Sex και βία στον πλανήτη Δία - Μπορείς να αναμετρηθείς με αυτό που είσαι;

Μου το είπαν 3 διαφορετικοί βετεράνοι της πόλης. Κανείς δεν είχε ξαναδεί το 8ball έτσι. Οι Αθηναίοι θυμούνται το συνδυασμό απελπισίας "θα πεθάνω από τη ζέστη εδώ μέσα", κλωτσομπουνιδίου "περίμενε, είναι ένας στον απέναντι τοίχο που δεν τον κοπάνησα ακόμα" και αγνής μουσικοφιλίας "το dawn of the dead παίξε ρεεεε" από εκείνη τη νύχτα που στο An υπήρχε πολύ περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από ότι αγνό οξυγόνο στην χαμηλοτάβανη ατμόσφαιρα. Από εκείνη τη νύχτα που οι Planet Of Zeus έδειξαν ότι εδώ γίνεται κάτι μεγάλο.
Το τι έγινε χθες το βράδυ στη Θεσσαλονίκη από συναυλιακής άποψης δε με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα. Εγώ πήγα από νωρίς, ήπια τις νερωμένες μπύρες μου, είδα τα support (και γαμώ τα attitude οι Parafernelia) πέρασα εξαίρετα, ας γράψουν οι επαγγελματίες reviewers αν ήταν κανας ήχος μπουκωμένος ή χάθηκαν καναδυο νότες ή αν είχε stage diving. Εγώ μπήκα, είδα, άκουσα και βγήκα. Και κάπου ενδιάμεσα αγχώθηκα. Και αμέσως μετά ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, που δεν είμαι στη θέση των Planet. Εξηγούμαι.
Το tour αυτό, που γυρνάει τη χώρα, δεν είναι μια χαλαρή φάση. Είναι το κλείσιμο της φοβερής και τρομερής χρονιάς για τους φίλους μας, που είμαι σίγουρος θα τη θυμούνται για πάντα. Μετά τα live στο εξωτερικό, μετά το rockwave, μετά το χαμό που είπαμε πριν στο An, μετά το μεγάλο live στην Τεχνόπολη, μετά τη γύρα στις πόλεις του εσωτερικού και τη χθεσινή διάλυση της Θεσσαλονίκης και όταν τελειώσει το live της Αθήνας τον άλλο μήνα, κουμπώνει ο κύκλος του "Macho Libre". Έχει φορτώσει πολλά γαλόνια στα μανίκια αυτός ο κύκλος. Όταν σπας τα μικρά club-φρούρια των 2 μεγάλων πόλεων (εννοώντας ότι δε σε χωράνε πια), είσαι αναγκασμένος να κολυμπήσεις με τα μεγάλα ψάρια. Ποια ψάρια είναι αυτά; Εδώ είναι το catch. Δεν υπάρχουν τέτοια κολλητέ μου. Αδιαφορώντας για υποϊδιώματα, οι Planet είναι η μεγαλύτερη rock μπάντα της χώρας. Όπως ακριβώς ακούγεται. Το μεγάλο όπλο στο universal rock. Και το μοναδικό επίσης. Σήμερα, η ουσία του rock n roll, ότι δηλαδή ανεβαίνουν 4 τύποι με όργανα σε μια σκηνή και κάνουν αυτό που φαντασιώθηκε ο πιτσιρικάς Chuck Berry, δεν υπηρετείται από κανέναν τόσο ολοκληρωτικά και αποτελεσματικά όσο από τους Planet.
Λες, ουάου, οι τύποι είναι θεοί. Οι τύποι, έχουν γαμηθεί από δω μέχρι τον πραγματικό Δία, είναι η αλήθεια. Και έχουν μπροστά τους ένα μήνα να το χωνέψουν. Μέχρι το live της Αθήνας. Στο Gagarin. Όπου πάνε να μαζέψουν 1000 άτομα. Είναι ο ορισμός του κομβικού σημείου. Είναι από εκείνες τις make it or break it στιγμές που φτιάχνεις την ιστορία σου. Πόσο, μα πόσο πολύ επιβάλλεται να πάει άριστα εκείνο το live? Ναι, rocknroll, δε λέω. Απλά όμως, δε μπορείς να αποτύχεις.
Έχεις το στομάχι και το προσπερνάς; Αντέχεις επειδή είσαι τόσο μάγκας (που είσαι) και σκίζεις και το Gagarin? Εύγε. Τώρα τον έχεις φάει ακόμα περισσότερο. Επειδή άντε, πες τη σκηνή την έχεις. Ήρθε η ώρα να γράψεις το δίσκο. ΤΟ δίσκο. Αυτό και αν επιβάλλεται να πάει καλά. Όταν πλέον έχεις μαζέψει χιλιάδες ανθρώπους στην Ελλάδα του 2012, που γούσταραν να πληρώσουν για να δουν εσένα, πφφφ, εμένα με αγχώνει. Δεν έχει νόημα να κρυφτεί κανείς πίσω από το ψέμα ότι "είμαστε μικρή μπάντα μωρέ". Δεν είσαι. Προσωπικά ζητάω συγνώμη για το λιθαράκι υποχρέωσης που προσθέτω, αλλά περιμένω πράγματα από σένα. Έχω ανάγκη από το rock της χώρας μου (είπαμε, εσύ) να μου δίνει την αίσθηση που είχα τις 5 φορές που σε έχω δει ότι είναι αδιαπραγμάτευτο το αν θα πάω ή όχι. "Φυσικά και θα πάω"." Δε χάνεται αυτό".
Είμαι γαμωσίγουρος ότι θα συνεχίσω να την έχω την αίσθηση. Ότι θα πιάσω το νέο cd και θα είναι αυτό που περιμένω. Ότι θα ξαναγκαρίξω για το "Dawn Of The Dead". Ότι θα συνεχίσω να υποστηρίζω ότι υπάρχει μόνο ένα μουστάκι στη χώρα που δεν απαιτείται να ξυριστεί. Ότι οι Planet θα παραμείνουν το κορυφαίο rock πράγμα εδώ γύρω. Πάντα όμως, θα χαίρομαι τόσο πολύ που δεν είμαι στη θέση τους...