Φαντάζομαι όλοι μάθατε ότι ο Pete Steele πέθανε. Είναι πραγματικά πολύ κρίμα γιατί και νέος ήταν και γαμάτος μουσικός με προσωπικό ήχο, φωνή και συνθέσεις και κυρίως, δεν την είχε δει σωτήρας του rock. Μπορεί να ήταν οι πρώτοι που έβγαλαν κανα φράγκο για τη Roadrunner και πάνω στην πλάτη του - και στο λαρύγγι του - να έκαναν καριέρα κάτι τσόλια τύπου Ville Valo, αλλά πάντα οι Type O Negative ήταν cool και πλακατζήδες. Για πάντα θα χρεώνονται την καλύτερη διασκευή στην ιστορία του rock (για το "Black Sabbath" μιλάω) και θα θυμόμαστε το τίμιο profile που είχαν. Αυτό που με κόλλησε πάντως είναι ότι τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότεροι μουσικοί της γενιάς μας πεθαίνουν. Δεν εννοώ απαραίτητα συνομήλικοι, αλλά της δικής μας σειράς, που η απώλεια μας στοίχισε. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι πρόσφατα, αλλά θα είναι παράξενο όταν είτε λόγω πραγματικής ηλικίας είτε λόγω rock προχωρημένης ηλικίας (διαφορετική κλίμακα) θα αποχαιρετάμε τον Dio, τον Ozzy, το Hetfield, το Lindberg, τον Axl, τον Patton και τόσους άλλους. Ανθρώπους που, σαν νέοι χωρίς τη συνειδητοποίηση της απώλειας, δεν περνάει ποτέ από το μυαλό μας ότι θα πεθάνουν.
Πρέπει όμως να μην το προσπερνάμε. Είναι από τα πράγματα που θα συμβαίνουν και μπορεί να μας στενοχωρούν από τη μια, αλλά το δυσαναπλήρωτο κενό είναι το τελευταίο credit της αξίας ενός ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου