Sounds Of A Playground Fading - Όταν τα φαινόμενα απατούν

Τα πράγματα είναι απλά στη βάση τους. Έχουμε συνηθίσει όμως να μην αφήνουμε τίποτα να αυτοχαρακτηριστεί, πρέπει να έχουμε τις εντυπώσεις υπό έλεγχο εξαρχής. Μερικές φορές, αν χαλαρώσεις και δεν προτρέξεις να σχηματίσεις εντύπωση, μπορεί βρε παιδί μου, λέω εγώ τώρα, να δεις στ'αλήθεια τι είναι αυτό που έχεις μπροστά σου.
Οι In Flames, είναι δημοφιλές συγκρότημα. Αλλά όχι και τόσο δημοφιλές. Τους συμβαίνει κάτι φανταστικό κάθε φορά που βγάζουν δίσκο. Όταν εμφανίζεται το πρώτο single, ασχολείται μαζί τους όλος ο κόσμος. Κάποια στιγμή, από το πουθενά, το μεγαλύτερο θέμα της κοινότητας είναι αν το "Deliver Us" είναι αρκετά heavy, αν το έχουν χάσει τελείως ή αν υπάρχει ακόμα ελπίδα, αν τους έκοψε τα πόδια η ιστορία με το Stromblad και γενικά, νομίζεις ότι η αναπνοή του metal κρέμεται απο μια κλωστή. Μέχρι να βγει ο δίσκος. Τότε, όλα επανέρχονται στα φυσιολογικά επίπεδα. Ασχολούνται επαρκώς τα media, όσο πρέπει οι ενημερωμένοι, κολλάνε άσχημα οι fans, αδιαφορούν οι άσχετοι. Όπως πρέπει δηλαδή. Έχω την εντύπωση ότι όλο αυτό το πρόωρο τζέρτζελο, κάνει κακό.
Το "Sounds..." είναι ένας αξιοπρεπής δίσκος των πρόσφατων (δεκαετίας) In Flames. Αυτό. Δε θα αλλαξει τον κόσμο, δεν είναι η ταφόπλακά τους, ψυχραιμία. Οι μόνοι που δεν ανησυχούν για τίποτα, είναι αυτοί που έχουν πιάσει το νόημα και έχουν κοντρολάρει τις απαιτήσεις τους. Εγώ προσωπικά, θεωρώ αυτούς τους ωραίους τύπους από το Gothenburg, από τα μεγαλύτερα σωσίβια της ενήλικης ζωής μου, γουστάρω την τεχνοτροπία του ήχου που φτιάχνουν και ειλικρινά, ακόμα και ένα μέτριο τραγούδι, εφόσον είναι στημένο με το δικό τους τρόπο, μου δίνει αυτό που θέλω. Τις πρώτες φορές που άκουσα το δίσκο, κάτι δε μου καθόταν καλά. Ένιωθα ότι παίρνω αυτο που πρέπει, αλλά μου άφηνε μια ξεκούρδιστη γεύση. Δεν έβγαζα άκρη, οπότε πήρα μολύβι και χώρισα το χαρτί στη μέση. Αλάνθαστη μέθοδος για δίσκους χωρίς θεματική συνέχεια. Ακούγοντας προσεκτικά και σημειώνοντας στην αντίστοιχη στήλη τα κομμάτια, βγήκαν δυο συμπεράσματα. Πρώτον, δεν είχε κανένα νόημα αυτή η χαζομάρα που έκανα, με ικανοποιούσε το συνολικό αποτέλεσμα έτσι και αλλιώς. Αλλά είχα πέσει στην παγίδα που λέγαμε στην αρχή. Έπρεπε να έχω σορτάρει τις εντυπώσεις μου και να εκδωσω πόρισμα. Δεύτερον, όλη η ανακατωσούρα είναι θέμα τοποθέτησης. Ξεκινάς με το ομώνυμο και είσαι ωραίος. Καπάκι το γνωστό single και έχεις πάρει φόρα. Και μετά πετάς την πατάτα, το "All For Me" και τα χαλάς όλα. Σαν να μην έφτανε αυτό, έρχεται trailer το "The Puzzle" και σου ξεφουσκώνει τη ροή. Το "Fear Is The Weakness" χάνεται στον αγώνα να επιπλεύσει και έχεις χαραμίσει 5 τραγούδια χωρίς ορατό αποτέλεσμα. Από το "Where The Dead Ships Dwell" είσαι ο μάγκας ο In Flames, ο σωστός και το πας τρένο μέχρι το τέλος, αν πετάξεις τα 2 αχρείαστα, ακουστικά κομμάτια. Άντε πες το "Jester's Door" είναι λόγω της κατάστασης, αλλά πάλι, δε νομίζω οτι κανεις ακούει In Flames για τις acoustic ευαίσθητες στιγμές τους. Είναι κάπως κρίμα, γιατι απο τη μέση και μετά, γίνονται μεγάλα πράγματα, τα "Enter Tragedy", "Ropes" (είχες δίκιο Λεωνιδα), "Darker Times" και το χλιδάτο (με έγχορδα κ έτσι) "A New Dawn" είναι υλικό άριστο. Μέχρι και το αμερικανοθρεμμένο "Liberation" δείχνει αυτάρκεια και τερματίζει εξαιρετικά. Θέλεις να βάλεις το δισκο ξανά. Αλλά όχι με τέτοιο στήσιμο στην εκκίνηση. Χαραμίζεις το φοβερό αυτό πλεονέκτημα, μονο και μόνο επειδή αμολάς χυμάδην την 11αδα στο γήπεδο.
Τα πολλά λόγια, είναι φτώχεια. Οι In Flames ζουν, τους στοίχισε ο χαμός του Stromblad, αλλά πιστεύω δε θα είχε τεράστια διαφορά το τελικό αποτέλεσμα. Χρειάζεται μια απλή διαχείριση υλικού από τη μεριά του ακροατή. Ακούς tracks 1, 2, κάνεις skip τα 3, 4, συνεχίζεις και είσαι μια χαρά. Οι fans κολλάνε, μετά από λίγο καιρό δεν ασχολείται κανεις εξωσχολικός ,εμείς τρώμε τα λυσσακά μας που δεν έρχονται ποτέ απο δω, οι Trivium κάνουν το μοναδικό support τους για φέτος στις ευρωπαικές ημερομηνίες τους και η ζωη συνεχίζεται...