο φοβερός drummer των φοβερών Still Falling. Ο ακόμα πιο χαρούμενος τύπος στα αριστερά είναι (εκτός από drummer των In Dying Days), η αποκάλυψη της εβδομάδας μου.
Πριν 2-3 βράδια, βρήκα μερικούς καλούς φίλους στο 8ball, όπου μαζευτήκαμε να δούμε ένα live. Προσωπικά, καιγόμουν να δω τους Above Us The Waves, για λόγους που θα αναλύσουμε διεξοδικά όταν έρθει εκείνη η ώρα. Νωρίτερα εκείνη τη νύχτα λοιπόν, στο πακέτο των 4 συγκροτημάτων που έπαιζαν (οι Kin Beneath Chorus/Still Falling/Above Us The Waves έκαναν ένα mini tour - λουκούμι), οι In Dying Days έκαναν τη δική τους εμφάνιση μετά από 3 πρόβες, όπως μας είπαν. Πιθανότατα οι πρώτες της ζωής τους. Δεν ακούγεται σαν κάτι συναρπαστικό και σαν ψυχρό, υπολογιστικό πόρισμα ίσως και να μην ήταν. Μόνο για όποιον δεν είχε μάτια να δει between the lines όμως. Γιατί αν εξαιρέσεις το παράδοξο να παίζεις κάπως λάθος Hatebreed και πιο σωστά Parkway Drive (αυτοί οι νέοι είναι τόσο, μα τόσο μυστήριοι), μιλάμε για στιγμές που σου χαλυβδώνουν την πίστη στο rock n roll.
Όπως καταλαβαίνετε, οι In Dying Days είναι μια cover band με μέσο όρο ηλικίας τα 22 όπως το υπολόγισα. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα καταλάβει ότι με αυτά τα μαθηματικά δεδομένα, ήταν πολύ λογικό να ακούσουμε διασκευές από τα ιερά τέρατα της συγκεκριμένης γενιάς. Και έτσι ακριβώς έγινε. Slipknot, Trivium, Parkway Drive, Killswitch Engage, Hatebreed και Psycho Choke (σαλονικιώτικη αρρώστια), όλο δηλαδή το γεροντικό metal από την ξεχασμένη στα βάθη των μουσικών αιώνων δεκαετία του 2000.
Κι όμως, όσο και να ξενίζει εμάς τους πιο ηλικιωμένους, η συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν μια ακόμα ατράνταχτη απόδειξη ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που γίνονται με τον old fashioned τρόπο. Και τώρα και για πάντα. Το μόνο που αλλάζει, είναι το περιεχόμενο του playlist. Κατά τα άλλα, έχουμε 3-4 πιτσιρικάδες που λατρεύουν το metal που προϋπήρχε των ιδίων, να μαζεύονται σε ένα ανήλιαγο προβάδικο (φαντάζομαι εγώ τώρα) και να παιδεύονται να αναπαράγουν τα κομμάτια που ξέρουν καλύτερα και από το όνομά τους. Με το στομάχι να καίει πριν την άγουρη συναυλία, να πρέπει να παρθεί η τελική απόφαση για το ποια θα παίξουν, συνήθως μέσω απολίτιστων debates με γαρνιτούρα άφθονο, παθιασμένο μπινελίκι. Όσο λιγότερες πρόβες τόσο χειρότερα και οι φίλοι μας με τις μόνο 3, επέδειξαν ατσαλένιο στομάχι που δε φοβήθηκαν το σανίδι. Χεστήκαμε για τα όποια λάθη, χεστήκαμε που ξεκίνησαν 2 και 3 φορές το "Eyeless", που δεν ήταν επαρκώς "επαγγελματίες". Κι αυτό γιατί είχαν πιάσει το νόημα. Το γιατί το rock n roll εδώ και 50 χρόνια πάντα βουτάει κόσμο από το γιακά. Για το πηγαίο "μπαίνω σε κάτι μεγαλύτερο από μένα με θάρρος, τα δίνω όλα και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, έχω ζήσει την καλύτερη νύχτα της ζωής μου". Έστω και για μια φορά. Και αλήθεια, αλήθεια, δε χρειάζεται τίποτα άλλο.
Πιστεύω κάπως έτσι το έζησαν όλοι. Αυτός ο συγκεκριμένος drummer όμως, κατάφερε να το κλείσει όλο σε ένα κουτάκι. Ο τύπος είχε όλο το πακέτο αυτού που περιγράφω και μπορούσες να το δεις στα 17χρονα μούτρα του ανα πάσα στιγμή. Υπερπορωμένο drumming σε δύσκολο υλικό, με τις άπειρες ώρες προσωπικής εξάσκησης να φαίνονται στα μικρά μερακλίδικα γεμίσματα και στις πινελιές έξτρα δίκασης που κατά τη γνώμη του παρέλειψε ο Jordison, ενώ και το whirlwind headbanging δεν το λες απλό challenge.
Δεν το είδα μόνο εγώ. Τράβηξε τα μάτια όλων εκεί μέσα, πήγε κόσμος από τις άλλες μπάντες και του μίλησε αφού τελείωσαν, ο Χοσέ έβγαλε τη fanboy φωτογραφία και όλοι συμφωνήσαμε ότι αν δεν ήταν παράνομο, θα τον κερνούσαμε ένα σφηνάκι.
Εμείς τον είδαμε και τον καμαρώσαμε, οι γονείς του το ίδιο (πάντα χαριτωμένο και ευπρόσδεκτο το θέαμα του πατέρα με τον παράταιρο outfit σε καφροσυναυλία), η υπόλοιπη παρέα στάθηκε στο ύψος που έπρεπε και μη στραβομουτσουνιάζεις βρε παλιόγερε για το role model status των Parkway Drive, όλα τα υπόλοιπα ήταν απολύτως ολόιδια από την εποχή που και ο Keith Richards ήταν 17.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου