We are the bastard sons of your media culture - Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλα

Δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα, αλλά αν υπάρχει, πιθανότατα δε μοιάζει όπως θα περιμέναμε. Ίσως να είναι αυθάδικη, βρωμερή, με απερίγραπτο χτένισμα και σε επίπεδα σκανδαλώδους πιτσιρικαρίας. Ένας σοφός έχει πει, ότι τα 10's θα είναι η δεκαετία των revivals. Εύχομαι να κάνει λάθος και να γίνει χαμός από νέους μουσικούς, που θα ανακαλύψουν ολοκαίνουριες φόρμες τέχνης, και που θα μας παρει χρόνια να τις καταλάβουμε. Σε περίπτωση όμως που δε γίνει έτσι, οι Black Veil Brides μπορούν να καταναλώσουν το χρόνο μου, με μεγάλη μου χαρά.
Στο εξωτερικό ο ντόρος είναι ήδη πολύ μεγάλος, οι πωλήσεις τους αντιστρόφως ανάλογες της εποχής και το οτι δεν έχουν ακόμα διανομη στη χώρα μας, δε σημαίνει τίποτα πλέον. Είδα το καινούριο clip τους (για την ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ "The Legacy") στο TV War προχθες και ο Χακος είπε μια σωστή κουβέντα. Όσους λόγους έχεις να τους χλευάσεις (πολλούς), άλλους τόσους έχεις να τους γουστάρεις με τρέλα. Έτσι είναι. Με ενθουσιάζει που προκαλούν αυθόρμητη μπλιάχ αντίδραση, πρώτα από όλα με το image τους. Ο κανόνας λέει ότι τα συγκροτήματα που όταν πρωτοαντικρύζεις, ξερνάς, είναι πολύ πιθανό να τα ερωτευτείς για πάντα. Ενταξει, δεν υπάρχει τέτοιος κανόνας, από το μυαλό μου τον έβγαλα, αλλά you get the idea. Είναι που η γενιά μου έχει ένα έμφυτο φόβο για τη φράντζα και δεν έχει μάθει να τη διαχειρίζεται ακόμα. Είναι που το ακατάσχετο ποζεριλίκι προκαλεί ένα στραβομουτσούνιασμα, αλλά βαθιά μεσα σου θυμάσαι, ότι οταν ήσουν πιτσιρικάς, κάτι τέτοια σου τράβηξαν την προσοχή.
Κάπου εδώ συνήθως λεω "δεν έχει σημασία όμως, γιατι η μουσικη μπλα, μπλα, μπλα...". Όχι σήμερα όμως. Όλα έχουν σημασία, ακόμα και τα κορίτσια που τσιρίζουν, ακόμα και ο εξωφρενικός μέσος όρος ηλικίας (20-), ακόμα και το L.A. άρωμα, αλλά και η μουσική, που πιάνει από Motley Crue (ε, βέβαια), μέχρι Atreyu και Avenged Sevenfold. Κάτι έχουν οι Αμερικάνοι με αυτό το ιδίωμα (πάντα είχαν), αλλά το κενό από την εποχή του "Dr. Feelgood" παραήταν μεγάλο. Από τη στιγμη που οι Α7Χ το γεφύρωσαν, θα πάει το post glam (:~) σύννεφο. Οι BVB έχουν όλο το πακέτο, συν 3 πλεονεκτήματα-φωτιά.
1. ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ, το είπαμε και πριν. Εισαγωγες, πανικόβλητα τύμπανα, refrain-άρες, σολίδια-σφαίρα και υμνικά χορωδιακά fist-in-the-air, ala 1987.
2. Επίπεδο musicianship μέχρι το ταβάνι. Σαν γνήσια παιδιά της εποχής τους, παίζουν τα πάντα άριστα και άνετα. Είναι πολλές οι φορές που θα ξεχάσεις όλο το freakshow και θα κολλήσεις με το παίξιμο. Επίτηδες άκουσα χθες το "Shout At The Devil". Original άρωμα όσο δεν πάει, αλλά όπως και να το κάνουμε, ακούγεται κάπως φτωχό. Ενταξει, είναι γνωστό ότι οι Crue ποτέ δε μπορούσαν να παίξουν, αλλά ας πούμε σήμερα, δε θα στεκόταν.
3. Τα νιάτα δεν αρκούν. Υπάρχουν πολλοί μικροί που ακούγονται σαν συνταξιούχοι. Όχι βαρείς και ακούνητοι, αλλά τόοοσο σοβαροί, που μετά απο τις 15,000 μίξεις είναι όλα ρομποτικά, sorry Trivium, πρέπει να τα λεμε αυτα. Οι BVB μου θύμισαν κάτι που είχα χρόνια να πιάσω. Ήταν από το "Black Parade" των My Chemical Romance, που μπορούσες actually να ακούσεις νιάτα, στην ηχογράφηση. Να έχει το recorded αποτέλεσμα έναν αυθορμητισμό, μια ορμητικότητα, μια φρεσκαδα, που να καταλαβαίνεις ότι αυτός που το έχει παιξει, βράζει το αίμα του. Όχι μονο επειδη είναι ακατάσχετος shredder, επειδη είναι ΝΕΟΣ. Ανεκτίμητο προσόν.
Σύνοψη. Δευτερος Black Veil Brides (μα είναι όνομα αυτο;) δίσκος, τρελο κόλλημα, στην κορυφη της λίστας για συνοδεία αστικών μετακινήσεων, το LA ήδη ταρακουνιέται και σας υπόσχομαι, η Νέα Σμύρνη δε θα μείνει πίσω...