The rotten stench of success – Πρόσεχε τι εύχεσαι Robb Flynn

Υπάρχει κόσμος που περίμενε χρόνια. Αλήθεια, το ξέρω (από πρωτο χέρι βέβαια) ότι υπάρχουν κάποιοι που από τη στιγμή που χώνεψαν το “Blackening”, περίμεναν το διάδοχο. Και να που έφτασε στους σκληρούς μας δίσκους και στα mp3 players μας το “…Locust”. Το ακούσαμε ασύλληπτα ενθουσιωδώς στην αρχή, λίγο πιο ψύχραιμα στην πορεία (καλά, ναι), τα είπαμε μεταξύ μας (αλαλλάζοντας τις πρώτες φορές, με επιχειρήματα τις επόμενες) και λίγο μετά απο εκεί, έχω αρχίσει να τα παίρνω κρανίο. Καταρχήν, με τις ακρότητες. Όποιος έχει παρακολουθήσει το αγγλικό Metal Hammer, είναι απόλυτα σίγουρος ότι θα του βάλει 12 στα 10. Προφανώς εφόσον έχουν μια μεγάλη συνεργασία σε σχέση με αυτή την κυκλοφορία, θα εμφανιστούν ενθουσιώδεις. Και να πω την αλήθεια μου, το πιστεύω ότι τους άρεσε τόσο πολύ. Αν ηταν μια τερατοπατάτα, δε νομίζω να εμπλέκονταν τόοοσο ενεργά, μόνο για το χρήμα. Το κακό είναι ότι όταν το τραβάς πολύ από τη μια, ξεχειλώνεται και από την άλλη.
Λίγες ώρες μετά τη διαρροή, άρχισαν πέρα από τις γνώμες των φίλων, και τα “επίσημα” reviews και από εκεί άρχισα να χαλιέμαι. Προφανώς έχουμε όλοι επίγνωση ότι ο καθένας έχει την κωλοτρυπίδα του, εεε, τη γνώμη του ήθελα να πω, και να τη χαίρεται. Φυσικά θα ακούσουμε και καλά, αλλά και άσχημα λόγια για οποιονδήποτε δίσκο και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό. Το δικό μου βίδωμα, είναι το πατρονάρισμα από τον κάθε εξυπνάκια, είτε του εξωτερικού, είτε πολύ περισσότερο, του εσωτερικού. Το υπερανω “άκου εμένα, που ξέρω” υφάκι, ότι “κορόιδα, θα σας πασάρουν αυτό το μέτριο πράγμα για το αριστούργημα που δεν είναι, με σκοπό να τα τσεπώσουν απο τις εταιρείες”. Άντε, για το εξωτερικό να πω ότι η Roadrunner έχει φράγκα και σπρώχνει στα sites. Στο εσωτερικό, ποιος θα δώσει λεφτά; Ο έλληνας διανομέας, που έχει μπει στο άρθρο 99 για πτώχευση και διώχνει τους υπαλλήλους του σωρηδόν; Και φυσικά, όλοι εμείς είμαστε ένα μάτσο ζώα, που ενώ ο όποιος δίσκος είναι φόλα, θα το αγοράσουμε και θα καμαρώνουμε κιόλας, επειδή το είπε το τάδε περιοδικό ή site. Γιατι προφανώς, είμαστε ηλίθιοι. Δόξα τω Αλλαχ που έχουμε εσένα και μας ανοίγεις τα μάτια. Δέχομαι τη γνωμη σου και ειλικρινά το εκτιμώ που τη μοιράζεσαι μαζί μου, αλλά αν θέλω κήρυγμα, θα παω στη μάνα μου, thank you very much.
Ομολογώ ότι αυτες οι σκέψεις με βασανισαν και μου χάλασαν τη διάθεση όλο το απόγευμα. Μετά όμως ξέφυγα από τον εγωκεντρισμό μου και σκέφτηκα το Robb Flynn. Τι έχει συμβεί στο συγκρότημά του; Ξεκίνησε με χίλια, έκανε μια καταστροφική κοιλιά, αναστηθηκε εντυπωσιακά, κατέκτησε τον κόσμο πέρα από κάθε αμφιβολία. Και τώρα; Έχει όλα τα heavy αυτιά του πλανήτη απέναντί του. Τα μισά να περιμένουν να ξεπεράσει το αριστούργημα και τα υπόλοιπα μισά να κατακρίνουν ότιδήποτε υπολείπεται τελειότητας. Εκ πρώτης μεγάλε, την έβαψες. Από την άλλη, αυτό δεν είναι η επιτυχία; Να περιμένουν όλοι ΕΣΕΝΑ, να εξετάσουν κάθε λεπτομέρεια που αφορά ΕΣΕΝΑ, να αποθεώσουν ΕΣΕΝΑ, να κράξουν ΕΣΕΝΑ και να τσακωθουν μεταξύ τους για ΕΣΕΝΑ; Δεν το πέρασαν όλοι οι μεγάλοι στο παρελθόν; Μπορεί να δικαιώθηκαν στην πορεία, μπορεί και όχι. Αλλά σήμερα, είσαι ένας από αυτούς.
Όσον αφορά τον δίσκο εν προκειμένω, η δική μου γνώμη είναι οτι κακως το ψειρίζουμε τόσο πολύ. Μην ξεχνιόμαστε, τα έχουμε ξαναπεί, οι Machine Head είναι ένα παλιό συγκρότημα και τα παλιά συγκροτηματα αφορουν τους οπαδούς τους και μόνο. Θέλω να πιστεύω ότι κανένας λογικός άνθρωπος δεν περιμένει από αυτους να πάνε τη μουσική παραπέρα. Το ζητούμενο για αυτούς που τους ακολουθούν είναι να πάρουν την καλύτερη δυνατή δόση από αυτό που φτιαχνουν ο Robb Flynn και η παρέα του και τίποτα περισσότερο. Εγώ είμαι ένας από αυτούς και επειδή έχω μεγάλο θέμα με το singalong, το “…Locust” μου κάνει. Με το “Blackening” γινόμουν ρεζίλι air guitarίζοντας τα solos, τωρα θα γελάει η γειτονιά με τη γαιδουροφωνάρα μου.
Τωρα εγώ παίρνω επιταγή η όχι;