Epicloud - Βροντοφώναξε την παραξενιά σου, μη ντρέπεσαι

Σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος δίσκος φέτος. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του Devin Townsend. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει τραγουδήσει η Anneke. Έχει και μαλακία εξώφυλλο. Και 2-3 fillers. Και so fucking what, αν είχα αριθμητική λίστα το Δεκέμβρη, θα ήταν στο νούμερο 1.
Όχι επειδή δεν ισχύουν τα παραπάνω, αλλά επειδή αυτό που είναι, είναι αυτό που χρειάζομαι. Αυτό που χρειάζομαι, δε μπορώ να το ορίσω ακριβώς, ξέρω όμως ότι είναι αυτό. Προφανώς έχουν λήξει τα χάπια, οπότε ας εξηγηθώ.
Το δεύτερο μισό του φετινού καλοκαιριού δε μπορώ να ακούσω τίποτα heavy. Δε μου κάθεται με τίποτα και έχω πέσει σε μια hard rock λούμπα χωρίς σωτηρία. Δεν είναι για να παραπονιέσαι, i know, αλλά σίγουρα δεν είναι και φυσιολογική κατάσταση. Άσε που έχω χάσει την απόλαυση του ολόφρεσκου, υπέρβαρου δίσκου και δε χάρηκα ποτέ Gojira, Testament και As I Lay Dying. Τη στιγμή λοιπόν που από τα αυτιά μου περνούσαν μόνο ο Slash, οι Black Mountain, οι Propagandhi, οι Muse, οι Warrior Soul, ο αγαπημένος μας καράφλας έφερε το σωσίβιο. Όχι, δεν περνούσα καθόλου άσχημα. Αναγνωρίζω όμως ότι επρόκειτο για παθολογική κατάσταση. Γιατί ήμουν εγώ που δε μπορούσα να βρω την ισορροπία.
Το φάρμακο ήρθε με τη μορφή γλοιωδών Meatloaf-ικών choruses, στίχους για την πληρότητα της ώριμης συναισθηματικής σχέσης, grande χορωδίες και πολύ γκαγκα-γκουγκα στις κιθάρες. Με έφτιαξε, με ίσιωσε, θα ακούω το "Hold On" για πάντα και τελοσπάντων, όλα πήγαν καλά.
Τώρα έρχεται το δύσκολο κομμάτι. Πόσο μπορείς να αποθεώσεις ένα δίσκο που δεν είναι πραγματικά αριστούργημα, χωρίς να στα ζαλίσουν οι Nazis Of The Correct? Αυτή η πάντα ετοιμοπόλεμη κάστα συνανθρώπων μας που αλωνίζει το internet, ψάχνοντας να διορθώσει τους πάντες, μην τυχόν και μείνει σε κάποιο wall μια ανακριβής πληροφορία. Που θα ποστάρεις το "Surfacing" με σχόλιο "Πόσο γαμούσαν τα 00'ς" και θα σκάσει η διόρθωση "εεε, μεγάλε, το "Slipknot" κυκλοφόρησε Σεπτέμβρη του 99, οπότε τεχνικά δεν είναι ακριβώς έτσι", ή "πως μπορεί να γράφει review για το τάδε και να αναφέρει μέσα τις λέξεις "μπιφτέκι" και "skateboard" πχ, πιωμένος είναι;", οδηγώντας με σε παράκρουση. Ειλικρινά ρε φίλε, αλήθεια; Πειράζει τόσο πολύ; Ψάξε βαθιά μέσα σου και πες μου, είναι τόσο κακό να γράψω λάθος το όνομα του δεύτερου κιθαρίστα που είχε ο King Diamond το 1995;
Φυσικά και δεν πειράζει. Φυσικά και δεν πρέπει να κυνηγάμε στην τέχνη το αντικειμενικό. To safe, το ολόσωστο. Χεστήκαμε ποιος δίσκος από τη Γαλλία τα έχει όλα στην εντέλεια φέτος. Ο κανόνας είναι σαφής και έχει διατυπωθεί χρόνια τώρα. Ο αγαπημένος σου δίσκος είναι αυτός που μόνο εσύ έχεις στη λίστα σου. Simple as that.
Η καψούρα είναι προσωπική υπόθεση και κανείς δε μπορεί να σου πει otherwise. Αλλά κι εσύ πρέπει να το φωνάξεις. Μη φοβάσαι τους γκρινιάρηδες. Δεν το προτείνω σε κανέναν, αλλά το "Epicloud" είναι για μένα, ότι ήταν το "Unseen". Το "Streets". Το "Subliminal Verses". Το "Piece Of Mind". Το "Still Life".
Το βίτσιο είναι κάτι που επιβάλλεται να φωνάξεις, κι ας είσαι μόνος.
Ναι ρε Μήτσο, μπορείς να βάλεις δίσκο της χρονιάς το Om. Ναι, Χάρη, ας είναι το The Cult. Ναι, Στέλιο, βάλε το Rival Sons. Αλέξη, να πεις το As I Lay Dying. Φετς, ας είναι το Baroness. Ρε Βαγγέλη, το ξέρεις ότι είναι το Every Time I Die. Για τον Αρβανίτη δεν ξέρω, αλλάζει γνώμη κάθε βδομάδα.
Ότι και να είναι, μακριά από τα safe options και δυνατή φωνή ρε!