Σκέφτομαι συχνά πυκνά ότι υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, που θεωρούμε ότι ανήκουν στη φυλή μας, είναι μουσικόφιλοι που βάζουν το κεφάλι τους να σπινάρει σχετικά με αυτό που ακούνε, οι οποίοι πιθανότατα να έχουν (-με) χάσει την επαφή με την αληθινή φύση της μουσικής. Που δεν αξιοποιούμε την ιδιότητα που έχει ως ανωτέρα των Τεχνών (λέει ο Νίτσε) να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, να εξημερώσει τα ήθη μας (δεν ξέρω ποιος είπε αυτή τη σαχλαμάρα, σίγουρα δεν είχε ακούσει Slayer) και γενικότερα να έχει μια χαλαρωτική επίδραση στο τσι μας. Είμαστε κάτι ανάλογο με τους μπουκ στα sports, που ξέρουν την παραμικρή λεπτομέρεια, την ιστορική ακολουθία, το στοιχείο που θα αλλάξει το παιχνίδι, τους ανερχόμενους stars, τις δόξες του παρελθόντος και το τι θέλει το κοινό, αλλά δεν έχουν πιάσει μπάλα ποτέ. Έτσι και εμείς, μπορούμε να κάνουμε ατελείωτες συζητήσεις για τάσεις και κοινωνιολογικές προεκτάσεις, αλλά δεν προσφέρουμε τίποτα. Τουλάχιστον οι μπουκ βγάζουν κανά φράγκο. Εμείς μόνο άποψη. Τι άποψη, αποψάρα.
Έχει ζουμί το θέμα και θα το ξανασυναντήσουμε στην πορεία. Μέχρι τότε όμως, ο Peter Dolving μας έκανε να τον πεθυμήσουμε. Όχι μόνο αυτό, αλλά να καιγόμαστε να ακούσουμε τι έχει να πει. Εθισμένοι στις αποψάρες, το είπαμε. Όχι ότι αυτός είναι καλύτερος, οι παλιοί θυμούνται ότι μας κόλλησε με το blog του στο MySpace και τα ατελείωτα posts, before it was cool. Βέβαια, ίσως να τσουτσουριάζουμε να ακούσουμε περισσότερο το τι έχει να πει (τώρα δε που άρχισε να τα σούρνει και στους πρώην, τύφλα να 'χουν τα μεσημεριανά) παρά την μουσική του.
Το αν είναι σωστό ή λάθος αυτό, δεν έχει απάντηση. Περί ορέξεως. Παρόλα αυτά όμως η στάση του αξίζει την προσοχή όλων. Μετά την απογοήτευσή του από τη βιομηχανία (δεν έβγαινε ο άνθρωπος, πιστεύω είναι σε όλους σεβαστό αυτό), αποφάσισε να το παλέψει εκτός της ασφάλειας ενός σχήματος. Με τα δικά του projects, με αυτόνομες κυκλοφορίες και προώθηση όχι πιο επαγγελματική από ότι κάνω εγώ για το G.R.AF.I.A.. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτό θα αποδώσει περισσότερο. Ούτε ότι ο τύπος είναι καμιά αγιογραφία. Προσωπικά, η donate to dolving φάση με ξένισε, μου χτύπησε ως αναξιοπρεπές βλέπεις. Για όσους δεν ξέρουν, κάποια στιγμή ζητούσε χρήματα από τον κόσμο μέσω Paypal, για το τίποτα. Έτσι, στείλε ότι σου περισσεύει για το νοίκι. Εγώ σκέφτηκα ότι αν ήταν να δώσω σε κάποιον λεφτά για το τίποτα, σίγουρα υπάρχουν πολλοί γύρω μου που τα χρειάζονται περισσότερο από αυτόν. Αλλά και πάλι, μπορεί να το δεις και αλλιώς.
Πλέον, το έχει πάει αλλού το πράγμα. Τα διάφορα projects έχουν ολοκληρωθεί κάπως και μπορεί πλέον να πουλάει κάτι. Κάτι με τη Dolving σφραγίδα που τραβάει αρκετούς από εμάς. Το homepage είναι το http://peterdolving.bandcamp.com/ και πέρα από δείγματα και πρόσβαση σε διάφορες κυκλοφορίες, έχει και το γνωστό mailorder. Μάλιστα κάπου είδα ότι παίζει και ένα πακέτο όπου παίρνεις το ψηφιακό album, το φυσικό όταν βγει και passes για τις ευρωπαϊκές εμφανίσεις (όταν γίνουν) με 40 δολάρια. Οι εποχές ευνοούν τα combos, άρα καλοδεχούμενο. Το ύφος του Thieves And Liars? Δεν είμαι σίγουρος. Αυτός λέει alternative και τον πιστεύω. Φαντάσου τι θα μπορούσε να παίζει ένας 40άρης Σουηδός που έχει κάψει το κεφάλι του να σκέφτεται, απηύδησε από το μοντέρνο thrash και ενώ μεγαλώνει παιδιά, συνεχίζει να πιστεύει ότι οι Joy Division είναι cooler από τους Judas Priest. Δεν ξέρω τι συμπέρασμα βγάζεις, αλλά όποιο και να είναι, μέσα είσαι.
Με την πρώτη εξέταση σκέφτομαι ότι ο τύπος θα πεινάσει ακόμα περισσότερο. Λίγο μετά όμως, it hits me ότι αν ήμουν καλλιτέχνης που δεν έχει κάτι να χάσει, μήπως θα έκανα το ίδιο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου