Vallenfyre – Τόπο στα παππούδια ρε!

Συνήθως δεν τα κάνω αυτά, αλλά οι τελευταίες μέρες σίγουρα δεν είναι συνηθισμένες. Είναι 4 το πρωί, μόλις έχω ξυπνήσει (καταραμένο jet lag) και over coffee, είπα να δω αν θα επιβεβαιωθούν οι υποψίες, ότι το Vallenfyre είναι ο δίσκος της χρονιάς. Εντάξει, το ξέρω ότι δεν είναι στ’ αλήθεια, αλλά μέχρι το Δεκέμβρη που θα φτιάξουμε την επίσημη και σοβαρή λίστα, θα προπαγανδίζω με πάθος ότι είναι.
Σε φυσιολογικές συνθήκες, τέτοια πράγματα τα αντιμετωπίζουμε χαλαρά. Του ήρθε φλασιά του Makintosh, για προσωπικούς του λόγους, να φτιάξει από το πουθενά έναν καραold school brit death metal του κερατά δίσκο. Σωστό line up με φιλαράκια (Glencross, Erlandsson) και επειδή μεράκλωσε, ηχογραφεί και τις φωνές μόνος του. Προφανώς δεν είναι η κυκλοφορία που θα πάει τη μουσική μπροστά και θα εμπνεύσει μια γενιά πιτσιρικάδων. Αυτά είναι για αποκλειστική κατανάλωση από γερόντια που τους έχουν λείψει οι Entombed, οι πανάρχαιοι Paradise Lost και οι κακιασμένες στιγμές των My Dying Bride (εμάς δηλαδή) και γενικά οτιδήποτε ευρωπαϊκό και σάπιο. Φαινομενικά, δίσκος – ορισμός του «καλό για τη φάση, αλλά δεν σκίζουμε και τα σουτιέν μας».
Έλα όμως που είναι τόσο διαολεμένα γαμηστερό που με πιάνει απελπισία. Που είναι τόσο αβίαστα original, όσο μόνο οι σωστοί μάστορες μπορούν να το φτιάξουν. Που οι μελωδικές πινελιές που μας έκαναν να αγαπήσουμε τον Makintosh είναι τόσο χειρουργικά τοποθετημένες μέσα στην αργή κατά κύριο λόγο Entombed-ίλα, που με δαιμονίζουν. Που είναι τόσο συμπαγές σαν album, και σου αφήνει την αίσθηση ότι ακούς ένα πράγμα μεν, με πολλές μαεστρικές κορυφές, δε. Που τούτος εδώ θυμήθηκε να βάλει τη φωνή του μπροστά, και μας πήρε και μας σήκωσε. Που βλέπεις φωτογράφηση συγκροτήματος και θυμάσαι τις εποχές που τρόμαζες με κάτι τέτοια. Που είναι ένα σχήμα που λέγονται Vallenfyre και έχουν τίτλους “All Will Suffer”, “Ravenous Whore”, “As The World Collapses” και “The Grim Irony”, δηλαδή πόσο πιο metal?
Καλός ο ανεγκέφαλος fanboy-ισμός, αλλά όταν έρχεται και κουμπώνει με ένα φοβερό δίσκο, μιλάμε για μεγάλες στιγμές. Α, και το είπαμε, δίσκος της χρονιάς ε?