Movement for dummies – Μπορείς να αναστήσεις το Soundhouse?

Έβλεπα χθες το “Heavy – The Story Of Metal” ντοκιμαντέρ (αυτό το VH1 είναι αρρώστια) και ενώ ήταν όλο υπέροχο, δε μπορούσα να βγάλω από το κεφάλι μου το κομμάτι που μιλούσε για την αρχή του NWOBHM. Γνωστή ιστορία, ήταν αυτός ο Neil Kay, dj στο Soundhouse club και εκτός απο τα classics της εποχής, έπαιζε και πολλά demos που του έδιναν οι θαμώνες. Κάποια στιγμή και ενώ μαζευόταν κόσμος από όλο το Λονδίνο, είχε γίνει μεγάλη υπόθεση να παιχτεί εκεί μέσα το demo σου, κυρίως επειδή σου εξασφάλιζε πρόσβαση σε πολύ και παρθένο fanbase to be. Πολλοί γνωστοί πρωτοακούστηκαν εκεί, ο Steve Harris τραβήχτηκε από την αλλη άκρη της πόλης, μόνο και μόνο για να δώσει την κασέτα του στον Kay, αυτός γούσταρε πολύ και κάπως έτσι γεννήθηκε το πολυκέφαλο τέρας που λέγεται κοινό των Iron Maiden.
Είμαι σίγουρος ότι ο Kay δεν είχε ιδέα, αλλά η μήτρα που ονομαζόταν Soundhouse, είχε την ιδιότητα να δημιουργεί κινήματα. Ιδιαίτερη αναφορά στο προαναφερθέν ντοκιμαντέρ είχε η άλλη ωραία συνήθεια μερικών από τους τύπους που σύχναζαν εκεί, να φτιάχνουν κιθάρες απο κόντρα-πλακέ, να τις βάφουν στα χρώματα του αγαπημένου τους κιθαρίστα (νομίζω ο πρώτος όλων είχε τη Flying V του KK Downing) και να παίζουν εξαντλητικά air guitar shows, με τον κόσμο να αποθεώνει. Ακούγεται αστείο και σίγουρα ήταν, αλλά όταν από βδομάδα σε βδομάδα, όλο και περισσότεροι έρχονταν με τις homemade κιθάρες τους, μάλλον για κάποιους ήταν σοβαρή υπόθεση.
Οι γνωστές ιστορίες συνεχίζονται. Φίλος του Kay, ήταν ένας γραφιάς της εποχής για το περιοδικό Sounds, που τον έλεγαν Geoff Barton. Του άρεσε η φάση που γινόταν στο Soundhouse και εφόσον η μουσική υπήρχε, αποφάσισε να κάνει ένα δισέλιδο, όπου ανέφερε συνοπτικά τι παίζεται στο συγκεκριμένο μαγαζί και τι γίνεται με αυτή τη μουσική τελοσπαντων. Από εκεί και πέρα, ο κόσμος δε χώραγε πια τα Σαββατόβραδα και το NWOBHM είχε πάρει την πορεία του να κατακτήσει τον κόσμο και να το συζητάμε μέχρι σήμερα.
Τέλος οι γνωστές ιστορίες, πάμε για λίγο between the lines. Δηλαδή αυτό ήταν; Ένας dj, ένα club και ένα δισέλιδο; Αυτό χρειαζόταν η μουσική της εποχής (που σίγουρα άξιζε τον κόπο) για να μεταμορφωθεί σε αυτό το κτήνος; Αν ήταν τόσο εύκολο το 1979, σήμερα που η πρόσβαση στην πληροφορία είναι υπερπολλαπλάσια, έπρεπε να φτιάχνουμε κινήματα (για τις σημερινες μουσικές, που επίσης αξίζουν τον κόπο), όσο εύκολα χτυπάμε το φραπεδάκι μας.
Τότε, γιατί δεν το κάνουμε; Πρώτη ύλη υπάρχει. Ολόφρεσκες μουσικές που αξίζουν την προσοχή μας και μάλιστα σε μεγαλύτερη απόλυτη ποσότητα από ποτέ. Fans υπάρχουν, είμαστε περισσότεροι και πιο ακομπλεξάριστοι (κανείς σοβαρός άνθρωπος δε θα σε κριτικάρει που έχεις μακριά μαλλιά πλεον πχ) από ότι παλιότερα. Πρόσβαση υπάρχει, είναι τόσο εύκολο πια να βροντοφωνάξεις σε τεράστιο αριθμό ομοϊδεατών για το τάδε καινούριο σχήμα που ανακάλυψες και να τους δώσεις ένα link για να πάρουν γεύση επιτοπου. Τότε γιατί κινούμαστε σαν το κέντρο της άμυνας του Παναθηναικού, ένας από δω, άλλος απο κει, οι ενημερωμένοι mall metallers σε όλες τις συναυλιες, οι ελιτιστές σε καναδυο το χρόνο, οι παντρεμένοι σε καμία, οι επαγγελματίες του χώρου σε όσες τους δώσουν προσκληση, οι τυχάρπαστοι όπου τους σύρει ο γκόμενος, όλοι κατά τύχη; Γιατί χρειαζόμαστε ένα τσοπάνη (Metallica, Maiden) να μας μαζέψει στο βοσκοτόπι κάθε καλοκαίρι, προκεμένου να ιδωθούμε μεταξύ μας βρε αδερφε;

Η δική μου εξήγηση είναι ότι κανείς δεν έχει ως ΣΤΟΧΟ να φτιάξει ένα κίνημα. Να έχει βρει κάτι που να αξίζει και να το βάλει σκοπό να το γνωρίσει σε όλους, να γίνει φιλαράκος με όσους συμφωνούν μαζι του, να γίνουν περισσότεροι, να πλακωθεί και με όσους διαφωνούν βρε παιδάκι μου, δεν τρέχει. Να φτιάξει ένα κίνημα, για τους σωστούς λόγους δηλαδή. Υπάρχουν πάρα πολλοί social media ζογκλέρ, που θα σε spamάρουν μεχρι να πετάξεις το pc απο το παράθυρο, για το τάδε σχημα που θα αλλάξει τον κόσμο (το δικό τους), την άλλη φοβερη συναυλία που θα σου αλλάξει τη ζωη (που παίζουν οι ίδιοι), η ακόμα χειρότερα, το σχήμα του γκόμενου ή τους φουκαράδες που τους πούλησες φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ότι θα τους μανατζάρεις και θα τους βγάλεις σε ευρωπαικη περιοδεία, Ρουμανία-Αλβανία-Κοσσυφοπέδιο, δώρο με το backstage pass, ενα κράνος. Αυτό, δεν είναι κίνημα, ειναι δάνειο από τη Eurobank.
Ο σωστός (εεε, πως τον λένε τώρα αυτόν, ειδες, ούτε λέξη δεν υπάρχει!) movement maker – fail ορισμός – πρέπει να έχει συγκεκριμένους στόχους. Πρέπει αφού πασάρεις την πληροφορία, να ξεκολλήσεις τον εθισμένο από το YouTube, να σηκώσεις τον παντρεμένο απο τον καναπέ, να μην κομπλεξάρεις τον άσχετο και να κάνεις yoga στον ξερόλα, για να χαλαρώσει. Χρειάζεσαι media συμμάχους και με τις επιλογές της εποχής, οφείλεις να μας περικυκλώσεις. Φτιάξε ένα (1) ωραιο και χρηστικό website, blog, ότι βολεύεσαι. Δεν χρειάζεται να το τιγκάρεις στη λεπτομέρεια, θα ψηθώ και με λίγα. Μην παλεύεις να μου δείξεις με τη μια, όλα σου τα προσόντα. Είναι σαν τα μενου εστιατορίων, που έχουν φωτογραφία των πιάτων. Fail. Αν αξίζει αυτό που έχεις να μου πεις, θα το πιάσω, δεν είμαι ηλίθιος. Ο πιο cool από τους συμμάχους σου, θα γινει ο radio broadcaster. Όποιος μπορεί να πουλήσει μούρη, χωρίς να δειχνει μουρη, είναι ικανός για τα πάντα. Άσε που πιο cool απο ραδιόφωνο, πεθαίνεις. Η πρόσβαση στην τηλεόραση είναι περίπλοκη ιστορία, οπότε χρησιμοποίησε τις τεχνολογικές σκάντζες σου, εκτός απο το να χακάρεις Ταιλανδούς στο WoW για να τους κλέβεις το manna, στο να στήσεις mini webisodes όπου η χαριτωμένη και ψαγμένη φιλενάδα σου θα παρουσιάζει videos, ηχογραφήσεις και ότι άλλο μπορείς να ξεθάψεις απο το YouTube. Φαντασου ένα TV War, χωρίς τις διαφημίσεις σαμπουάν.
Η μεγάλη μαγκιά όμως, θα είναι να μην εγκλωβιστείς στο media λαβύρινθο. Είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να κάνεις τη φάση και physical. Πρέπει να υπάρχει ένα μέρος συνάθροισης. Οι άγγλοι φίλοι μας, χρησιμοποίησαν ένα club. Προφανώς μας κάνει και εμάς. Αν εισαι stonerάς στη Θεσσαλονίκη ας πούμε, ξέρεις ότι το Drifter είναι the place for you. Μεγάλες χλιδες παίζουν αν έχουμε στη διάθεση μας ένα αξιοπρεπές livestage, που πέρα απο τα προς το ζην, έχει τη δυνατότητα να χαρακτηρίζεται από το κίνημά μας. Μην ξεχνάμε ότι τα shows είναι όλο το ζουμί. Δεν ξέρω τι θα κάνεις, φτιάξε ένα αυτοσχεδιο travel agency (ειδικά αν είσαι επαρχία) και απλά οργανωσε εκδρομές για τα live. Ή μπορείς να είσαι cool μεχρι θανάτου (Σαλονικιός that is), και να στήσεις ένα σύνδεσμο για να μαζεύεστε και να γουστάρετε. Θα υπάρξει κάποια στιγμή στο μέλλον, που το Excalibur [http://www.myspace.com/excaliburthessaloniki] θα μνημονεύεται.
It comes down to this. Έχεις κάτι να μου δείξεις; Οργανώσου και ψήσε με. Οι πιτσιρικάδες του djent δείχνουν να είναι σε καλό δρόμο, αν καταφέρουν να γυρίσουν υπέρ τους την nerd-and-proud ταμπέλα. Εσύ τι κάνεις;