Rammstein – was macht den Unterschied uberhaupt?

Ζόρικο βράδυ. Σχεδόν μεσάνυχτα, γύρισα από ένα meeting στη δουλειά, από εκείνα που όλοι έχουμε ξαναπάει, αλλά θα μπορούσαν να είναι σε πιο ανθρώπινη ώρα βρε αδερφέ. Δείκτες παραγωγικότητας το κεντρικό θέμα, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι εγώ, από τη μέση και μετά, σκεφτόμουν τους Rammstein.
 Οι Rammstein που λες, κλείνουν 15 χρόνια φέτος και βγάζουν ένα best of. Προσπερνώντας το πότε πέρασαν 15 χρόνια, ok, big deal. Εννοώ ότι ανάθεμα και αν περίμεναν οι Γερμανοί φίλοι μας (υπάρχουν και τέτοιοι, αλήθεια) να βγάλουν best of. Για ποιο λόγο; Να αυξήσουν το κοινό τους, ή για να το πάρουν όλοι εκείνοι που δεν είναι φανατικοί, αλλά θέλουν να έχουν κάτι στη δισκοθήκη τους; Δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Η γουστάρεις Rammstein τέζα, ή καθόλου. Μπορεί να προτιμάς τα παλιά, πιο μπλιμπλικέ albums, με τα τσίγκινα drums, ή τα πρόσφατα straight rock (where my money is), όπως και να έχει όμως, δε σε καλύπτει με τίποτα ένα best. Ακόμα και αν είναι τόσο μερακλίδικο όπως το “Made In Germany”, με το 2πλό cd, με τα γνωστά (ή όχι και τόσο ίδια;) κομμάτια στο πρώτο και τα remixes-λιχουδιές (Laibach, Pet Shop Boys, Faith No More, Meshuggah, Junkie XL, Scooter, αλήθεια, SCOOTER?) στο δεύτερο.
 Και όμως, δεν είναι το περιεχόμενο που μας κάνει όλους να καμαρώνουμε. Είναι αυτή η μαγική λέξη που μπορεί να κάνει ένα εργασιακό meeting να μαλακώσει. Το μεράκι πάντα ξεχώριζε τους Rammstein, σε ότι και να έκαναν. ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος δε γυρίζει τόσο μεγάλο video, με άμαξες, εκμαγεία, άλογα ντυμένα με το logo και όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα, μόνο και μόνο για το preview μιας best of κυκλοφορίας. Να τα χέσω και τα καινούρια κομμάτια και τα ακυκλοφόρητα και όλα. Πάρα πολλές φορές, μου δίνουν την εντύπωση ότι παιδεύονται περισσότερο στην παρουσίαση, παρά στην ίδια τη μουσική και αν αυτό θεωρητικά είναι κακό δείγμα, ποτέ δε μιλούσαμε για μπάντα που υπάγεται σε κανόνες.
 Γιατί συμβαίνει αυτό; Πρώτα από όλα επειδή η μουσική καθεαυτή είναι αρίστης ποιότητας και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, δε θυμίζει τίποτα και κανέναν. Μεγάλο ρόλο σε αυτό βέβαια παίζουν τα γερμανικά και η προφορά του Lindemann, αλλά προφανώς και αυτά συγκαταλέγονται στα όπλα της μπάντας. Μακράν οι μοναδικοί που τόλμησαν να ξεπεράσουν το εμπόδιο της γλώσσας και κατάφεραν να κάνουν Άγγλους και Αμερικανούς να τρέχουν στα φροντιστήρια. Ο οποιοσδήποτε άλλος, θα αρκούνταν σε αυτό. Και εμείς θα αρκούμασταν σε αυτό. Ευτυχώς όμως, δεν αρκέστηκαν οι ίδιοι σε αυτό.
 Γιατί τώρα μπορούν να υπερηφανεύονται για το καλύτερο live dvd στην ιστορία της μουσικής (Volkerball – αδύνατον να το δεις με κλειστό το στόμα), το πιο σοκαριστικό video (“Pussy” – σε μια εποχή που νομίζαμε ότι τίποτα δε σοκάρει), την προφανέστερη παρανόηση (το μιλιταριστικό άρωμα που ξενίζει πολλούς προέρχεται από την ανατολική Γερμανία, όπως και τα πολιτικά τους πιστεύω), την κορυφαία ever special έκδοση album (τη θρυλική dildo edition του “Liebe Is Fur Alle Da”), το μοναδικό hit που σηκώνει στο πόδι τόσο τα goth, όσο και τα metal club σε όλο τον πλανήτη (“Du Hast” βεβαίως, βεβαίως) και αν ρωτάτε εμένα, τον ανυπέρβλητο τίτλο του σχήματος Που Δεν Διασκευάζεται Ποτέ.
Που να πάρει και να σηκώσει, τα 15 είναι πολύ λίγα, και μέχρι να βάλει κανα γραμμάριο λίπους ο Flake πάνω του, πάντα θα ακούμε «νέο video Rammstein» και θα μας κόβονται τα γόνατα...