Είναι μέσα στα μάτια μας 24/7. Δεν παίζει να έχει αναπαραχθεί η λέξη «χρεωκοπία» και όλα τα παράγωγά της τόσες φορές στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας, όσες τους τελευταίους 12 μήνες. Ο κοντόφθαλμος θα αγχωθεί για το πότε θα συμβεί (σε 1-2 χρόνια) και τι μπορούμε να κάνουμε για να την αποφύγουμε (guess…). Ο σωστός thinker όμως ξέρει ότι δεν είναι στο χέρι του να την αποτρέψει, οπότε δε σπαταλάει φαιά ουσία για αυτό. Έχει το νου του να δει κατά πρώτον πως θα επιπλεύσει ο ίδιος και στη συνέχεια ποιοι άλλοι θα καταφέρουν να επιβιώσουν μαζί του.
Έστω χ, ότι εμείς το περιμένουμε καιρό (μη γελάτε) και είμαστε προετοιμασμένοι (καλά, γελάστε). Δεν πρέπει να δούμε αν τα πράγματα που μας κρατάνε ζωντανούς έχουν τις ίδιες αντοχές; Αν το metal αντιμετώπιζε τη χρεωκοπία (όσο αφηρημένο και αν ακούγεται αυτό), τι θα έμενε όρθιο; Αν αύριο το πρωί, εξαφανίζονταν τα funds από οτιδήποτε χρηματοδοτεί metal δραστηριότητες (promotion, περιοδείες, δισκογραφικές, budgets, αμοιβές), ποιοι θα την πάλευαν και ποιοι θα βούλιαζαν γρηγορότερα και από την παρούσα κυβέρνηση;
Τα ναυάγια
Metallica: Καμία ελπίδα. Ακόμα και στην υπόνοια ότι θα γυρνούσαν οικονομικά έστω και μια παγκόσμια περιοδεία πίσω, θα κατέρρεαν τα πάντα. Ο Lars θα πάθαινε νευρικό κλονισμό και θα μπεκρόπινε νυχθημερόν αναλογιζόμενος (φωναχτά πάντα) τι αντίκτυπο θα είχε στον ψυχισμό του το γεγονός ότι δε θα μπορεί να έχει personal assistant. Ο James δε θα άντεχε να επιστρέψει στην ανασφάλεια της φτώχειας, στα σκοτεινά υπόγεια και στα φτωχικά tour buses, με αποτέλεσμα να μην συγκρατούσε τον εαυτό του από το να την κοπανήσει οριστικά για βότκες στη Σιβηρία, ο Kirk στην αρχή θα έκανε μια προσπάθεια να σκουπίσει τα δάκρυα των άλλων, αλλά τελικά θα πνιγόταν στα δικά του όταν θα συνειδητοποιούσε ότι δε θα μπορεί να αγοράζει πλέον την πανάκριβη λοσιόν κατά της τριχόπτωσης (φτιαγμένη από τρίχες μασχάλης λευκού ρινόκερου, ευλογημένες από μοναχούς) που χρησιμοποιεί 20 χρόνια τώρα και ο Rob θα σκεφτόταν μέρες, ξύνοντας το κεφάλι του, αν θα πρέπει τώρα να επιστρέψει εκείνο το εκατομμύριο, που έχει ήδη ξοδέψει σε άσπρες βαμβακερές κάλτσες.
System Of A Down: Αγαπάμε, λατρεύουμε, αλλά αν σκάσει αύριο το νέο στους άσπονδους 2, ότι θα πρέπει να ανέχονται ο ένας τον άλλο χωρίς ένα σωρό λεφτά αμοιβή μετά την κάθε συναυλία, όχι μόνο το reunion θα πάει για φούντο, αλλά θα ζητήσουν αναδρομικά από τον Τσούνταρο μέχρι και την ανάμνηση. Το καλλιτεχνικό τους προφίλ βγάζει μάτι, αλλά κακά τα ψέματα, τις τεράστιες προόδους τις έκαναν με την άπλα της επιτυχίας. Δεν τους το έχω να αρχίσουν να παίζουν στα An clubs αυτού του κόσμου και να είναι ευτυχείς που μάζεψαν 200 άτομα και ήπιαν δωρεάν μπύρες.
The Haunted: Δεν είναι οι τσίτα χλίδουρες, αλλά ο καζαμπούμπου Dolving με τα ψυχολογικά του και τις κρίσεις πανικού όποτε ξεμένει από λεφτά (μέχρι εγώ τον έχω παρηγορήσει σε μεταμεσονύχτια ανταλλαγή comments) δεν το έχει σε τίποτα να τα βροντήξει για να μείνει σπίτι και να φτιάχνει τόξα και βέλη με τα παιδιά του, αν στερέψει έστω και το minimum wage. Για τα μοσχάρια τους δίδυμους δε μπαίνω καν στον κόπο. Είχαν αυτά τα μούτρα όταν ήταν πιτσιρικάδες και περιόδευαν για το “Slaughter Of The Soul” μαζί με τους Morbid Angel. Φαντάσου τώρα.
Slipknot: Εδώ το πράγμα παίζει, ανάλογα με το πόσο γενναία είναι η φαντασία σου. Εκ πρώτης, σκέφτομαι ότι είναι χαμένη περίπτωση. Τα πράγματα τώρα είναι χάλια και αν στηριχτούν σε Jordison – Taylor, που μόνο οι υπογραφές τους κρατάνε στο ίδιο ημισφαίριο (τις παπάτζες περί brotherhood να τις πουλήσετε αλλού), πολύ αμφιβάλλω ότι θα αντέξουν να ξεκινήσουν από το μηδέν ξανά. Είναι δυνατά παιδιά, αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτή η εσωτερική ένταση που μας γοήτευσε τότε, εμφανίζεται όλο και πιο αραιά τελευταία. Unless if…o Clown ξεμείνει από υπομονή, αρχίσει και τους δυο στις μάπες, αλυσοδέσει το Jordison στα τύμπανα, ξαποστείλει τον Taylor να κλαψομουνίζεται στους Stone Sour και ξαναμοντάρει τους Slipknot από την αρχή, αναλάβει και τα φωνητικά και πλακωθούν να γράφουν τραγούδια για τις συναυλίες, γιατί όλα τα παλιά φεύγουν στον κάλαθο των αχρήστων. Ότι ακούσαμε, ακούσαμε, όλα από την αρχή, κανένα παλιό, πουθενά. Ούτε συγκρίσεις, ούτε εκείνος το λέει καλύτερα, ούτε Mk.II σαχλαμάρες. Αυτή ναι, είναι μια συναυλία που θα έκοβα τον κώλο μου να δω.
Ozzy Osbourne: Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Στα παλιά χρόνια, οι Motley Crue έλεγαν ότι όποτε έλειπε η Sharon από το tour, o Ozzy γινόταν ένας φανταστικά τελειωμένος τύπος, που έκανε χειρότερα καφριλίκια από αυτούς, περνούσαν ανεπανάληπτα και ήταν ο πήχης που δε θα έφταναν ποτέ. Οι Motley Crue την εποχή του “Shout At The Devil” όλα αυτά. Στην περίπτωση της χρεωκοπίας λοιπόν, το πιθανότερο είναι η Sharon να πέθαινε επιτόπου από αλλεργική αντίδραση στη φτώχεια, οπότε θα έμενε ο Ozzy μόνος του, θα έλιωνε με το Gus στα τσίπουρα και θα έδιναν μαζί συναυλίες στο Eightball, αδιαφορώντας πόσοι είναι από κάτω. Βέβαια αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο, επειδή μάλλον ούτε αυτός θα το άντεχε και θα πέθαινε επίσης από αλλεργική αντίδραση στην ταλαιπωρία του ανέβα – κατέβα στο tour bus. Αν έπρεπε να κουβαλήσει και κανένα ενισχυτή, θα προτιμούσε να πέσει στις ρόδες από μόνος του.
Slayer: Εδώ γελάμε πολύ. Οι τύποι δε θα έκαναν ούτε καν τη συζήτηση «τι κάνουμε τώρα». Χωρίς τα χρονοδιαγράμματα, τα μεγάλα διαλείμματα, την άνεση να μην πάει σε ένα tour o ένας ή ο άλλος βρε αδερφέ, την άπλα στις ηχογραφήσεις κάθε 5 χρόνια και το δεδομένο προσκύνημα από όλους μας, απλά δεν υπάρχουν Slayer. Ούτε τσακωμός, ούτε διαφωνία, ούτε υπόνοια ανησυχίας. Μπορεί και να γούσταραν κιόλας που θα κάτσουν σπίτι. Ειδικά το Hannemann, τον κόβω να είναι δάκτυλος του ΔΝΤ και να ψάχνει χρόνια πώς να γκρεμίσει το οικοδόμημα, επειδή έχει βαρεθεί τα μούτρα του Kerry King.
Οι survivors
Clutch: Για κάποιο λόγο, είναι οι πρώτοι που σκέφτηκα. Έχουν ακριβώς την πάστα που χρειάζεται για να είναι κύριοι under any circumstance. Σωστοί, ακέραιοι, πάντα χύμα προβλεπέ (είναι επιστημονικός όρος αυτό) και είτε παίζουν φράγκα, είτε όχι, θα σου δώσουν το ίδιο. Ενώ έχουν βλαμμένα πιστούς fans, δεν τους χαλάει να κάνουν και καμιά αγγαρεία και ξέρεις ότι θα παίξουν για τη φανέλα. Το χόρτο δεν είναι και τόσο ακριβό, οπότε δε θα τα χαλάσουμε για λίγο φτηνότερο εισιτήριο. Άσε που μου τρέχουν τα σάλια μόνο στη σκέψη, τι στιχάρες θα φτιάξει ο Fallon για την περίσταση.
AC/DC: Το μόνο μεγαθήριο που δε θα μασήσει στη φτώχεια. Ενώ οι παραγωγές τους τις ζηλεύουν ΟΛΟΙ, εφόσον θα βολέψουν κανα παπούτσι για τα κουτσούβελα και κονσέρβες για να έχει να ρίχνει στο τσουκάλι η κυρά, μη σου πω θα γουστάρουν το δρόμο. Φορτηγάκι, καλώδια και ηχεία στον ώμο, και αν έχει ξύδια και ωραίους τύπους στο κοινό, παίζουμε και σε καφενέ στην Καρίτσα Αιτωλοακαρνανίας. Θα θυμούνται τα παλιά, θα ξανασυνδεθούν με τη working class και όσο και να το τραβάμε στα άκρα με αυτό το σενάριο, πες μου ότι δεν ιδρώνεις στην ιδέα να τους έβλεπες με άλλα 200 άτομα σε κανένα An…
Lamb Of God: Αυτοί είναι μια ζωή τόσο απασχολημένοι να ξεκαπικιάζουν ηχεία, κιθάρες, τύμπανα και αυτιά, που παίζει και να μην το πάρουν πρέφα ότι κάτι συνέβη. Μάλλον όλοι εμείς νομίζουμε ότι είναι πιο grande από ότι πιστεύουν οι ίδιοι και θα χρειαστεί ο επόμενος δίσκος για να δούμε οριστικά αν πρόκειται για χλιδάτους stars ή αλητόβιους επιτυχημένους. Δεν είμαι υπέρ των συγκρίσεων, αλλά τέτοιοι ήταν και οι Pantera και οι χρεωκοπίες δεν πιάνουν τύπους σαν και αυτούς.
Megadeth: Μη στραβομουτσουνιάζεις, σκέψου το. Ναι, ο Mustaine είναι τελειομανής ψείρας. Ναι, έχει χρόνια που ζει με άνεση από αυτό. Ναι, έχει συνηθίσει να είναι όλα στην εντέλεια. Οι υπόλοιποι του σχήματος όμως δεν έχουν χάσει το παλεύω-για-να-ανέβω attitude, o Ellefson έχει μάθει το μάθημά του και θα ακολουθήσει, και αν κάποιος πειστικός πάστορας ψήσει τον Dave ότι ο σωστός ο χριστιανός αρκείται με τα λίγα, είναι τζετ. Άσε και το άλλο παλικάρι μου… Τώρα που όλοι ξεκινάνε από το μηδέν και τα δικά σου εφόδια είναι περισσότερα, μήπως ήρθε η ώρα να δουν οι Metallica την πλάτη σου;
Nine Inch Nails: Όταν όλα του πήγαιναν καλά, είχε περάσει τον ύφαλο του να ανεξαρτητοποιηθεί από την πολυεθνική του με ηχηρό τρόπο και αποδείχτηκε ότι τα κατάφερε ακόμα καλύτερα, διέλυσε το συγκρότημά του. Όταν βούλιαξε στα ναρκωτικά και έφτασε τον πάτο που έχει σταματήσει τόσους πολλούς, πάλι δε μάσησε και το εκμεταλλεύτηκε αφήνοντας πίσω του ένα τραγούδι (ανάμεσα σε πολλά άλλα) που θα ερμηνεύεται για πάντα. Τα εύκολα δεν είναι για τύπους σαν τον Trent Reznor. Σήμερα, αποφάσισε να αράξει σπίτι, να γίνει σωστός σύζυγος και να κερδίζει κανα Oscar με χλιδάτα soundtracks, έτσι, για να σπάει η μονοτονία. Αν αύριο ισοπεδωθούν όλα, θα χωρίσει τη γυναίκα του, θα ζωστεί με synth και ναρκωτικά και θα κατακτήσει τον κόσμο all over again.
Machine Head: Been there, done that. Όταν όλοι οι άλλοι θα τρέχουν να σωθούν, να βρουν μια λύση για το πώς θα επιβιώσουν την καταστροφή, τούτοι δω θα αράζουν με τα ποτάκια τους, όση ώρα θα σετάρουν τη μίξη για την επόμενη δισκάρα με 8λεπτα κομμάτια. Οι M.H. βρέθηκαν στο σημείο της απόλυτης χρεωκοπίας, ο Robb Flynn δούλευε κουρδίζοντας τις κιθάρες άλλων σε studios ενώ είχε μορφοποιήσει το new metal στα 90s και όταν τους έφτυσαν οι πάντες, στάθηκαν μόνοι στα πόδια τους. Μετά την Αγία Τριάδα γεγονότων (“Through The Ashes… - συναυλία στην Αθήνα – “Blackening”) έχουμε φτάσει σε σημείο να μην κρατάμε τα σάλια μας, περιμένοντας το “Unto The Locust”. Όποιος είναι γενναίος, θα παλέψει τη φτώχεια, όποιος είναι έξυπνος, θα μάθει από αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου