Custom Made Noise “Hypoxia” – Εκεί στο Βορρά, δεν παίζουν

Φέτος το καλοκαίρι, οι Custom Made Noise μου έσωσαν τη ζωη. Γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και το να βγάλεις ένα ζόρικο δίσκο, δεν είναι αρκετό. Πρέπει να πιάσεις και το timing.
Διαπίστωση που μας οδηγεί σε μια ιστορία. Το καλοκαίρι αυτό λοιπόν, περασα τις 2 εβδομάδες των διακοπών μου σχεδόν αποκλειστικά στο σπίτι. Όχι στο σπίτι σε κάποιο δροσερό βουνό ή δίπλα σε μια σμαραγδένια παραλία, για το Νέο Κόσμο μιλάω. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για κάτι πολύ καλύτερο στην πραγματικότητα απο ότι ακούγεται. Πέρα απο τις σωστές ώρες ύπνου, στις σωστές ώρες της ημέρας (όχι της νύχτας), ο πολύς ελεύθερος χρόνος μοιράστηκε σε too much φαγητό, εντατικά φροντιστήρια “Two and a half men”, 2 ταινίες ημερησίως και τις απαιτούμενες βόλτες στο supermarket για ανεφοδιασμό. Τι λείπει από το cocktail? Η μουσική, ακριβώς.
Δύκολο μουσικά καλοκαίρι, πολύ δύσκολο φέτος. Είναι τραγωδία αν δε βρίσκεις κάτι σχετικά φρέσκο να ακούσεις αν δεν έχεις διάθεση για παλιά, πολυαγαπημένα anthems και δε μπορεί να με ξελασπώνει μια ζωή το iTunes radio. Πάνω λοιπόν που ειχα απελπιστεί και αποκλείσει τη μουσική απο την καλοκαιρινή δίαιτα, εμφανίζεται ουρανοκατέβατο το καλύτερο ελληνικό metal ντεμπούτο της χρονιάς. Αυτο δεν ήταν τόσο απλό να συμβεί, γιατι οι φίλοι μας οι C.M.N., μαγειρεύουν το “Hypoxia” πολύ καιρό. Θα μου πεις, ότι δε γίνεται να σερβίρεις την ιδανική μίξη Konkhra/Burnt By The Sun χωρίς να την έχεις μαρινάρει επαρκώς. Good point. Η Θεσσαλονίκη έχει μακρά ιστορία στο brutal-groove-core και αυτές οι παραδόσεις δεν ειναι για να σπάνε.
Πρέπει να έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια απο την εποχή που ακούσαμε (εντάξει, όχι όλοι) το EP τους και αυτός ο δίσκος περασε απο πολλά κύματα μέχρι να γίνει. Ίσως φταίει το ότι είναι τόσο, μα τόσο heavy, που σκοτώνει. Δεν είναι σχήμα λόγου, αλήθεια, όταν ξεκίνησε να το δουλεύει ο ηχολήπτης, κατέληξε με καρδιά στο νοσοκομείο. Πιο heavy πεθαίνεις που λενε; Αυτό. Κάτι αυτό, κάτι που μας φάγαν τα στρατά, πέρασε ο καιρός.
Όλα συνετέλεσαν όμως στο να σώσει το φετινό urban καλοκαίρι μου, οπότε χαλάλι. Βρήκα αυτό που έψαχνα να μου γαργαλήσει το αυτί, τόσο βαρύ και περίπλοκο και ευλύγιστο και εμπνευσμένο που με ξεκόλλησε με άνεση απο τις επαναλήψεις του House M.D. και μου σφήνωσε τα ακουστικά στο κεφάλι. Μεγάλο ατου, η σωστή διάρκεια και το flowing του υλικού, που δε με λάσπωσε καθόλου. Μεγάλες στιγμες το “Breed Of Cain” και το ομώνυμο, για πλάκα ο καλύτερος ήχος σε drums που θα ακούσουμε φέτος internationally και οσοι djent-ηδες απο εσάς έχετε βαρεθεί να σας κοροιδεύουν, πάρτε μια ιδέα εδώ πως πρέπει να προσθέσετε cool μεταλλοσύνη, για να βρείτε κορίτσι.