Bad music. Really bad όμως – Πιο εύκολα την ακούς, παρά την ορίζεις

Τις τελευταίες μέρες των διακοπών, διαβάζω το βιβλίο του Corey Taylor. Καμία σχέση με μουσική βιογραφία, ο τύπος παραθέτει τις απόψεις του για τα γνωστά 7 θανάσιμα αμαρτήματα της καθολικής εκκλησίας και τις όποιες διαφωνίες και απόψεις του σχετικά με τις αδυναμίες και τη φύση του ανθρώπου. Σαφώς θα ήταν πιο ενδιαφέρον αν το είχε γράψει ο Bukowski, αλλά no complaints, αν του έχεις κάποια συμπάθεια, διαβάζεται αρκετά ευχάριστα. Κάπου προς το τέλος λοιπόν, και ενώ έχει αποδομήσει μία προς μία τις αμαρτίες αυτές, προτείνει το δικό του σετ με τα up to date θανάσιμα αμαρτήματα που έχουν να κάνουν με πράξεις των ανθρώπων και όχι με σκέψεις ή συναισθήματα. Μέχρι το 6ο, όλα πάνε καλά, περιλαμβάνει φόνο, βιασμό, παιδεραστία και τέτοια. Το τελευταίο είναι η κακή μουσική. Απλά λέει, 7. Βad music: a vessel that elevates mediocrity for acceptance and praise. Και με βάζει σε σκέψεις. Ποιά ακριβώς είναι η κακή μουσική;
Όλοι έχουμε ακούσει την πασίγνωστη ατάκα που έχει αποδοθεί σε πολύ κόσμο, με τον Zappa να μαζεύει τις περισσότερες ψήφους, ‘Υπάρχουν 2 είδη μουσικής, η καλή και η κακή’. Ωραία, συμφωνούμε. Ποιά είναι η μεν και ποιά η δε, ρε φιλαράκι Frank? Εύκολα το λες, αλλά εγώ πως θα βγάλω άκρη; Καταρχήν, ο οποιοσδήποτε νοήμων ακροατής καταλαβαίνει ότι δε μιλάμε για μουσική που ο ίδιος τυχόν δεν αντέχει. Εμένα ας πούμε, έχει αλλεργία το τύμπανο του αυτιού μου στα βαλκανικά ethnic με καραμούζες και νταούλια, όλο αυτό το χοροπηδηχτό bregovic-romani συνοθύλευμα. Προφανώς δεν ανήκει στην above preference κακή μουσική όλο αυτό το ιδίωμα, αν και πολύ θα το ήθελα. Χρειαζόμαστε κάτι πιο συγκεκριμένο.
Κάποια στιγμή παλιότερα, ο Paul O’Neil είχε δώσει έναν ορισμό-ζωγραφιά. Έλεγε λοιπόν, ότι τα είδη τέχνης, είναι 3. Η κακή τέχνη, όπου χρησιμοποιούνται μέθοδοι που ανήκουν σε καλλιτέχνες για ευτελή αντικείμενα και αποτέλεσμα αδιάφορο, όπως η ζωγραφική στα ποτήρια ή στα πλακάκια του μπάνιου, η μουσική για ασανσέρ και αναμονής στα τηλεφωνικά κέντρα. Υπάρχει η καλή τέχνη, που μπορεί να σου θυμίζει πράγματα που δεν είναι μπροστά σου, όπως να παίζει ένα ερωτικό τραγούδι που θα σου φέρει στο μυαλό τον καιρό που ήσουν ερωτευμένος. Υπάρχει και η σπουδαία τέχνη, που θα σου γεννήσει συναισθήματα που δεν είχες ποτέ. Να νιώσει από ένα μουσικό θεμα ένας έφηβος τη θλίψη της απώλειας. Να παίξεις σε έναν αφρικανό ένα πομπώδες Immortal κομμάτι και να νιώσει το ψύχος στην αυγή του Ragnarok. Οκ, το παράχεσα τωρα, αλλα you get the idea. Τώρα, φαίνεται να πηγαίνουμε κάπου.
Το θέμα με τη μουσική είναι όμως, οτι τα παράγωγα της κακής τέχνης, σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό μας αφήνουν όλους αδιάφορους. Το κακό συμβαίνει όταν κάποιος απατεώνας καρπώνεται φήμη, κέρδη και πιθανόν δόξα (εστω και εφήμερη) εξασκώντας την ανώτερη των τεχνών (δεν το λέω εγώ, ο Νίτσε το λέει), με λάθος τρόπο. Δε με νοιάζει η εξαπάτηση, θέλω να πιστεύω ότι δε θα με πιάσει κορόιδο. Με ενοχλεί όμως που γεμίζει με σκουπιδαριό αυτό που λέμε ο ‘χώρος της μουσικής’ και γίνεται δυσκολότερο να ξεχωρίζουν τα διαμάντια, λόγω συνωστισμού. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να τα έχουμε ξεκάθαρα στο μυαλό μας.
Κρεμάμε λοιπόν κουδούνια σε εκείνα τα παλιά ιταλικά ατμοσφαιρικά black που είναι ίδια,φλώρικα, ατάλαντα και τζούφια.
Στα hardcore του κιλού που ξεσηκώνουν 3-4 πατέντες των Hatebreed, ξεπέτα και φύγαμε. Στους grande masturbare shredders που είναι σίγουροι ότι με τον επόμενο δίσκο θα ξεχάσουν όλοι τον Hendrix και τον Van Halen. Σε λίγο αρχίζουν να βγαζουν solo δίσκο και οι drummers, μετά αυτός που παίζει το ντέφι στους Kvelertak και μετά η λουλουδού του Σταματη Γονίδη.
Στις πιτσιρίκες τραγουδίστριες που πιάνονται στην συμπαθητική φωνή τους και αναβιώνουν νεκροφιλώντας τις jazz ladies (μετράει σχεδόν σαν είδος μουσικής πλέον αυτο), λες και υπάρχει κοινό για αυτές. Οι αδιάφοροι νέοι θα ψαρώσουν όσο παίζεται το video, οι πιο ψαγμένοι (και καλά) για λίγο παραπάνω επειδή έκανε παραγωγή ο Mark Ronson και οι original ακροατές ούτε δευτερολεπτο. Ο μπάρμπας έχει λιώσει την Ella, ακόμα και αν ψάχνει κάτι φρέσκο, η Duffy δεν του είναι αρκετή.
Στις απανταχού τραγουδίστριες/μοντέλα/ηθοποιούς/παρουσιάστριες (έχουμε και πολλή εγχωρια παραγωγή από τούτο) που είναι ΟΛΕΣ ίδιες. Αν αλλάξουν μεταξύ τους τραγούδια, δε θα το καταλάβει άνθρωπος. Κάνει σε κανέναν εντυπωση που ακόμα είναι το ξέκωλο opening act των ίδιων, καταξιωμένων λαϊκών τραγουδιστών;
Στους u.s. λατίνους με ολίγη απο hip hop, ολίγη απο Mexico, ολίγη από gangsta. Έχω ένα βίτσιο ότι το hip hop για να μείνει, θα πρέπει να έχει μια σχετικά intellectual βάση. Αν το σκεφτείς, είναι ένας τύπος που λέει κάτι. Οκ, θα γουστάρω την παραγωγη του Dre, αλλά αν αυτό που λες είναι αέρας κοπανιστός, πόσο νομίζεις θα κουνιέται στο beat η κοπελίτσα; Αν περνάς ένα αμόρφωτο, μαγκιά/κλανιά προφίλ, ο μόνος που θα σε πάρει στα σοβαρα, θα είναι ο μπάτσος που θα σε ακούει να ραπάρεις για το πόσο mean εγκληματίας είσαι. Hey, επειδή το έκανε παλια ο Joe, δε σημαίνει ότι μπορείς να το κάνεις κι εσύ.
Συγχωρέστε μου το rant ala 25th Hour, αλλά πρέπει να μπει ένα τέλος. Σίγουρα δεν έχω καλύψει όλες τις κατηγορίες, αλλά γι’αυτό εχω εσάς. Feel free να συμπληρώσετε ότι άφησα απ’εξω, χωρίς κανένα έλεος. Teamwork kids!