Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

666 Parkway Drive - The Number Of The Beast

Έχω ένα φίλο, που τυχαίνει να είναι και καλλιτέχνης που μου εμπνέει μια πίστη, δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω. Έχει έτοιμο ένα δίσκο που ανυπομονώ να ακούσει ο κόσμος και εφόσον θα περάσει λίγος καιρός ακόμα, συζητάμε τι ωραίο μπορούμε να κάνουμε για να δημιουργήσουμε λίγο buzz παραπάνω. Κατά τη διάρκεια, αναφέρει ότι έχουν προγραμματίσει μια καλοκαιρινή συναυλία με κάμποσες άλλες μπάντες από 2-3 πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, που έχουν το κοινό χαρακτηριστικό ότι είναι ανήλικες. Παντού πιτσιρίκια. Για να έχουμε όλοι την ίδια εικόνα, αυτοί θα ήταν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία στο bill και μιλάμε για τελειόφοιτους, γύρω στα 25. Οι υπόλοιποι οπότε, καλό σχολείο. "Στο κάτω κάτω, αυτό είναι το κοινό μας", λέει.
Σε μια έκλαμψη συνειδητοποίησης, σκέφτομαι και το λέω και φωναχτά "τι συζητάμε τι ωραίο μπορούμε να κάνουμε, δεν έχουμε ιδέα τι κάνει εντύπωση σε αυτά τα παιδιά, που ξέρουμε εμείς τι γουστάρουν;". Το κακό με τις εκλάμψεις είναι ότι είναι παροδικές, το λέει και η ετυμολογία της λέξης. Σύντομα το ξέχασα. Μου ήρθε όμως ξανά σαν σφαλιάρα στα μούτρα πριν 3 βράδια.
Είχε έρθει η μέρα της συναυλίας που λέγαμε παραπάνω και ενώ δε μπόρεσα να δω και τα 7 μαθητικά σχήματα που έπαιξαν, από τα 5 που είδα, ένα πράγμα κατάλαβα. Ή μάλλον συνειδητοποίησα ότι δεν το είχα καταλάβει. Ρε, πότε έγιναν οι Parkway Drive τόσο τιτανοθεοί; Το φτωχό μου μυαλό τους είχε καταχωρημένους ως ένα αξιολογότατο σχήμα από feelgood αυστραλούς surfers, που έχουν πολλή όρεξη για ταξίδια και live. Τελικά φαίνεται ότι είμαι μακριά νυχτωμένος και προφανώς πρόκειται για τους απόλυτους ήρωες μια ολόκληρης, παγκόσμιας γενιάς. Το καλύτερο δε, είναι ότι εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι.
Στο ιδιαιτέρως eye opening live που παρακολουθήσαμε λοιπόν, ΟΛΑ τα συγκροτήματα έπαιξαν και μια διασκευή Parkway Drive. ΟΛΑ. Σίγουρα δεν ήταν συνεννοημένοι για να μου κάνουν πλάκα, είναι απλά και εύκολα, μια must επιλογή. Για τους κάπως μεγαλύτερους από εμάς, ήταν κάπως σουρεάλ η εμπειρία, ειδικά από όταν άρχισαν να βγαίνουν τα κομπιουτεράκια και να αποκαλύπτουν στατιστικά patterns.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν, ακούσαμε κάμποσα original κομμάτια και λίγο περισσότερες διασκευές. Το γηραιότερο συγκρότημα που τιμήθηκε ήταν οι In Flames (αν και με κομμάτι του 2006) και η χρονολογικά παλιότερη μουσική που ακούσαμε ήταν τα 3 κομμάτια από το ντεμπούτο των Slipknot. Μας ακούγεται κάπως αστείο, αλλά makes perfect sense, όταν βγήκε το συγκεκριμένο album, όλα αυτά τα παιδιά ήταν πάνω κάτω, γύρω στα 6. Σαν να βγει και να πει ο Hetfield ξερω γω, ότι είχε μα μπάντα στο σχολείο και έπαιζαν κομμάτια από το Led Zeppelin II. Τα νούμερα βγαίνουν, εμείς έχουμε χάσει την επαφή με το χρόνο.
Στο χρόνο αυτό που χάσαμε που λέτε my fellow older fellows, αν οι Slipknot έγιναν οι Metallica των 00's (που αυτό μπορεί και να το είχαμε μυριστει) τότε οι Parkway Drive είναι άνετα οι Iron Maiden, αν μη τι άλλο, υπό την έννοια ότι είναι το σχήμα που σαν heavy ass rocker που κάνει practice όταν λείπουν οι γονείς από το σπίτι, είσαι υποχρεωμένος να διασκευάσεις.
Το αστείο σε όλο αυτό, είναι το πόσο άχρηστο είναι αυτό το κείμενο σε ένα τεράστιο αριθμό ανθρώπων, που καθότι δεν έχουν μπει στα 20, είναι απολύτως ενήμεροι για όλα αυτά. Απλά ένιωσα την υποχρέωση να δώσω ένα heads up στους δικούς μου, έτσι, για να μπορούμε να το παίζουμε ξερόλες (τρομάρα μας) για λίγο καιρό ακόμα.
Και να μην πέσουμε από τα σύννεφα όταν οι πιτσιρικάδες take over γραπτά, blogs, sites και περιοδικά σε 6-8 χρόνια και βγάζουν τους αυστραλούς (όχι τους working class heroes, είπαμε τους surfers) την Πιο Επιδραστική Μπάντα του 21ου αιώνα πχ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: