Οι μόδες δε σκοτώνουν το rock n roll. Ούτε το grunge. Ούτε το core. Τα στέφανα όμως;

Περνάω ένα φανταστικό μεσημέρι μαραθώνιου καφέ με το φίλο Αρη και μου λέει μια φανταστική ιστορία. Ο Kerry King λέει, όταν δεν είναι σε περιοδεία, η στο studio και αράζει σπίτι του, δεν κυκλοφορεί σαν το metal είδωλο που έχουμε συνηθίσει να αποθεώνουμε. Όποτε έρχεται ξερω γω, η γειτόνισσα να πιει καφέ με τη γυναίκα του, φοράει μακρυμάνικο και καπελάκι για να κατέβει να πει μια καλησπέρα. Ντρέπεται να τον συστήνει η γυναίκα του σε φυσιολογικό κόσμο όταν αυτός είναι ένα ντουλάπι από σάρκα, με κοτσίδα μούσι και ολόσωμο tattoo που ξεκινάει από την κορυφή του ξυρισμένου κεφαλιού του. Γιατί ναι, όταν κάνουμε Slayer είναι μια κατάσταση δεδομένη. Πέρα όμως απο αυτό, έχουμε και μια ζωή. Σοβαρού, ενήλικα οικογενειάρχη. Μπορεί να εχουμε καταφέρει να τα συνδυάζουμε, αλλά δεν είναι πράγματα που γίνονται παράλληλα. Πράγμα που μου γεννά 2 σκέψεις.
Πρώτον, αγάπη μου, αν το διαβάζεις αυτό, θέλω να ξέρεις ότι δε θεωρώ τον εαυτό μου σε καμία περίπτωση κομμάτι του rock n roll, είμαι ολόψυχα βέβαιος ότι είσαι το καλύτερο πράγμα που μου έτυχε ποτέ και σε παρακαλώ μη θυμώσεις που υπονόησα κάτι αρνητικό για τον ιερό θεσμό του γάμου.
Δεύτερον, ότι δεν έχει τη δύναμη να κάνει μια αιματορουφήχτρα δισκογραφική, ένα εχθρικό κοινό, πολυετείς δυσκολίες και αναποδιές, η έλλειψη έμπνευσης και δημιουργικότητας, μπορεί να το κάνει ο έγγαμος βίος; Να κάμψει τη μαχητικότητα του rock μουσικού, να σκοτώσει το rock n roll lifestyle, ενω ο ίδιος νομίζει ότι τα έχει όλα υπό έλεγχο; Προσοχή, το θέμα μας εδώ δεν είναι οι γυναίκες γενικά, αυτές τις έχουμε αποδεχτεί στους κόλπους του rock σε όλους τους πιθανούς ρόλους, εδώ και δεκαετίες. Δε μιλάμε για όσους νοικοκυρεύτηκαν και τα παράτησαν (άγνωστος πεσών μουσικός), ούτε όσους παντρέυονται και χωρίζουν για το σπορ (Paul McCartney, Dave Wyndorf), ούτε όσους παντρεύτηκαν και η επιρροή της συζύγου τους έκανε να αλλάξουν μυαλά (Dave Vincent, John Lennon, Max Cavalera, και πολλοι αλλοι). Μιλάμε για όσους συνεχίζουν κανονικά, συνδυάζοντας τους 2 κόσμους και μάλιστα συνεχίζουν να προοδεύουν και στους δυο (James Hetfield, Anders Friden, Peter Dolving, Steve Harris, και ακόμα περισσότεροι άλλοι).
Καταρχην, είναι θέμα προσωπικής επιλογής και δεν στέκει κοντόφθαλμη αντίδραση. Ο τύπος δε θέλει να ζει σαν τους Motley Crue και δε μας πέφτει λόγος. Είναι μεγάλη υπόθεση να γυρνάς σπίτι και να υπάρχει ένας δικός σου άνθρωπος και δεν πρέπει να εξαιρεθεί κάποιος, επειδή έτυχε κάποτε να γράψει το "Hallowed Be Thy Name", που τυχαίνει να αρέσει σε μένα. Δεχόμαστε λοιπόν ότι δεν είναι ανάγκη ο μουσικός να είναι ένας metal καλόγερος, αφοσιωμένος στην παραγωγή ατσαλιού, με μόνη ανταμοιβή τη δόξα και τις groupies.
Επίσης, δεχομαστε την αντίθετη περίπτωση, του άκρατου lifestyle που έχει θρέψει φαντασιώσεις οπαδών για πάρα πολλά χρόνια, για οποιοδήποτε λόγο και αν συμβαίνει. Έχουμε τη Joey De Maio οπτική ("Είμαι εδω για να δίνω τον έρωτα στα κορίτσια και το metal στους brothers and sisters of Manowar"), ή τη Lemmy οπτική ("To sex κρατάει μισή ωρα -το πολύ- η συναυλία μιάμιση. Εύκολη επιλογή"). Όπως και να έχει το πράγμα, ακόμα και για αυτούς, το rock n roll κομμάτι είναι αυτό ακριβώς. Ένα κομμάτι της ζωής τους, συγκεκριμένα είναι 2, το εργένικο και το υπόλοιπο. Το old fashioned lifestyle που έχουμε διαβάσει στα περιοδικά και στις βιογραφίες, πέθανε μαζί με την εποχή που οι rock stars ζούσαν γρήγορα και πέθαιναν νέοι. Εδώ και αρκετά χρόνια, πρόκεται για επαγγελματίες, που μας διασκεδάζουν, οι περισσότεροι με φανταστικό τρόπο και όταν τελειώσει το tour, γυρνάνε στις γυναίκες τους, or not.
Δεν έχει νόημα η θεοποίηση, δεν έχει νόημα ο οπαδισμός, όλοι κατα βάθος ξέρουμε πόσο τούβλο πρέπει να είσαι για να τσακώνεσαι αν έιναι καλύτεροι οι Metallica η οι Maiden. Αυτό πάντως που φοβούνταν παλιά οι γονείς, has left the building και φαντάζομαι η Tipper Gore θα τσαντίζεται που το μόνο που χρειαζόταν τότε, ήταν μερικές καπάτσες προξενήτρες...