Όπως αρχίζει να συμβαίνει συχνά, άλλο είχα στο μυαλό μου. Γυρόφερνα το καινούριο Volbeat και μου άρεσε πολύ η ιδέα. Αλλά χθες το πρωί, πανικοβλήθηκα. Μετά από καιρό αναμονής, ξετρυπώσαμε το καινούριο Enslaved και έπαθα μια κρίση πανικού περπατώντας πάνω στις γραμμές του τραμ, πηγαίνοντας στη δουλειά. Ευτυχώς που δεν περνούσε τρένο τότε, δε θα έπαιρνα χαμπάρι. Έχουμε συνηθίσει το post blackmetal status των Enslaved τα τελευταία χρόνια. Και μας αρέσει πολύ. Τις περισσότερες φορές μας εντυπωσιάζουν (Monumension, Isa) μερικές άλλες όχι και τόσο (Ruun, Veterbrae). Τώρα όμως, το ξεχείλωσαν το πράγμα. Το "Axioma..." είναι εξωπραγματική κεραμίδα. Θα ήθελα να το ακούσω περισσότερο πριν αναφέρω κάτι, αλλά δεν κρατιέμαι.
Όλα τα φοβερά πραγματάκια που τους κάνουν ξεχωριστούς είναι εδώ, αλλά τώρα ρολάρουν ίσως καλύτερα από ποτέ. Δεν έχει υπάρξει ξανά Enslaved δίσκος που να ακούγεται τόσο άνετα ολόκληρος και να σου μένουν τόσα πολλά από τα κομμάτια του. Στην πρώτη ακρόαση, προσπάθησα να διαλέξω τραγούδι για να παίξουμε στο ραδιόφωνο. Ακούγοντας το "Raidho", ήμουν σίγουρος ότι αυτό θα ήταν. Άλλαξα γνώμη στο "The Beacon". Το μετάνιωσα στο "Giants". Άρχισα να μπερδεύομαι στο "Singular". Και όλα, μα όλα ξεκαθάρισαν στο "Lightening", όπου οι Enslaved βρήκαν τον Mastodon (Crack The Skye) εαυτό τους και με κόλλησαν στον τοίχο. Με πήρε τηλέφωνο στο δρόμο ο Νώντας ουρλιάζοντας "Βάλε το τελευταίο!!". Το έβαλα ενώ έφτανα σπιτι και μέχρι να τελειώσει έκανα 2 γύρους το τετράγωνο παραμιλώντας.
Υπολείπεται πολλή ακρόαση ακόμα και αν όλα πάνε καλά, δε θα τελειώσει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου