Hop on board or draw the line – Τι ξεχωρίζει τον ώριμο thinker από τον γεροπαράξενο;

Έχω μπερδευτεί. Με το internet, την εξάπλωσή του, τις κατηγορίες των ανθρώπων που δημιουργεί, το πώς προοδεύουν αυτοί σαν είδος, ποια η δική μας θέση απέναντι σε αυτό και σε ποιο επίπεδο ακολουθούμε. Επί της ουσίας, το θέμα μου είναι, πόσο πρέπει να τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις ή αν υπάρχει κάποιο όριο, όπου επιβάλλεται να τραβήξουμε μια γραμμή.
 Φυσικά αυτό το παραλήρημα δε βγάζει κανένα νόημα, οπότε ας τα βάλουμε σε μια σειρά. Επειδή τα ωραία πράγματα έχουν πάντα μια ρουτίνα, βρισκόμαστε ξανά στο γνωστό bar που μας δίνει τροφή για σκέψη, πιο συχνά από ότι μας γεμίζει το ποτήρι. Κάνω σε δυο διαφορετικές χρονικές στιγμές, δυο ξεχωριστές συζητήσεις για το internet και τη μουσική και συγκεκριμένα για ένα όντως φρέσκο και controversial θέμα.
 Στην πρώτη, μιλάω με έναν νέο (ας πούμε) άνθρωπο, δεκτικό σε καινοτομίες, που έχει φάει μεγάλο μέρος της ζωής του, υπομένοντας μεγαλύτερους σε ηλικία ξερόλες να του αναλύουν μεγαλόστομα «τον σωστό τρόπο». Αξιόλογος τύπος, με άποψη και σωστή έκφραση αυτός, υπερασπίζεται στην κουβέντα μας κάτι για το twitter, (περισσότερο επειδή έχει ακούσει πολλή γκρίνια βέβαια) κυρίως όμως γιατί βλέπει την ανάγκη να γίνονται αλλαγές και να μεταλλάσσονται οι παραδοσιακοί τρόποι of doing things, στα θέματα της αγαπημένης μας μουσικής βιομηχανίας.
 Κάμποση ώρα μετά, κάνω την ίδια ακριβώς κουβέντα με έναν άλλο τύπο, μια-δυο σειρές παλαιότερο, που εκτιμώ ιδιαιτέρως, επίσης με στιβαρή άποψη και μεγάλη εμπειρία, ραφιναρισμένη μέσα από τα σωστά ποιοτικά φίλτρα. Η δική του οπτική είναι πιο αιχμηρή, τοποθετείται πιο γενικά κατά του internet, κάποια στιγμή μάλιστα, χρησιμοποιεί και τη λέξη «παλούκωμα». Σημαντική λεπτομέρεια: όχι γενικόλογα της κωλάρας, «το internet φταίει για όλα», είμαι σίγουρος ότι το θέμα του είναι ότι η σημερινή μορφή της web based αλληλεπίδρασης, έχει χτίσει συμπεριφορές και modus operandi, που σε πολλά σημεία ξεφεύγουν από τα όρια.
 Το θέμα των συζητήσεων δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι και οι 2 έχουν δίκιο. Ναι, δε γίνεται να στραβώνεις με ότι καινούριο γίνεται και να κράζεις, επειδή είναι διαφορετικό από τον τρόπο που έχεις μάθει. Ναι, δε γίνεται να χαραμίζεις το χρόνο και την ενέργειά σου στους μεγατόνους άχρηστης πληροφορίας που μοιράζει χωρίς κόπο ο κάθε άσχετος που επειδή το βρήκε εύκολο, γεμίζει τα social media με σκουπίδια. Είναι απαραίτητο να υπάρχει ένα φίλτρο. Να ξέρεις τι να πιάσεις και τι να αφήσεις. Επειδή όμως το φίλτρο του παλιού, που έχει πιάσει μούχλα, αφήνει ελάχιστα να περάσουν και το φίλτρο του νέου είναι απενεργοποιημένο διότι η άγνοια κινδύνου είναι ίδιον της νιότης και αφήνει τα πάντα να περάσουν, μια λύση είναι να σηκώσουμε λίγο βάρος από τους ώμους τους.
 Η σκέψη μου είναι να αναλάβεις τις ευθύνες σου, ΕΣΥ, φίλε συγκροτηματία. ΕΣΥ, φίλε manager, ΕΣΥ φίλε PR, ΕΣΥ φίλε από το label, ΕΣΥ φίλε webmaster, ΕΣΥ φίλε ανώνυμε blogger, ΕΣΥ φίλε news editor, ΕΣΥ random τυπά που τρως τη ζωή σου online. Συλλογική ευθύνη και συνειδητοποίηση ότι τα σκουπίδια στο internet δεν κλωθογυρίζουν από μόνα τους, όλοι εμείς τα σπέρνουμε.
 Όταν πετάς στα μούτρα μιας γενιάς ανακυκλωμένες αηδίες, με αυτές θα μάθει να πορεύεται. Όταν μιλάμε για μουσική, εκεί είναι που θέλω να έχω στραμμένη την προσοχή μου. Λες να με ενδιαφέρει στ’ αλήθεια τι έφαγε για μεσημεριανό ο Robb Flynn; Το ξέρω όμως, γιατί το blabbermouth αποφάσισε να μου το πει. Αν ήθελα να μάθω ποιοι πιστεύει ο Randy Blythe ότι θα έπρεπε να είναι οι κανονισμοί εμπλοκής του αμερικάνικου στρατού στο Ιρακ, θα διάβαζα το blog του. Αλλά όχι, θα το μάθω από 45 διαφορετικές μεριές στο twitter.
 Μη μου γεμίζεις την οθόνη με άχρηστα σκουπίδια. Δεν είμαι καθυστερημένος, αν θέλω κάτι, θα ψάξω να το βρω μόνος μου. Χέστηκα για τα behind the scenes των γυρισμάτων του νέου video των Trivium. Το ίδιο το clip, ίσως να με ενδιαφέρει όταν βγει. Τα γυρίσματα και το Gregoletto να πίνει sprite, για ποιο λόγο να θέλω να τα δω; Δε με νοιάζει το tour documentary των Meshuggah, δε με νοιάζουν τα outtakes των As I Lay Dying, δε με νοιάζει το making of του “Unto The Locust”. Σε περίπτωση που είμαι fanboy, θα τη βρω την άκρη μου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση όμως, θα πρέπει να κάνω scroll down ένα σωρό άχρηστες πίπες, που υπάρχουν μόνο και μόνο για να γεμίζει το site του ο κάθε τεμπέλης, που βαριέται να ψάξει για αληθινές ειδήσεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ξέρω τόσα πολλά για τα προσωπικά του κάθε καλλιτέχνη που εκτιμώ. Ο λόγος που τον εκτιμώ είναι η τέχνη του και μόνο. Δε θέλω να παρεμβάλλονται τα εν οίκω του, στο μουσικό μου αισθητήριο.
 Είναι απαραίτητο να ελαττωθεί η περιττή πληροφορία. Όχι να περιοριστεί το internet (που δε γίνεται κιόλας), αλλά να ισορροπήσουμε κάπως το πράγμα. Λίγο να κατεβάσουμε το networking, λίγο να ανεβάσουμε το μυστήριο της μαγείας της τέχνης και κάπου στη μέση θα τα βρούμε.
 Και τώρα με συγχωρείτε, πάω να ποστάρω αυτό το κείμενο στο facebook…