Trivium "In Waves" - Ανακάτωσέ μας ρε, να δουμε τι θα καταλάβεις

Καταρχήν, πρέπει να πούμε 2 πράγματα:
1.Γουστάρω κάργα Trivium.
2.Νομίζω ότι ο Heafy είναι λίγο goofy.
Τώρα που το έβγαλα από μέσα μου, πάμε κανονικά. Το περίμενα πως και τι το "In Waves". Ίσως και περισσότερο από το Machine Head. Mετά το "Shogun" ήμουν σίγουρος ότι ήρθε η ώρα για τη δισκάρα του αιώνα, που θα έκανε τους ακροατές του Metal AM (i miss yououououou!) να ζητάνε Trivium με στερητικά σύνδρομα. Ότι ήρθε επιτέλους ο καιρός που δε θα χρειάζεται να επιχειρηματολογούμε υπέρ της αγάπης μας.
Το download του δίσκου (πρώτη και τελευταία φορά, i promise) αδικείται από το επίθετο "βασανιστικό". Είχα ακούσει το ομώνυμο, οπότε και το προσπέρασα και από εκεί και πέρα...με παίρνει φαλάγγι και ακόμα τρέχω. Φωτιά στα πατζάκια μου τα "Inception Of The End", "Dusk Dismantled", "Watch The World Burn" και "Black". Έχω φτιαχτεί τόσο πολύ που χοροπηδάω στην καρέκλα και με το αγαπησιάρικο "Built To Fall". Όλα στη θέση τους, Trivium όσο δεν πάει, και μπορεί να μην τρελαίνομαι για τις βρώμικες φωνές τους, μόνο και μόνο το οτι τους ακούς και καταλαβαίνεις με τη μία τι είναι, μου φτάνει και μου περισσεύει. Αράζω στο ιντερλούδιο "Ensnare The Sun" και ετοιμάζομαι για τη δεύτερη, τελειωτική δόση...που δεν ήρθε ποτέ. Είναι η special edition που ακούω και έπρεπε να με προβληματίσουν εξαρχής τα 18 tracks. Η κανονική έχει μόνο (?) 13 και πάνω στον ενθουσιασμό μου, έπεσα με τα μούτρα. Από εκεί και περα, δε συμβαίνει τίποτα. Ναι, είναι οι ίδιοι τύποι, όλα παιγμένα super, αλλά στο ρελαντί και με σκασμένο λάστιχο.
Το πεδίο αναζήτησης, ορίζεται επιστημονικά ως εξής: ΓΙΑΤΙ ΒΡΕ ΠΟΥΛΑΚΙ ΜΟΥ?? Έχεις σωστό υλικό στα χέρια σου, διαχειρίσου το. Στα πρώτα 6 κομμάτια είσαι αρχηγός και μετά ξεφουσκώνεις. Τα έχουμε πει ένα σωρό φορές. Δεν υπάρχει κανένας νόμος, ότι πρέπει να βάλεις 15 κομμάτια σε κάθε δίσκο. Διάλεξε τα 8 πιο αστεράτα, εμείς πάλι θα σε αποθεώσουμε. Μην κορδώνεσαι να γεμίσεις το cd. Αφού μπορείς να μας πατήσεις κάτω, γιατι δίνεις λαβές στους γκρινιάρηδες?
Αυτό που με κάνει να νιώθω καλύτερα, είναι ότι δεν έχουν χάσει βασικά σημεία του χαρακτήρα τους. Όπως το να μας κάνουν ανω κατω σαν φυλή. Χθες, διάβασα κάπου ένα review, που έλεγε ακριβως το αντίθετο πραγμα. Ότι από τη μέση και μετα είναι τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, και γιατι να συμβαινει αυτο. Μας αρέσουν αυτα. Επίσης μου αρέσει που το iTunes, στη στήλη που αναγνωρίζει αυτόματα το ιδίωμα, λέει "General Unclassifiable".
Ο δίσκος δεν καθάρισε το τοπίο, το μεγάλο στοίχημα παραμένει το πόσο κόσμο θα μάζευαν σε εμφάνιση εδω, και συνεχίζω να ψήνομαι κολασμένα να παω να τους δω, Δεκέμβριο στο Λονδίνο...