Dead Silence - Πότε χαμογέλασαν τα αυτιά σου τελευταία φορά;

Ξέρεις πως πάνε αυτά. Σε πετυχαίνει κάποια στιγμή αραχτό, λίγο αφηρημένο, λίγο αδιάφορο και με τις άμυνες κάτω. Σίγουρα, όλοι υποτίθεται ότι έχουμε τις κεραίες τεντωμένες, αλλά truth be told, έχω αρχίσει να αμφιβάλλω λίγο για αυτό.
Θεωρητικά οποιοσδήποτε ακούει πάνω από 40 δίσκους το χρόνο, ψάχνει για το κάτι ιδιαίτερο. Που θα αφήσει το σημάδι του στο ημερολογιακό έτος. Που θα δικαιώσει την αναζήτηση. Θα μου άρεσε ένα τέτοιο στατιστικό. Στους 12 μήνες του χρόνου, κάνεις πχ 1500 ακροάσεις δίσκων. Πόσοι από αυτούς είναι της τρέχουσας χρονιάς και πόσοι παλιότεροι; Θα έδειχνε πράγματα.
Το point όμως είναι άλλο. Πλάκα έχουν τα νούμερα, αλλά όταν μιλάμε για τέχνη, χάνεται το νόημα. Το νόημα βρίσκεται σε αυτό που λέγαμε στην αρχή, στον αιφνιδιασμό και σε εκείνο το υπέροχο σοκ που παθαίνεις όταν όλα λειτουργούν όπως πρέπει. Ξέρεις, εκείνη τη στιγμή που ενώ ακούς χαζεύοντας, γυρνάς το κεφάλι και κοιτάς το στερεοφωνικό, το ipod, το πικάπ, λες και έχει να σου δώσει απαντήσεις. Σου είναι αδύνατον όμως να συνεχίζεις να χαζεύεις.
Δε συμβαίνει συχνά. Οι λόγοι είναι πολλοί και τόσο αστάθμητοι που δεν αξίζει τον κόπο να το συζητήσουμε. Αυτό που με ενδιαφέρει εμένα, είναι ότι μου συνέβη ξανά προχτές. Και φταίνε οι Billy Talent γι'αυτό.
Ξέρω, τσιμπήθηκαν ευαίσθητα σημεία τώρα. Οι Billy fucking Talent? Αλήθεια; Από όλα αυτά που κυκλοφορούν, μιλάμε για το νούμερο 6 στην δεκάδα πανηλίθιων ονομάτων για μπάντες; Indeed, we are.
Τούτοι δω, είναι μια ωραία μέτρια περίπτωση. Χρόνια τώρα, είχαν ένα τίμιο attitude, μερικά καλοστημένα τραγούδια και περνούσαν τις rock n roll μέρες τους αποφεύγοντας τη χλεύη των ντεμέκ heavy επειδή είναι φλώροι, των φλώρων επειδή παίζουν λίγη κιθάρα παραπάνω και τη δική μου για το πανηλίθιο (το ξαναείπαμε;) όνομά τους. Και όλα αυτά τελειώνουν φέτος.
Φέτος οι Billy Talent δείχνουν τι έχουν μέσα τους. Δεν αλλάζουν το πετσί τους, απλά κάνουν αυτό το οποίο ξεκινάει η κάθε rock μπάντα να κάνει. Γράφουν τα τραγούδια της ζωής τους και τα παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Είναι εξωφρενική η αντίθεση του πόσο απλό ακούγεται και πόσο ακατόρθωτο είναι. Φέρνει στο μυαλό την περίπτωση (ετοιμάστε αντιαλλεργικά) των My Chemical Romance το 2007, που έβαλαν το μέτριο εαυτό τους στη ντουλάπα και έφτασαν το όριο των δυνατοτήτων τους. Μετά τους κατάπιε το μαύρο σκοτάδι βέβαια, θα έχουν σε κάθε περίπτωση πάντως να καυχιούνται ότι έφτιαξαν τον κορυφαίο δίσκο ενός ιδιώματος, όσο και να ξυνίζεις τα μούτρα σου.
Οι Billy Talent δεν ξέρω τι θα κάνουν. Εκτός από εμένα να ακούω το "Dead Silence" 4 φορές τη μέρα. Και να είμαι απολύτως άνετος να το προτείνω στον οποιονδήποτε. Που δε φοβάται τις φράντζες βεβαίως. Γιατί είναι χωρίς πολλά πολλά ένας flowing rock n roll δίσκος, με αρκετά σπουδαία τραγούδια που ο καθένας μπορεί να γουστάρει. Audio ερευνητής ή όχι, heavy motherfucker, geeky hipster ή χαλαρός jogger.
Bottom line, έχει να κάνει με το λόγο για τον οποίο ακούς μουσική. Για να παρακολουθείς την τάδε σκηνή και την επικαιρότητα; Για να είσαι διαβασμένος και ενήμερος; Για να μην ακούς το διπλανό σου στο λεωφορείο; Περί ορέξεως. Αν είσαι σαν κι εμένα πάντως, που ψάχνεις να βρεις τη σπάνια στιγμή (είναι περίπου 5 το χρόνο) που οι Μοίρες, ο Αλλάχ, η Έμπνευση, το Άγιο Πνεύμα ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος, αγγίζει μερικά παιδιά που κρατούν κιθάρες, ώστε να φτιάξουν κάτι που θα μείνει στο πέρασμα του χρόνου, πάτα το play και σβήσε μια θέση από τη λίστα, right there...